به گزارش سرویس باشگاه نشریات «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ حیات دانشگاه به حضور دانشجویانش وابسته است؛ حقیقتی که در روزهای نحس کرونایی بیش از هر زمان دیگری درک کردیم. با مجازی شدن دانشگاهها و فاصله گرفتن دانشجو و دانشگاه از هم، رخوتی در تمام فعالیتهای دانشجویی ایجاد شد و نشریات هم از این قاعده مستثنی نبودند. مدتی که گذشت طاقت فعالین نشریاتی طاق شد، آستین بالا زدند و به انتشار دوباره نشریات آن هم در قالبهایی جدید رو آوردند اما چالشهای گریبانگیر نشریات تمامی نداشت. مجازی شدن آموزش چنان سمی مهلک بر جان عدهای از دانشجویان جدیدالورود اثر کرده بود؛ رویکرد مطالبهگرانه و قلم اثرگذار و محتوای مستند نشریات آرام آرام جای خود را به واگویههای سایتهای مختلف و موج سواری بر اما و اگرهای روایت شده در فضای مجازی دادند. ناگفته نماند که در چنین وضعیتی برخی از فعالین نشریاتی به میدان آمدند و با روشهای مختلف مانع از غلبه این رویکرد بر فضای نشریهشان شدند. حالا و پس از دوسال دوری از دانشگاه، ضرورت بازگشت نشریات چاپی و انعکاس دغدغههای دانشجویان در این فضا به طور جدی حس میشود.
ابزاری قدرتمند در محلی جریانساز
نشریات دانشجویی یکی از اصلیترین بسترهای بازتاب دغدغه دانشجویان هستند. در این بستر امکان کنشگری و بیان عقاید و افکار دانشجو وجود دارد و از طریق یادداشت نویسی، مصاحبه، خبر نویسی و گزارش نویسی به حوزههای مختلف اعم از مسائل سیاسی، فرهنگی، علمی، صنفی و... پرداخته میشود. در واقع، قلم دانشجو ابزار قدرت اوست و این ابزار قدرتمند با پیوستن به یک گروه نشریاتی میتواند در دانشگاه جریانساز شود و مطالبهگری کند.
نمونهای کوچک از یک کارخانه انسانسازی
فعالیت در نشریه دانشجویی آثار و برکات گوناگونی دارد. وجوب پیگیریهای متعدد برای مسئولان نشریه نوعی تمرین صبر محسوب میشود، افراد برای نگارش بهتر محتواها به افراد صاحب نظر مراجعه میکنند و به مرور خصلت مشورتپذیری در آنها تقویت میشود، طراحان و ویراستاران دائماً به آزمون و خطا در حیطه کاریشان میپردازند و سعی میکنند در هر شماره از نشریه بهتر از شماره قبل عمل کنند، اگر هر کدام از افراد در نگارش متن خود نیاز به کمک داشته باشند میتوانند به باقی اعضای فعال نشریه رجوع کنند و خیالشان راحت باشد از اینکه میتوانند روی کمک هم گروهیها حساب کنند و... . همه این موارد باعث رشد دانشجو میشود و مسئول نشریه نیز علاوه بر خودسازی و کسب تجارب ارزشمند میتواند به رشد باقی فعالین نشریه نیز کمک کند.
یک تیر و دو نشان
همان طور که بیان شد، نشریات بستری مناسب برای مطالبهگری هستند اما این مطالبهگری بدون تسلط بر مسئله امکانپذیر نیست. نویسنده نشریه باید بداند که هدفش از نوشتن موضوع چیست، موضوع یادداشتش چه اهمیتی دارد، برای بیان دغدغهاش باید از کجا شروع کند، چه بگوید و در نهایت از چه نهادی مطالبه کند و چه راهکاری ارائه دهد. لازمه طی کردن این مسیر فقط و فقط تسلط بر موضوع یادداشت است که با روشهای مختلف کسب میشود. از جمله خواندن کتابها و مقالات مرتبط، پیگیری اخبار رسمی درباره موضوع، مشورت با صاحب نظران آن حوزه و... . نتیجه طی کردن چنین فرآیندی، تسلط بر موضوع و یک مسئله خاص و همچنین اثربخش بودن یادداشت و آگاهیبخشی به دیگران است؛ یعنی نویسنده یاد میگیرد و به دیگران میآموزد و با یک تیر دو نشان میزند.
فراموش نکنیم که با حضوری شدن دانشگاهها، نشریات دانشجویی به مثابه ابزاری قدرتمند و اثرگذار نیازمند ایدههای نوآورانه برای ادامه فعالیت هستند تا از رخوت حاصل از دوسال دوری از فضای دانشگاه دور شوند. در شرایط موجود رسالت دانشجویان دست به قلم این است که با تولید فکر و اندیشه و ارتقای مهارتهای مختلف در راستای فعالیتهای نشریاتی، به پویایی دوباره فضای دانشگاه دامن بزنند و به نقشآفرینی در دانشگاه بپردازند. به جمله اول این یادداشت رجوع کنیم؛ حیات دانشگاه به حضور دانشجویانش وابسته است.
گزارش از زهرا پلویی