به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» محمدرضا ولی‌زاده در روزنامه وطن امروز نوشت: «ریکاردو ساپینتو» مربی بزرگی است؟ خیر! کارنامه درخشانی در سال‌های اخیر داشته؟ باز هم خیر! گزینه‌های بهتری برای هدایت استقلال وجود نداشت؟
واضح است که وجود داشت! اما او با نظر مدیریت وقت باشگاه، ۱۹ روز پس از جدایی «فرهاد مجیدی»- با هدف انتخاب بهترین گزینه- سرمربی استقلال شد و با یک وقفه ۱۸ روزه- پس از از دست دادن بخش عمده‌ای از تمرینات پیش‌فصل- ۱۸ تیر ماه، نخستین جلسه تمرینی تیم را برگزار کرد؛ یعنی پس از اتلاف ۳۷ روز از مهم‌ترین بخش دوران آماده‌سازی تیم برای بهبود سیستم انرژی و توانایی‌های تکنیکی و تاکتیکی!
از طرفی کدام‌یک از بازیکنان استقلال به‌طور مستقیم تحت نظر او جذب شده‌اند؟ جز مهدی قائدی و محمد محبی که به صورت قرضی – آن هم دیر- به تیم اضافه شدند، هیچ‌کدام! لذا ما در برهه فعلی باید عملکرد مربی‌ای را تحلیل و بررسی کنیم که با سوءمدیریت باشگاه، نه‌تنها از تدارک مطلوبی در ابتدای فصل بهره‌مند نبوده، بلکه هیچ دخل و تصرفی هم در بسته شدن تیمش نداشته است. اما تیم او در بعد فنی چه کرده است؟ بر اساس آمار متریکا - مرجع آماری فوتبال ایران- استقلال ساپینتو با مجموع امید گل ۱۵.۳۸ تا پایان هفته یازدهم - پیش از آغاز رقابت‌های جام‌جهانی- بهترین تیم لیگ بود، همچنین در همان زمان خط‌دفاعی آبی‌ها نیز رفته‌رفته سازمان گرفت و کمترین امید گل را با عدد قابل‌قبول ۵.۷۲ ثبت کرد؛ ۲ شاخصه مهمی که استقلال را مدعی جدی‌تری نسبت به سایر مدعیان قهرمانی معرفی می‌کرد اما پس از پایان جام‌جهانی قطر ۲۰۲۲ و آغاز رقابت‌های لیگ برتر، استقلالی که - نسبت به استانداردهای موجود در فوتبال ایران- دینامیک و پویا بازی می‌کرد، با افت عجیبی روبه‌رو شد؛ نه‌تنها در فاز تهاجمی فاجعه‌بار نشان داد.
بلکه امروز در خط دفاعی نیز متزلزل است و در فاصله ۸ امتیاز با پرسپولیس صدرنشین به رده چهارم جدول سقوط کرده است که این مهم، علاوه بر مشکلات فنی تیم -که بر عهده سرمربی است- می‌تواند به عملکرد دور از انتظار برخی بازیکنان نیز بازگردد. باری! استقلال امروز بیمار است، چرا که بین مدیریت و کادرفنی تعاملی وجود ندارد اما در وهله نخست، برای عبور از بحران، تغییر سرمربی‌ای که پیش‌تر توانایی‌هایش را - حتی در کمترین میزان- نشان داده، نمی‌تواند راه‌حل باشد یا حداقل بهترین راه‌حل نیست. به نظر می‌رسد با توجه به حواشی اخیر و اختلاف‌نظرهای موجود بین مدیریت، کادرفنی و بازیکنان، تنها راه برون‌رفت از بن‌بست فعلی، تقویت وحدت تیمی است، هر چند ممکن است در ابتدا نشدنی تلقی شود اما هزینه‌های بسیار تغییر سرمربی شاید بتواند طرفین را به آشتی - تعاملی دوستانه در جهت موفقیت تیم- وادار کند؛ رویکردی که بی‌تردید بخشی از راهبرد آغاز اصلاحات است.
هر چند همه اینها برای زمانی است که عزمی در موفقیت استقلال با ساپینتو یا هر مربی دیگری در بدنه باشگاه وجود داشته باشد. فراموش نکنید آینده می‌تواند دردناک‌تر از شرایط امروز رقم بخورد؛ جایی که اخراج سرمربی پرتغالی گران تمام می‌شود و پرواز ارز پای خارجی‌ها را - از نوع باکیفیت‌شان- از ایران بریده و دایره گزینه‌های شایسته داخلی نیز محدودتر از گذشته است. برای قضاوت درباره استقلال و ساپینتو باید چند هفته صبر کرد.
