به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از آرش فهیم//* اتاقک گلی فیلمی پرخون و دوست داشتنی است و اگر فقط تا وسط فیلم را در نظر بگیریم بهترین فیلم چهل و یکمین جشنواره فجر میشد چون علاوه بر اجرای درست و قدرتمند و سوژه و ماجرای ملتهب و انسانی و تاثیرگذار که فیلمی فاخر و حیرت انگیز و متناسب با پرده عریض سینما را موجب شده فیلم نامه هم تا ۴۰ ، ۵۰ دقیقه اول پر و پیمان و سنجیده است.
برخلاف اکثر آثار این دوره جشنواره که فیلمنامه هایی نحیف و بی رمق دارند این اثر تا اواسط پرکشش و مملو از تحرک و ماجرا و قهرمان پردازی و فرازهای دراماتیک .است اما از میانه فیلم از داستان خالی میشود و ماجراها تکراری میشوند کار بزرگ سازندگان اتاقک گلی نمایش حقیقت مغفول قهرمان بودن کردها در مرصاد و به طور کلی در تقابل با گروهکهاست یکی از مظلومیتهای قوم بزرگ و فرهیخته کرد این است که بیشترین ظلم را از طرف گروهکها و تروریستها و تجزیه طلبها متحمل شدند و صف اول مقاومت در برابر ضد خلقها بودند فیلم اتاقک گلی این حقیقت مهم تاریخی را که نیروهای مردمی در مناطق کردنشین کنار سپاهیها ارتشیها میجنگیدند.
در اتاقک «گلی به درستی و به موقع نشان داده و شده است. اما مشکل بزرگ فیلم این است که آنچنان که باید به منافقین نزدیک نشده و گویی فیلمساز از رفتن به سمت این اهریمنها ترسیده است. در نتیجه پفیوزهای منافق در حد چند آدم آهنی ،قاتل از دور به تصویر کشیده شده اند و جسارت تعمیق و نمای نزدیک از آنها در فیلم دیده نمیشود این هم باید گفت که اتاقک گلی اسم چندان جذابی برای این فیلم نیست و هم در فهرست آثار جشنواره و چه در آینده برای کران عمومی توجه را جلب نمی کند.
