به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ اگر بر ظاهر عنوان «مدارس غیر انتفاعی» تمرکز کنیم، یعنی مدارسی که ناسودبر هستند و بر پایه سود و تجارت بنا نشده اند! اما مشهور شده که به مدارس غیر دولتی، مدارس غیر انتفاعی هم گفته می شود!
با توجه به اینکه متأسفانه برخی افراد با نگاه های غلط خود، عرصه تعلیم و تربیت را با بازار خودرو یا رستوران اشتباه گرفته اند و بلای خانمان سوزی را به جان نظام تعلیم و تربیت کشور انداخته اند؛ به گونه ای که شاهد به راه افتادن یک بازار آموزشی و تجارتخانه در دل نظام تعلیم و تربیت هستیم؛ بنابراین، بهتر است همان لفظ غیر دولتی و خصوصی را برای آنها به کار ببریم که متناسب با وضعیت فعلی است.
در مورد وضعیت این مدارس و حواشی آن، چند نکته اجمالی قابل بیان است:
یک: این روزها شهریه برخی مدارس غیر دولتی به گونه ای عجیب و غریب شده است که انسان انگشت به دهان می ماند. کار به جایی رسیده است که براساس برخی گزارش ها، والدین خبر از شهریه ده ها میلیونی (حتی تا 75 میلیون و برخی شنیده‌ها تا صد میلیون) داده اند!
اول اینکه اساساً چرا باید نظام تعلیم و تربیت تا این اندازه به سمت مجوز دادن به مدارس غیر دولتی برود؟
ثانیاً، به چه حقی و با کدام متر و معیار یک مدرسه غیر دولتی باید چنین هزینه کمر شکنی را از والدین بگیرد؟! آیا خود همین کار، بدبین کردن مردم به نظام و ناامید کردن آنها نیست؟ بسیاری از مردم یا از روی چشم و هم چشمی یا به هر دلیل دیگر نظیر حس نامطلوب در حال گسترش به مدارس دولتی و نگرانی از آینده فرزندان، خود را مجبور می کنند که از برخی نیازهای زندگی خود بزنند و یا زیر فشار بروند تا شهریه بپردازند. ممکن است مردم عادی به خوبی نتوانند مسائل را سبک و سنگین کنند، اما حاکمیت نمی تواند اجازه دهد که چنین اتفاق فاجعه باری در نظام تعلیم و تربیت کشور رخ دهد.
دو: چه کسی پاسخگوی اثرات روانی، اخلاقی، فرهنگی و اجتماعی گسترش مدارس غیر دولتی در کشور خواهد بود؟
سه: متأسفانه آموزش و پرورش در ظاهر، از زیاد شدن مدارس غیر دولتی نفع می برد! زیرا موجب کاسته شدن هزینه هایش می شود. این البته با نگاه مادی صرف است اما در باطن به ضرر نظام تعلیم و تربیت کشور خواهد بود.
رهبر انقلاب نیز در دیدار اخیر با معلمان فرمودند: «این فکر در گذشته در بعضی از مسئولین کشور وجود داشته که ما بیاییم آموزش‌وپرورش را از دولت جدا کنیم بدهیم دست بخش های خصوصی و این خرج سنگین و این بودجه‌ی سنگین را از دوش آموزش‌وپرورش برداریم! دستشان درد نکند؛ برای نابود کردن کشور، این فکر خوبی است. شأن تعلیم و تربیت شأن دولتی است؛ هیچ نظامی نمی تواند این شأن را از خودش دور کند... در همه‌ی دنیا [هم] همین‌جور است. یک مواردی یک استثناهایی دارد، مثل همین مدارسِ به‌اصطلاح «غیر انتفاعی» که حالا در کشور وجود دارد؛ این ها موارد استثنائی است. کار تعلیم و تربیت و اداره‌ی تعلیم و تربیت [کار دولتی است]. قانون اساسی ما هم که این را بصراحت بیان کرده».
چهار: باید قبول کرد که مدارس غیر دولتی، بنگاه کسب درآمد برای برخی مدیران یا افراد شاغل در نظام رسمی آموزش و پرورش است. از همین رو با یک تعارض منافع در ساز و کار تعلیم و تربیت کشور روبرو شده ایم. یعنی کسانی که باید کمک کنند تا سطح مدارس دولتی بالا برود و جلوی رشد بی ضابطه یا یکه تازی مدارس غیر دولتی را بگیرند، خودشان از توسعه و ضریب دادن به مدارس غیر دولتی نفع می برند.
پنج: از دلایل اصلی که مدارس غیر دولتی برای بالابردن هزینه ها به آن تمسک می کنند، اقدامات فوق برنامه است. برای این موضوع نیز حتماً باید نظارت کافی وجود داشته باشد. اگر راه را باز بگذاریم، به بهانه های مختلف می توانند از والدین هزینه دریافت کنند و معلوم هم نیست تا چه اندازه می توانند به وعده های خود عمل کنند و اگر هم عمل کنند، تا چه اندازه ضرورت دارد و یا نتیجه خواهد داد؟
شش: آموزش و پرورش وظیفه دارد که همه اقدامات لازم برای پیشرفت دانش آموزان را فراهم کند. از معلم مناسب گرفته تا محیط آموزشی با کیفیت و ... . متأسفانه کم کاری آموزش و پرورش در برخی زمینه ها در سال های گذشته موجب شد که فرصتی برای تبلیغ مدارس غیر دولتی ایجاد شود.
هفت: متأسفانه مشاهده شده است که برخی مدارس دولتی نیز از مردم پول هایی دریافت می کنند. چنین چیزی نیز قابل قبول نیست.
هشت: از وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش انتظار داریم که این را به ما بگوید که آیا می تواند از پس مدارس غیر دولتی – که تبدیل به غول بی شاخ و دم شده اند - برآید یا خیر؟ اگر می تواند که خیلی خوب؛ اگر نه خودشان بگویند و عرصه را به فرد دیگری واگذار کنند.
منبع: جهان نیوز
