به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ عبدالحمید اسماعیل‌زهی، امام جمعه مسجد مکی زاهدان اول فروردین ماه سال جاری، در پیام تبریک سال جدید خطاب به مردم، اولین آرزویی که کرد، رفع فقر از کشور بود. او زمانی هم که می‌خواست سیاست‌های منطقه‌ای ایران را نقد کند، از فقر مردم ایران گفت: «ملت ایران بر هر ملتی مقدم است. نگذارید ملت ایران از گرسنگی بمیرد و بر اثر فقر گرفتار فساد شود. اینکه فلان ملت چه شد را رها کنید. اول این ملت باید از شر و فساد فقر نجات پیدا کنند.» ۲۳ دی ماه ۱۴۰۱ هم که او در خطبه‌های نماز جمعه مسجد مکی زاهدان گفت: «امروز در کشور ما اعتراضات زیاد شده است و اضطراب و استرسی در بین مردم به وجود آمده است و این‌ها همه از مشکلاتی است که در کشور به وجود آمده و از آن جمله فقر و گرسنگی است. پول مردم بی ارزش شده و درآمدها کفاف نمی‌کند.»
امروز، اما او حرف تازه‌ای می‌زند، و به نظر می‌رسد دنبال فضاسازی دیگری است. او در خطبه‌های نمازجمعه اخیرش به مجلس، بابت سکوت مقابل اعدام قاتلان حمله کرده و گفته که کار شما رسیدگی به آب و برق مردم نیست و باید بر این اعدام‌ها نظارت کنید!
او گفته که «نمایندگان مردم به جای اینکه بر عملکرد حاکمیت، دولت، اجرای قانون اساسی، اجرای عدالت و آزادی‌ها نظارت داشته باشند، دغدغه‌شان این شده که فلان شهر و روستا آب و برق و راه دارد یا نه. با این همه اعدام‌های بی‌رویه و فراوان و این همه تبعیض و نابرابری، چرا از خانه ملت صدایی بلند نمی‌شود؟ اگر نماینده نتواند بر این‌ها نظارت کند پس در مجلس چه‌کار می‌کند؟ بسیاری از معترضان را در ماه‌های گذشته زدند و کشتند. بگذارید آب و برق و راه نداشته باشیم، اما شرف و حیثیت این ملت معترض حفظ شود.»
عبدالحمید به اعدام‌های دو هفته اخیر اشاره می‌کند؛ اعدام سه تروریستی که در محله خانه اصفهان به مردم و نیروهای حافظ امنیت با کلت و کلاش حمله کردند و سه نفر را کشتند، اعدام ۶ قاچاقچی عمده مواد مخدر و اعدام رئیس یک باند بین‌المللی قاچاق زنان! چرا عبدالحمید باید چنان نگران این جماعت شود که از دغدغه آب و برق مردم بگذرد؟!
بازی‌های سیاسی، حتی در حد دفاع از تروریست و قاچاقچی مواد مخدر و سرکرده باند فساد زنان چنان برای عبدالحمید اولویت یافته که حتی از دغدغه‌ای که بارها بر آن تأکید کرده بود، یعنی فقر هم می‌گذرد. این نشان می‌دهد که همان فریادها برای فقر مردم هم از سر دغدغه‌مندی نبوده و بازی سیاسی در آن برهه چنین اقتضایی داشته است. البته عجیب هم نیست؛ کسی که با لندکروز رفت و آمد کند و خانه و مسجدی اشرافی داشته باشد، نمی‌تواند دغدغه فقر مردم را هم داشته باشد.
منبع: روزنامه جوان
