به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ علیرضا فیروزی*/// دونالد ترامپ، که پیشتر نام خلیج مکزیک را به «خلیج آمریکا» تغییر داد اخیراً با افتخار از این اقدام یاد کرده و تلویحاً گفته که ممکن است چنین حرکتی مجدد تکرار شود، شاید این‌بار با نامی جعلی برای خلیج فارس احتمالا برای دوشیدن برخی همپیمانان عربش در منطقه که البته چندسال پیش هم یکبار از این نام جعلی استفاده کرده بود، برخلاف تمام روسای جمهور کشور…
فارغ از آنکه این گستاخی به سرانجام رسد یا در حد کلامی خام فروکش کند، این سخن چون تیری زهرآگین بر قلب مردمی رنجدیده نشسته که خلیج فارس را نه صرفاً نامی بر نقشه، بلکه شریان حیات و چکامه هویت خویش می‌داند.
خلیج فارس، نغمه‌ای است که از دل پارس کهن تا ابدیت طنین‌انداز است؛ نامی که در کتیبه‌های کهن هخامنشی، در سفرنامه‌های ابن‌بطوطه و اسناد تاریخی شرق و غرب. آینه‌ای که تصویر ایران را قرن‌هاست در خود نگه داشته. نامی که بر زبان همه‌ی کودکان این دیار جاری‌ست، در لالایی مادران، حک شده بر ساز نی‌انبان نوازنده‌ی بوشهری، در شعرهای بندری، در تاروپود تور ماهی‌گیران جنوبی…
اما در این درگیری، فرصتی نهفته است. فرصتی برای ایرانیان- در هر جغرافیایی و با هر گرایش فکری- که حول یک اصل مشترک به نام هویت تاریخی متحد شده‌اند. خلیج فارس می‌تواند در این لحظه، از مرزهای نقشه فراتر رود و به جغرافیای همدلی، همبستگی و خودآگاهی جمعی بدل شود.
سند حقانیت ایران درجهان بشود و بار دیگر اثبات کند خصومت‌های ایالات متحده با آمال و داشته‌های ایران‌زمین، از تازیانه تحریم و توطئه‌های منطقه‌ای تا تاریخ و جغرافیا و منافع ملی یک ملت…
*فعال سابق دانشجویی و کارشناس روابط بین الملل
