به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ «خبرنامه کاغذی دانشجویان ایران» با پرونده ویژه‌ای درباره شخصیت، راه و میراث شهید آیت‌الله دکتر سیدابراهیم رئیسی منتشر شد. در این شماره از ماهنامه خبرنامه کاغذی دانشجویان ایران، یادداشت‌هایی از فعالین دانشجویی کشور درباره ابعاد مختلف زندگی، اندیشه و مدیریت شهید رئیسی منتشر شده است.
در ادامه یادداشت محمد مهدی شفایی، دبیر کمیته بین‌الملل اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل با عنوان"رئیسی عزیز" را می‌خوانید.
شاید در چشمان کسانیکه در سر سفره هایشان تغییری احساس نشد، شهید رئیسی به عنوان رئیس جمهور کشور نقش خود را به خوبی ایفا نکرده است، اما در گذار علمی و سیاسی روز جهان، تصمیمات دولت ایشان کشور را رو به جلو سوق می‌داد.
در شرایط بحرانی که پس از برجام شکست خورده و پاره پاره شده توسط دونالد ترامپ، دولت سیزدهم روی کار آمد، نگاه بسیاری از مردم به ابراهیم بت شکن، شکستن بت های ناامیدی در کشور بود. آنچنانکه در سرای خاموشی دولت دوازدهم نیز تنها رهیافت، مذاکرات خطاب می‌شد، ایده به کارگیری ذهن داخلی و بهره برداری از ظرفیت های خارجی برای کشور نمودی از رونق و پیشرفت تلقی می‌گردید و این همان ایده‌ای است که شهید رئیسی عزیز در دل بحران ها به آن پاسخ گفت. به گفته مسئولین دولت دوازدهم، وضعیت کرونا و عدم توان خرید واکسن و همچنین بروز و ظهور سیاسی و فکری در حوزه ناتوانی ایران برای بهبود روابط سیاست خارجه و یا حتی وابستگی پذیرش FATF در ایران، آنگونه که باید کشور را در قهقرای مشکلات فرو می‌برد. عزت ملی ایرانیان در سراسر جهان دچار خدشه شده بود و نگاه دولت و ملت هم به هیچ عنوان همراه نبود.
مدیریت دیپلماتیک شهید رئیسی در میدان عمل آنگونه که باید خود را نشان داد. خرید واکسن و واردات آن بدون وابستگی به نهاد های بین‌المللی و یا همراه ساختن بسیاری از کشور ها با سیاست خارجی، عضویت دائمی در سازمان همکاری های شانگهای و بریکس از این دست کار هاست. آن موقع که شهید امیرعبداللهیان و شهید رئیسی شأن ملی کشورمان را به حدی بالا می‌دیدند و برای افزایش همین شأن و منزلت تلاش می‌کردند، کم نبودند پروژه بگیران کف میدانی که تخریب ایشان را در بستر همین موضوعات پیگیری می‌کردند.
شهید رئیسی که از همین ظرفیت برای کمک به غزه مظلوم پس از طوفان‌الاقصی بهره گرفت، همانگونه رفتار نمود که باید از رئیس جمهوری ام‌القرای مقاومت انتظار داشت. ایشان به عنوان یکی از ظرفیت های مقاومت سراسر توان خود را برای کمک به این مظلومان استفاده کرد و در نهایت نیز زمانی که دیپلماسی ملل را در نظر داشت، در بحران درگیری سیاسی و رسانه‌ای میان جمهوری باکو و جمهوری اسلامی ایران، در آخرین سفر خود برای بهبود روابط با رئیس جمهور باکو دیدار داشت.
تعامل مستمر با همسایگان و همچنین رونق صادرات غیر نفتی ایران این سرلوحه فکری برای پیشرفت کشور را رنگ عمل پوشاند. اما سوال اساسی اینجاست با تداوم چنین برخوردی آیا می‌شد این پیشرفت ها را بر سر سفره های مردم آورد و رنگ سیاهی ناامیدی، از سفره های کوچک ملت، رخت بر بندد؟!
این سوالی است که پاسخ به آن تنها با یک بررسی ساده، راحت به دست می‌آید. از بین رفتن اثر تحریم ها و کمک برای توسعه صنایع را باید همراه با این مسئله همراه کرد تا بتوان آنچه که به سوال پرسیده شده مربوط است را پاسخ گفت. درست است هنوز هم به امر عدالت در بحبوحه دولت سیزدهم ایراد گرفته می‌شود، اما سرای ریاست جمهوری در نگاه خدمت محوران شهید جمهور همیشه نوید همراهی میدان و دیپلماسی برای کمک به این محور را می‌داد. آنچه که مبرهن است آن است که شهدای خدمت، برای کمک به همین مسئله پای در میدان گذاشتند و همه توان خود را برای این مسئله به کار گرفتند و در نهایت نیز با شهادت خود، پرونده خدمات خود را ممهور به امر الهی نمودند.
