به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ تعیین تکلیف رؤسای دانشگاه‌های برتر کشور، حدود یک سال است که در پیچ‌وخم وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و شورای عالی انقلاب فرهنگی باقی مانده است. این در حالی است که دانشگاه‌هایی مانند تهران، علامه طباطبائی و هنر، به‌عنوان نهاد‌های مرجع علمی، فرهنگی و فکری کشور، در انتظار ثبات مدیریتی و سیاست‌گذاری‌های روشن هستند. نمی‌توان چراغ دانش را بی‌راهبر روشن نگه داشت؛ و نمی‌توان انتظار آینده‌ای روشن داشت، وقتی امروزِ دانشگاه در تعلیق و سردرگمی است.
در حال حاضر، وزارت علوم جمهوری اسلامی ایران برنامه‌ای رسمی برای ادامه وضعیت سرپرستی در دانشگاه‌های مرجع کشور تا پایان عمر دولت فعلی اعلام نکرده است. با این حال، شواهد موجود نشان می‌دهد که روند انتصاب رؤسای دانشگاه‌ها با تأخیر‌هایی مواجه بوده است. آیا وزارت علوم می‌خواهد تا واپسین روزهای این دولت، دانشگاه‌های مرجع و نمادهای علمی کشور را همچنان در بلاتکلیفی و سایه‌نشینی سرپرستان رها کند؟!
بر اساس گزارش‌ها، برخی دانشگاه‌های مهم کشور مانند دانشگاه‌های تهران، علامه طباطبایی، خوارزمی و هنر همچنان توسط سرپرستان اداره می‌شوند، در حالی که مهلت قانونی سرپرستی آنها نیز به پایان رسیده است. طبق قانون، مدت زمان قانونی سرپرستی دانشگاه‌ها شش ماه است و پس از آن باید رئیس دانشگاه منصوب شود.
وزیر علوم، حسین سیمایی صراف، در توضیح این تأخیر‌ها اظهار داشته است که فرآیند انتصاب رؤسای دانشگاه‌ها تنها در اختیار وزارت علوم نیست و نیازمند استعلام از چندین مرجع مختلف و تأیید شورای عالی انقلاب فرهنگی است. وی همچنین اشاره کرده است که این فرآیند می‌تواند تا شش ماه زمان ببرد. آیا سزاوار است صندلی‌های مدیریت بزرگ‌ترین سنگرهای علم و آینده‌سازی، این‌گونه بی‌صاحب و معلق بمانند؟!
روند فعلی و تأخیر‌های موجود ممکن است منجر به ادامه این وضعیت شود. در میان این دانشگاه‌ها، دانشگاه تهران به‌عنوان قدیمی‌ترین و نماد آموزش عالی کشور است که حدود یک ماه پیش وزیر علوم دومین سرپرست جدید آن را معرفی کرده و امید می‌رود با مدیریت تازه، بخشی از مشکلات صنفی و ساختاری آن برطرف شود. اما وضعیت در دو دانشگاه مهم دیگر، علامه طباطبائی و هنر، همچنان محل نقد و پرسش جدی است. علاوه بر این دانشگاه خوارزمی نیز شرایط مشابهی دارد و در حال حاضر بدون رئیس و با گذشت بیش از شش ماه از دوره صدور حکم سرپرستی اداره می‌شود.
دانشگاه‌هایی که روزی مهد تصمیم‌سازی برای کشور بودند، امروز در انتظار اراده‌ای برای تعیین تکلیف، چشم به راه مانده‌اند.
