به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ دانشگاه شریف، تنها یک نهاد علمی نیست؛ قلب تپنده‌ای‌ست که در آن علم با روح مسئولیت اجتماعی در هم تنیده است. دیوارهای این دانشگاه، از جنس سنگ و سیمان نیستند؛ از خاطرات شب‌های آزمایشگاه، ذرات معادله و صدای دانشجویی که امید به آینده را در دل دارد، ساخته شده‌اند. شریف، خانه‌ی علم است اما نه آن علمی که بی‌جهت و بی‌مقصد رشد کند؛ بلکه دانشی هدفمند که در خدمت وطن و مردم تعریف می‌شود.
در روزهایی نه‌چندان دور، صحن شریف میزبان تشییع شهدایی بود که در میدان نبرد با دشمنان ملت، ایستادند تا امروز ما بایستیم. آن روز، دانشگاه نه فضای رقابت علمی، که عرصه عهد و ایمان بود. دانشجویانی که آمده بودند تا درس دیگری بیاموزند؛ درسی که نه در کتاب‌های درسی نوشته شده و نه در آزمون‌ها سنجیده می‌شود. درسی از جنس تعهد، غیرت و شجاعت.
عهدی به بزرگی راه شهدا
از مقابل سردر دانشگاه، پیکر شهدا آرام می‌گذشت و چشمانی پر از اشک، اما پرغرور، آنها را بدرقه می‌کرد. دانشجویانی که شاید تا دیروقت پای پروژه یا پایان‌نامه بیدار مانده بودند، با لباس‌های دانش‌آموختگی‌شان، ایستاده بودند تا نه فقط ادای احترام کنند، بلکه پیمان ببندند. پیمانی ناگفته اما عمیق؛ که این راه بی‌رهرو نمی‌ماند.
یکی از دانشجویان، آرام رو به تابوت یکی از شهدا گفت: «تو رفتی تا ما بمانیم، حالا ما مانده‌ایم تا راهت را نگه‌داریم.» این جمله، خلاصه‌ای بود از فهم نسلی که می‌داند امنیت امروز، آرامش امروز، و امکان تفکر و تحقیق، بدون ازخودگذشتگی آن‌هایی که جان بر کف داشتند، ممکن نمی‌بود.
کسی از یک دانشجوی دیگر پرسید: «می‌شناختی‌اش؟» و او بی‌درنگ پاسخ داد: «نه. لازم نیست بشناسمش. کافی‌ست بدانم برای چه رفت.» همین جمله ساده، تصویری روشن از پیوندی‌ست که در این فضا میان نسل امروز و قهرمانان دیروز شکل گرفته است.
جایی برای اندیشه‌ای متعهد
در شریف، علم تنها هدف نیست؛ وسیله‌ای‌ست برای تحقق یک آرمان بزرگ‌تر. این دانشگاه بر بلندای اخلاق، ایمان، و مسئولیت اجتماعی ایستاده است. دانشجویانش می‌دانند که اگر دانشی در خدمت میهن و مردم نباشد، اگر پژوهشی به بهبود زندگی جامعه کمک نکند، و اگر خلاقیتی به حل مسائل این سرزمین منجر نشود، آن علم از هدف فاصله گرفته است.
شریف، در پی آن نیست که صرفاً مدارکی با عناوین پرطمطراق بدهد. شریف، دانشگاهی‌ست که می‌خواهد انسان تربیت کند؛ انسانی که در کنار تخصص، دغدغه کشور، مردم و عدالت داشته باشد. معادلات در اینجا برای حل مسأله‌های انسانی نوشته می‌شوند، نه صرفاً برای چاپ در نشریات خارجی.
در مسیر شهدا، فراتر از شعار
در ورودی دانشگاه شریف، نوشته شده: «شریف در مسیر...». این عبارت، تنها زینت یک دیوار نیست؛ شناسنامه‌ای‌ست برای رسالتی که این دانشگاه به آن پایبند است. رسالتی که در روز تشییع شهدا، بیش از هر زمان دیگری تجسم یافت. جایی که نسل امروز، ایستاد تا بگوید راه شهید، بر زمین نمانده است.
در لحظه‌ای فراموش‌نشدنی، یکی از دانشجویان برق، چهره‌ای جدی داشت و نگاهی پر از عزم. دستش را بالا آورد و گفت: «ما سوگوار نیستیم، ما سربازیم. ما گریه نمی‌کنیم، قسم می‌خوریم.» در همان لحظه، همه‌چیز از جنس سوگواری نبود؛ از جنس مسئولیت بود. دانشجویی دیگر زمزمه کرد: «اگر علم، بدون غیرت باشد، چیزی جز ابزاری برای سلطه نخواهد شد.»
شریف، سنگر امروز، سرباز فردا
امروز، دانشجویان شریف نه‌فقط مهندسان، دانشمندان یا پژوهشگران آینده‌اند؛ بلکه سربازانی هستند در جبهه‌ای تازه. جبهه‌ای که در آن جنگ، نبردی برای اثبات کارآمدی، عزت و پیشرفت ملی است. آنها یاد گرفته‌اند که اگر مقاله‌ای می‌نویسند، باید به مردم کمک کند. اگر الگوریتمی طراحی می‌کنند، باید به درد کشور بخورد. اگر ایده‌ای دارند، باید دردی را دوا کند.
آینده‌ای روشن، ریشه‌دار در فداکاری
هر گام در این دانشگاه، ریشه در گذشته‌ای دارد که شهدا آن را با جان خود نوشته‌اند. هر دانشجو، ادامه‌دهنده مسیری‌ست که از سنگرها آغاز شده و به آزمایشگاه‌ها رسیده است. شریف دانشگاهی است که باور دارد علم، اگر با فداکاری همراه نباشد، گمراه خواهد شد. دانشجویان شریف، با نگاه به آینده‌ای روشن، سوگند خورده‌اند که هر یافته علمی، هر پروژه تحقیقاتی، هر کارآفرینی، باید بر پایه احترام به فداکاری، و در مسیر خدمت به مردم باشد.
دانشگاه صنعتی شریف، دیگر فقط محل تحصیل نیست؛ تندیس زنده‌ای‌ست از ترکیب خرد، ایمان، تعهد و عشق به میهن. تندیس نسلی که آمده‌اند تا نگویند «ما فقط درس می‌خوانیم»، بلکه فریاد بزنند: «ما می‌سازیم، ما می‌مانیم.»
گزارش از امیر صفره
