تاریخ : 1393,شنبه 17 آبان17:52
کد خبر : 146980 - سرویس خبری : آخرین اخبار صفحه اول

ادعای عربستان که مصریان را خنداند!

خبرنامه دانشجویان ایران:سفیر عربستان که نمی‌توانست بر سخنانش مسلط باشد در اثبات اینکه عربستان جزیره نیست، گفت: ما ۸۰ سال سابقه حکومت داریم و این برای مردم مصر که همواره از تمدن هفت هزار ساله کشورشان سخن می‌گویند، ادعایی خنده‌آور بود.

به گزارش فارس، ماموریت در مصر برای دیپلماتی که در یکی از سرنوشت سازترین و پرحادثه‌ترین مقاطع کشور تاریخی مصر و منطقه و همزمان با بیداری اسلامی، سکان نمایندگی ایران در قاهره را بر عهده داشته است؛ می‌تواند بسیار پرخاطره باشد. خاطرات مجتبی امانی رئیس سابق دفتر حفاظت منافع ایران در قاهره ابعاد مختلفی را در بر می‌گیرد. وی خاطرات اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، مذهبی، امنیتی، رسانه‌ای و ... خود را در قالبی داستانی روایت می‌کند.
گروه سیاست خارجی خبرگزاری فارس اقدام به انتشار خاطرات وی کرده که یازدهمین بخش آن از نظر خوانندگان می‌گذرد.
شبکه اول تلویزیون مصر برنامه‌ای به نام «صباح الخیر مصر» داشت که هر روز از ساعت هشت تا ۱۰ بامداد به طور زنده پخش می‌شد. این برنامه از مهمترین برنامه‌های تلویزیون دولتی مصر بود که بینندگان زیادی داشت.
این برنامه هر روزه چندین مهمان داشت که در هر نیم ساعت دعوت می‌شدند. چندین بار در این شبکه دعوت شدم تا به زبان ملت مصر به بیان دیدگاه‌های و مواضع کشورمان بپردازم.
همچنین هر بار که آقای صالحی وزیر خارجه وقت به قاهره سفر داشت، با توجه به تسلط ایشان به زبان عربی در این برنامه شرکت می‌کرد. یک بار در این برنامه دعوت شده بودم و وقت من از ساعت هشت تا هشت و نیم بود. مجری درباره روابط ایران و مصر، جهانگردی و همچنین تحولات سوریه و منطقه سوالاتی را مطرح کرد. او در طرح سوالات خود به گونه‌ای اصرار داشت که من علیه عربستان سخن بگویم.
در اینجا لازم است بگویم که مردم مصر به ترتیب از رژیم صهیونیستی، آمریکا و عربستان نفرت زیادی دارند.
مجری نیز در این برنامه به سیاست‌های عربستان حمله می‌کرد و سعی داشت مرا نیز با خود همراه کند. تلاش داشتم در اظهارات خود از دایره عرف دیپلماتیک خارج نشوم، ولی دشمنی عربستان با کشورمان به حد باورنکردنی رسیده بود. علت آن هم واضح بود، عربستان در برابر افزایش نفوذ ایران در منطقه دچار جنون در سیاست‌های خود برای مقابله با ایران شده بود. مجری گفت: حسنین هیکل (نظریه پرداز و تحلیلگر مصری) اعتقاد دارد که در منطقه دو کشور واقعی به نام مصر و ایران وجود دارند و بقیه کشورها جزایری کوچک بیش نیستند.
البته این گفته از هیکل است و در ملاقات‌هایی که با او داشتم و حتی در مصاحبه‌های تلویزیونی به این نکته اشاره داشت.
من در پاسخ به مجری و بدون اشاره به نام عربستان، به تمدن طولانی ایران و مصر اشاره کردم و از تاثیرگذاری اعجاب آور این دو کشور بر دیگر کشورهای منطقه سخن گفتم.
برنامه تمام شد و به محل کار رفتم. چند دقیقه‌ای نبود که به اتاق کارم وارد شده بودم که یکی از دوستان به تلفن همراهم زنگ زد و گفت که سفیر عربستان در حال گفت‌وگو با برنامه صباح الخیر مصر است.
تلویزیون را روشن کردم. بله، سفیر عربستان داشت تلفنی صحبت می‌کرد. صدایش به وضوح خواب آلود بود. با عصبانیت داشت به من حمله می‌کرد، که چرا سفیر ایران گفته است عربستان سعودی یک جزیره کوچک است.
وی که نمی‌توانست ظاهراً به علت خواب آلودگی و یا علتی دیگر بر سخنانش مسلط باشد در اثبات اینکه عربستان جزیره نیست، گفت: عربستان ۸۰ سال سابقه حکومت دارد!!! برای مردم مصر که همواره از تمدن و حکومت هفت هزار ساله کشورشان سخن می‌گویند و می‌نویسند، تفاخر به سابقه هشتاد ساله یک ادعای خنده آور است.
بعد از چند روز، مجری مذکور را در یک میهمانی دیدم. وی گفت چند دقیقه بعد از پایان گفت‌وگو با شما، سفیر عربستان با این برنامه تماس گرفت و گفت که در این برنامه به عربستان توهین شده و این حق اوست که باید در همان موقع و بر روی آنتن زنده توضیح دهد. مجری می‌گفت: احتمالاً کسی او را از خواب بیدار کرده بود و شاید اشتباهی به او گفته بودند و یا او اشتباه فهمیده بود که سخن هیکل را، امانی گفته است. وی بر اعصابش مسلط نبود و خواب آلوده سخن می‌گفت و خنده دارترین چیزی را که گفت، ذکر پر طمطراق از سابقه تاریخی ۸۰ ساله حکومت برای عربستان بود.
اما این تماس تلفنی باعث شد که وی تا مدت زیادی در عرصه رسانه‌ای ظاهر نشود.
یک سال بعد یکی از خبرنگاران که او هم از انزوای سفیر عربستان متعجب بود به من گفت که علت این موضوع را از وی پرسیده و سفیر عربستان گفته وزارت خارجه عربستان او را از هرگونه تحرک رسانه‌ای منع کرده است.
سفیر عربستان در مصر قبل از این نیز بارها به کشورمان حمله کرده بود.
یک بار هم مسئول امور حقوقی سفارت عربستان ادعا کرده بود تیمی از ایران برای مسموم کردن او به مصر آمده‌اند که خاطره جالبی است که در شماره‌های بعدی آن را خواهم گفت.