در اینکه آیا ضدانقلاب و نیروی خارجی در ساماندهی تجمعات اخیر نقش موثر میدانی داشته یا خیر اطلاع دقیقی در دست نداریم اما اولاً: وجود نارضایتی اقتصادی در بین مردم مساله پوشیده ای نیست و نباید با این تصور که همه اش کار ضدانقلاب است و هیچ مبنایی در داخل و ریشه ای در ناکارآمدی دولت دارد، مساله را ساده سازی کرد.
دوماً اینکه اگر مساله ی ما امکان بهره برداری ضدانقلاب از این تجمعات است؛ اینهم طبیعی است. دشمنی که نخواهد از این تجمعات به نفع خود سواستفاده کند اساسا دشمن نیست!
اما اینکه آیا دشمن میتواند کاری از پیش ببرد؟ مهمترین خوشبختی آن است که وضع دشمن خرابتر از این حرفهاست. مثلاً مخالفینی در آنسوی آب و بعضا در اینسو از رادیکال شدن تجمعات حمایت و آن را به سمت شعارهایی علیه کلیت نظام تشویق میکنند که در سوی دیگر ماجرا همه ی هم و غمشان مجاب کردن امریکاو اروپا به تحریم همه چیز و حتی داروهای بیماران در ایران است. مردم اینها را می بینند
دوم: ایران بعد انقلاب دو دوره تجربه ی اعتراضات اقتصادی مهم داشته یکی دوره هاشمی و دیگری دوره فعلی. فصل مشترک هر دو دوره حضور فعال تکنوکراتها و تجویز اقتصاد لیبرالی است؛ مجموع نتایج حاصل آمده نشان دهنده ی انسداد نظری و عملی این دیدگاه است. در دولت مستقر هم امید چندانی برای بسامان کردن این اوضاع دیده نمیشود؛ لذا راه باقیمانده مشارکت فعالتر وفاداران انقلاب برای سامان دادن به اوضاع اقتصادی مردم است.
سوم: این تجمعات هشدار مهمی درباره بودجه ٩٧ و آثار اجتماعی آن است؛ بودجه ای که دولت به مجلس ارسال کرده یکی از بدترین بودجه های پس از انقلاب از نظر تحمیل مصائب بر گرده ی طبقات ضعیف است. یکی از فوریترین اقدامات در حال حاضر می تواند اصلاح بنیادین این بودجه توسط مجلس باشد.