خبرنامه دانشجویان ایران: پرویز امینی// فیلم به وقت شام، فیلمی پرحادثه و پرتعلیق و پرنشانه و با ریتم تند که مخاطب نمی‌توانست لحظه‌ای از ان چشم و گوش بردارد.

سکانس‌های افتتاحیه و پایان‌بندی جذاب، قوت سکانس‌های پرتعداد خارجی، دراماتیزه کردن پرتعلیق ماجرا در لوکشین محدود درون هواپیما (شبیه آژانس) و توانایی در شخصیت‌پردازی علی؛ قهرمان فیلم و کنتراستی که بین پدر و پسر در دو جبهه ایجاد کرد و تفهم متمایزی که بین دو عمل فیزیکا مشابهِ انتحاری؛ که به کشتار مردم بی‌دفاع و شهادت‌طلبانه؛ که به فدا کردن خود برای نجات مردم انجام شد و...، نشان از یک کارگردانی سطح بالا بود.

به وقت شام؛ فیلمی فراتر از سینمای ایران است که فقط باید دید. دیدنِ به وقت شام «حس باشکوه» سینمایی به مخاطب با هر نوع سلیقه‌ای می‌داد. تشویق همگانی و ممتد مخاطب بعد از تماشای فیلم، بازنمایی این حس باشکوه همگانی بود.