خبرنامه دانشجویان ایران: آصف سعادتی*// اولین نکته ای که به ذهنم می رسد در مورد تنگه ابوقریب، مدیوم سینمایی آن است. یعنی حیف است که تماشای این فیلم رو بر پرده سینما از دست داد. واقعا از لحاظ تصویربرداری، صحنه های اکشن و جلوه های ویژه ای که در این فیلم به کار رفته، فقط در سالن سینما حق مطلب ادا میشود.

افتتاحیه فیلم خیلی خوب است. هم از لحاظ تکنیکی که با یک پلان طولانی و گردش کامل دوربین در صحنه، مخاطب تحریک می شود تا صاحبان صدا را پیدا کند.

هم اینکه در این سکانس آغازین با شخصیت افراد مختلف به نسبت آشنا می شوید. اینکه حسن چه شخصیتی دارد و یا خلیل به خوبی آشنا می شوید و می فهمید تخصص مجید چیست.

قصه ی علی توی این گردان اما متفاوت تر از بقیه است. یک نوجوانی که می خواهد با جنگ از نزدیک آشنا شود و به نمایندگی از همه ی آنهایی که چنین کنجکاوی دارند وارد دل صحنه های نبرد می شود و جنبه های مختلف آن را از نزدیک لمس می کند و باقی ماجرا...

یک نکته جالب دیگر نمایش منش و راه و رسم فرماندهان جنگ است. از فرمانده گردانش بگیر تا پایین ترین درجه اش تفاوتی بین آن ها نیست و این را در جای جایِ فیلم به خوبی به تصویر کشیده است.

جنس و ماهیت تصاویر به نمایش درآمده در این فیلم از جنس دفاع مقدس است. هم واقعیت های جنگ به خوبی تصویر شده و هم به معارف جنگ تحمیلی اشاره شده است.

با ورود به ماجرای تنگه ناخودآگاه ذهن به طرف تنگه احد می رود. شاید انتخاب بازیگر حاجی در این فیلم با هوشمندی و نگاه به همین جریان انجام شده باشد.

فیلم به خوبی این جمله امام رو تعبیر می کند که فرمودند جوانان ما در جنگ یک شبه ره صد ساله را رفتند. طی اتفاقات یک روزه ای که در ماجرای این فیلم اتفاق می افتد در تحول شخصیت علی به خوبی جلوه گر می شود

یک نکته مهم در مورد تنگه ابوقریب این است که با وجود صحنه های دلخراش و غم انگیز فراوان، فیلم دنبال گریه گرفتن از تماشاگر و احساسی کردن فضا نیست.

و صحنه بسیار درخشان پایان فیلم را که خیلی دوستش دارم و به نظرم بهترین پایان ممکن برای فیلم بود، این اثر رو دوست داشتنی تر می کند.

خیلی سعی شده تا در حین نوشتن، داستان و جذابیت فیلم لو نرود. هرچند این فیلم با لو رفتن داستان هیچ آسیبی نمیبیند و به شخصه منتظرم تا دوباره آن را بر پرده سینما ببینم.