به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ پس از انتشار گزارشی در شبکه های اجتماعی پیرامون اخذ شهریه های میلیونی توسط مدارس غیرانتفاعی در تهران که صاحبان آن ها از چهره های   مختلف جناح های سیاسی کشور بودند، موجی از واکنش ها را در پی داشت، مسئله ای که عده ای آن را نادرست و غیرواقعی و عده ای نیز آن نمونه ای کوچک از وضعیت فعلی نظام مدارس غیرانتفاعی دانستند و ابعاد آن را از عدالت آموزشی گرفته تا فعالیت غیرشفاف صاحبان این مدارس را به چالش کشیدند. در این میان دانشجویان و فعالین دانشجویی نسبت به انتشار این لیست واکنش های متفاوتی را نشان دادند. همین بهانه ای شد به سراغ چند از دبیران تشکل های دانشجویی برویم و با آنها پیرامون این مسئله به گفتگو بپردازیم.

مدارس اسلامی خیریه یا مدارس اسلامی گران قیمت!
پیام مرادی دبیر تشکیلات اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل با آسیب زا بودن نگاه مالی نسبت به شایستگی افراد در آموزش و پرورش بیان داشت: ایجاد بستر ویژه برای کسانی که توانمندی مالی بالاتری دارند خود نوعی آسیب زدن به شایسته سالاری در نظام آموزشی است. اساساً رشد در سیستم آموزشی باید با توانمندی های فردی و تلاش و انگیزه نسبت مستقیم داشته باشد.

او اشاره کرد: گرچه فی نفسه به کسانی که در این مدارس مشغول تحصیل هستند اشکالی وارد نیست اما جالب اینجاست که اینگونه مجموعه های آموزشی گرانقیمت عموماً توسط بزرگان دو جریان سیاسی عمده تاسیس و اداره می شود.

مرادی اضافه کرد: کسانی که پشت تریبون ها از عمل به قانون اساسی، تلاش برای تحقق عدالت و مردم مداری سخن می گویند اما به جای تلاش برای گسترش آموزش رایگان و با کیفیت که توصیه ی رهبران انقلاب و متن قانون اساسی است. مدارس گرانقیمت راه اندازی می کنند در حالی که عدالت آموزشی آرمان مهم انقلاب بوده است. تا وقتی میان حرف و عمل سیاسیون و مسئولین فاصله هست هم در سیستم آموزشی و هم دربقیه حوزه ها حل مسائل ممکن نیست.

دبیر تشکیلات اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل افزود: نباید ساده انگارانه به این مسئله نگاه کرد، این مسئله نمادی از نگرش هایی است که کشور را دچار مشکل کرده است یعنی در نظام آموزشی نسبتی میان توانایی فرد و امکانات و بستر فراهم شده برای او وجود ندارد.

او ادامه داد: پیشنهاد می کنم بزرگان سیاسی با تکیه برتوانایی مالی خود ضمن راه اندازی مدارس ویژه افراد بااستعداد اما ناتوان از نظر مالی به عدالت اموزشی کمک کنند. یعنی بجای اینکه به دنبال کسب در آمد تحت عنوان مدرسه ی اسلامی باشند در عمل اسلامی عمل کرده و با فراهم کردن امکان تحصیل افراد بااستعداد اما ناتوان با امکانات ویژه کوتاهی و تصور خود را جبران کنند.

سهم نظام و مجموعه مدیریتی کشور در عدالت آموزشی کجاست؟

محمد امین سلیمی دبیر شورای تبیین مواضع بسیج دانشجویی کشور در خصوص مسائل و حواشی گزارش روزنامه فرهیختگان از قیمت‌های و صاحبان مدارس غیرانتفاعی گفت: گزارشی که روزنامه فرهیختگان منتشر کرد، فی‌الواقع مطلب جدیدی نبود، همه خبر داشتیم که مدارس خاصی در تهران وجود دارد که شهریه‌های کلان میگیرند، اما ماجرا از آنجا شروع می‌شود که اتصال حاکمیتی و حزبی و جناحی این بنگاه‌های آموزشی دریک جدول جمع می‌شود.

محمد امین سلیمی اشاره کرد: بنده با خروجی این مدارس کاری ندارم که حالا خروجی این مدارس یک طیف خودبرتر بین و مغرور می‌شوند یا نه، خیلی قضاوت دقیقی هم نمی ‌باشد همه جا خوب و بد هست چه بسا برخی از افرادی که خروجی همین مدارس بودند و به درد انقلاب خورده‌اند که بسیاری از آنها را بنده میشناسم.

دبیر شورای تبیین مواضع بسیج دانشجویی کشور گفت: مشکل عدم رعایت عدالت آموزشی برای همه مردم است، اینکه اگر یک بچه کارگر مستعد بخواهد در این مملکت به دانشگاه برود و نتواند از پس مخارج آقایان بربیاید، نظام برای او چه فکری کرده است و بحث دوم آنجاست که چرا برخی جریانات انقلابی و حاکمیتی قدمی برای اصلاح این امور برنمی‌دارند که هیچ، خودشان از عوامل زاد و ولد مافیای آموزشی هستند.

در آخر این فعال دانشجویی افزود: مشکل ما خیلی با مقوله مالکیت خصوصی نیست، تنها سوالمان این است که سهم جریانات انقلابی در تحقق اصول قانون اساسی و رفع تبعیض آموزشی در کشور چقدر است و اینکه حضور پررنگ برادران در این جریان انحصارطلب و گران قیمت مثلا نخبه پروری چه توجیهی دارد و یا اینکه سهم نظام و مجموعه مدیریتی کشور به چه میزان است که البته بحث مهم تری است.

خصوصی سازی آتشی بر عدالت آموزشی
دانیال یادگاری عضو شورای مرکزی جنبش عدالتخواه دانشجویی با تاکید بر اینکه جریان دانشجویی وظیفه دارد در برابر بی‌عدالتی و تبعیض در هر سطحی مقابله کند و با عدم تقدس گرایی نسبت به سازمان‌ها و اشخاص آرمان‌های جمهوری اسلامی را از مسئولین مطالبه نماید گفت: مشکلات این مدارس نباید از نظر جریان دانشجویی این باشد که سهم جریان های سیاسی در این مدارس چقدر است. بلکه اکنون باید به سراشیبی خصوصی سازی روند آموزشی معترض بود. آموزش و پرورش مخصوصا در دولت فعلی حرکت به سمت خصوصی سازی مدارس آغاز کرده‌است و عملا رئیس جمهور از افزایش مدارس خصوصی صحبت به عمل می‌آورد، در حالی که این نگاه با نگاه مقام معظم رهبری کاملا مغایرت دارد.

عضو شورای مرکزی جنبش عدالتخواه دانشجویی کشور با بیان بی‌عدالتی خواندن تعطیلی مدارس سمپاد و استعداد درخشان گفت: وزارت آموزش و پرورش ظاهرا به صورت کارشناسی و با عنوان رفع تبعیض وارد می‌شوند اما در واقع منظور همان خصوصی سازی مدارس است که در واقع عین بی‌عدالتی آموزشی و تبعیض در بین دانش آموزان است.

دانیال یادگاری اشاره کرد: از نظر ما رشد مدارس غیرانتفاعی با افق جمهوری اسلامی تناقض دارد، این مسیر به سمتی می رود که درس خواندن با کیفیت قابل قبول تنها برای اغنیا میسر می‌شود و تحصیل با شرایط قابل قبول برای مستضعفین و کسانی که درآمد کمی دارند در کشور وجود ندارد. مدارسی در برخی نقاط کشور وجود دارد که شرایط مطلوبی برای تحصیل را دارا نیستند و به جای فکر بر روی تحصیل دانش آموزان باید به فکر گرمایش و یا حتی حمله حیوانات به دانش آموزان باشند.

این فعال دانشجویی اضافه کرد: روندی معیوب در حال شکل گیری است که در آن افرادی با کمک پول در مدارس خوب درس می‌خوانند و می‌توانند وارد دانشگاه های برتر شوند و عدالتی وجود ندارد که همه افراد بتوانند در یک رقابت سالم به مسابقه با یکدیگر بپردازند، همین افراد متمول هستند که در آینده بر صندلی‌های مدیریتی کشور تکیه زده و قوانینی را اجرا می‌کنند که در آنها مستضعفین دیده نمی‌شوند و این روند ادامه پیدا خواهد کرد. این روند موجب شده‌است که اکنون کیفیت آموزش با پول تعیین شود، وقتی کیفیت با پول تعیین شود فرصت عدالت آموزشی برای بسیاری از دانش آموزان طبقه‌ی پائین و مستضعف جامعه از دست می‌رود.

وی افزود: آنچه که در بحث جریان شناسی این مدارس مهم است این است که آقایانی که از مدارس اسلامی و دینی سخن می‌گویند، اکثرا در حکومت اسلامی در حال فعالیت هستند و خودشان را یکی از مدیران جمهوری اسلامی می‌دانند چگونه می‌توانند خودشان را خارج از حکومت اسلامی بدانند و مدارسی غیرانتفاعی با عناوینی چون مدارس اسلامی، مدارس ویژه‌ی توسعه و پیشرفت آینده‌ی انقلاب اسلامی تاسیس کنند، برعکس باید کارنامه‌ی این افراد بررسی شود که چه میزان از اندیشه‌هایی را که درموردش صحبت می‌کنند توانسته‌اند در حوزه‌ی مدارس دولتی اجرا نمایند. مشغله‌ی افراد مسئول در حالی است که اکنون عملا مدارس دولتی رها شده‌اند و ما حتی در حوزه‌ی معلم‌ها نیز دچار مشکل هستیم و آموزش و پرورش و افراد مسئول به جای تقویت معلمان و مدارس به دنبال طرح‌هایی هستند که می‌توان آن را همان دنباله ی خصوصی سازی دانست.