به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از فارس، نامه ای از آقای خسروپناه منتشر شده است که از مدیر آموزش پرورش استان خواستند با انتقال همشیره شان به قم موافقت کنند. تا اینجای ماجرا همه چیز قانونی است و هیچ طلب رانتی و سواستفاده ای وجود ندارد. همه اختلاف سر یک جمله است: "تقاضای بنده این است که برای انتقال به شهر قم و همکاری در یکی از پست های مدیریت جنابعالی همکاری لازم را مبذول فرمائید"
دو اعتراض به این متن صورت گرفته است. اول اینکه چرا نامه با سربرگ موسسه حکمت و فلسفه صادر شده است. سوال اینست که این سربرگ چه آورده ای می تواند برای ایشان داشته باشد؟ یک زمان سربرگ مربوط به یک نهاد سیاسی است، مثل تقاضای شخصی یک نماینده مجلس با سربرگ مجلس. اینجا سربرگ مجلس است که اعتبار می دهد نه امضای فرد. اما یکبار سربرگ مربوط به یک نهاد علمی است. آیا یک نهاد علمی اعتبار سیاسی میسازد؟ مهمتر اینکه باید توجه داشت شهرت آقای خسروپناه مربوط به خودشان است نه صرفا یک موسسه علمی. یک نماینده مجلس بیرون از نمایندگی شاید اعتبار لازم را نداشته باشد، اما شان علمی یک فرد باسابقه نیز چنین است؟
اشکال دومی که مورد اعتراض برخی قرار گرفته اینست که جناب خسروپناه خواسته اند برای همشیره شان یک پست مدیریتی درنظر گرفته شود.
دو نکته درین رابطه وجود دارد؛
یکم. اولا روی عبارت "مدیریت جنابعالی" باید تامل کرد. اگر گفته می شد "یکی از پست های مدیریتی جنابعالی" یعنی تقاضای رانت. اما "مدیریت جنابعالی" به معنی تقاضای انتقال به یکی از بخش های مسئولیت مدیر مربوطه است.
اما فرض کنیم متن کژتابی دارد؛
دوم و مهمتر. اگر متن ابهام داشت-که ندارد- و نویسنده در مظان اتهام قرار گرفت حکم چیست؟ اینجا سوال اینست چرا وجه مثبت ماجرا را معیار قرار نمی دهیم؛ خاصه درباره فردی که از او بجهت فکری و اخلاقی به خیر و سلامت سابقه داریم. چرا به حسن ظن با بزرگان مان برخورد نمی کنیم؟ وقتی جمع بندی کلی نداریم چرا به سابقه دینی افراد بی توجهی می کنیم؟ استاد فلسفه وعرفان و اخلاق را با یک سوظن نباید کنار گذاشت. هیچ منطق اخلاقی ودینی و عقلی این رفتار را توجیه نمی کند.
در نهایت اینکه فرض کنیم نوشتن نامه با سربرگ یک موسسه علمی خطا و یا متن نیز کژتابی داشته باشد. چرا بین خطا و اشتباه و درخواست رانت تفکیک قائل نیستیم؟ اعتراض کنیم، اما به اندازه خطا. عدالتخواهی عادلانه یعنی شناختن حق و رعایت اخلاق عدالتخواهی. غرض این متن توجه دادن به رعایت انصاف است نه جلوگیری از انتقاد دلسوزانه.
ماجرای آقای خسروپناه یکی از دهها نمونه است. گویا تنها چیزی که اینروزها قیمت ندارد آبروی مومن است.