به گزارش خبرنگار فناوری اطلاعات «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ لودویگ فان بتهوون (Ludwig van Beethoven)، نابغه‌ی ناشنوای آلمانی، که شهرتش را مدیون تاریخ‌سازی‌هایش در عرصه‌ی موسیقی است، در ۲۷ سالگی و زمانی‌که تازه اولین سمفونی خود را نوشته‌بود، متوجه‌شد صداهای زیر را به‌درستی نمی‌شنود. بتهوون هرچند تا اواخر دهه‌ی چهارم زندگی، شنوایی‌اش را به‌طور کامل از‌دست‌داد، اما ماندگارترین شاهکارهای دنیای موسیقی را نیز در همین دوران خلق کرد. شاید همچنان که گفته‌اند ناشنوایی وی نه‌تنها غم‌انگیز نبود، که موهبتی بود برای هدایت بتهوون از دنیای اغفال‌کننده‌ی بیرون، به دنیای هنرمندانه‌ی درونش؛ موهبتی که نه‌تنها در عرصه‌ی موسیقی، که در دنیای تکنولوژی نیز، تاریخ‌ساز شد. بتهوون میله‌ای را درمیان دندان‌هایش نگه می‌داشت و با قراردادن انتهای آن روی پیانو، و به‌کمک هدایت استخوانی، آنچه را که خلق می‌کرد، می‌شنید. هرچند این اختراع دنیای تکنولوژی را به اندازه عرصه‌ی موسیقی وام‌دار بتهوون نساخت، اما ارزشمندترین شاهکارهای تاریخ موسیقی را برای همیشه مدیون تکنولوژی کرد.

به بیان ساده، وظیفه‌ی پرده‌ی گوش در فرایند‌ی شنوایی، رمزگشایی از لرزش‌های ناشی از امواج مکانیکی صوت و تبدیل آن‌ها به ارتعاشات قابل‌درک توسط گوش داخلی است. اما حتی وقتی گوش‌هایتان را می‌گیرید، می‌توانید کماکان صدای خود را البته با کیفیتی متفاوت، بشنوید؛ یا اگر به صدای ضبط شده خود گوش‌دهید، آنچه می‌شنوید متفاوت از آن چیزی است که موقع حرف‌زدن شنیده‌اید؛ چراکه سرعت و کیفیت انتقال صدا در هوا با استخوان تفاوت‌دارد و به‌همین‌دلیل فرد به‌کمک القای استخوانی صداهای زیر را به‌صورت کامل‌تری می‌شنود.