به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ سروش صحت در صفحه مجازی اش نوشت:
«همه این کتاب ها را خوانده ای؟»
اینقدر در پاسخ به این سوال با سر پایین انداخته از شرم و خجالت اعتراف کرده ام که حتی یک چهارم کتاب هایی را هم که در قفسه ها چیده ام، نخوانده ام که چند سال پیش نزدیک بود دچار اشتباه بزرگی شوم و خودم را از لذت بزرگ کتاب خریدن محروم و به لذت خواندن محکوم کنم. اما خواندن مقاله ای از «امبرتو اکو» به موقع جلوی این اشتباه را گرفت.
اکو در مقاله اش گفته بود که نه تنها بخش عمده ای از کتاب های کتابخانه اش را نخوانده است، بلکه از بعضی از کتاب های نخوانده اش چند نسخه دارد، یک نسخه چاپ اول، یکی با جلد گالینگور، یکی در قطع جیبی و...
شاید در نگاه اول این کار دیوانگی به نظر بیاید، ولی این نگاه اول اهمیتی ندارد. همه ما دیوانه بازی را دوست داریم. اگر «جا» داشته باشیم و اگر «پول» داشته باشیم، و اگر از دیدن کتابی که دوستش داریم در کتابخانه کیف می کنیم، چه اشکالی دارد که نسخ متفاوتی از آن جلوی چشممان باشد تا هر بار که نگاه ما به جمال عطف یا جلد کتاب می افتد خوشحال شویم؟
دیدن کتاب هایی که خوانده ایم خاطره خوش خواندن را زنده می کند و دیدن کتاب های نخوانده حسی مبارزه جویانه و امیدوارانه را... «بالاخره می خوانمت.»
کتاب خواندن یک لذت است و کتاب خریدن لذتی دیگر. نمایشگاه محل عیش و عشرت با دومی است. پول ها را جمع کنید، کتاب ها را بخرید، وزن کتاب ها را حس کنید، بعد که به خانه رسیدید کتاب ها را روی هم بچینید، لم بدهید و در حالی که آرام آرام چای می خورید یکی یکی کتاب ها را ورانداز کنید.
اگر حوصله داشتید می توانید همانجا خواندن یکی را شروع کنید و اگر نداشتید نگران نباشید، از این به بعد خیالتان راحت باشد که هر وقت حوصله داشتید همه چیز مهیاست.