خبرنامه دانشجویان ایران: سیدعباس عالمشاه*// اگر بخواهیم ویروس را بصورت عامه و غیر تخصصی تعریف کنیم  باید گفت؛ نوعی عامل بیماری زای کوچک است که در سلول های زنده تکثیر میشود.

نسل بشر در طول حیات خویش همواره در مقاطع مختلف زمانی بر اثر شیوع بیماری های واگیر دار نظیر : وبا - طاعون - انواع آنفولانزا های خطرناک و ...  احساس خطر کرده است.

ویروس( کووید-۱۹) یا همان کرونا ، تبدیل به هیولای جهان مدرن شده . ویروسی که مقام و حساب بانکی میزبان خود را بررسی نمیکند یا حتی علاقه ای به سابقه ی خانوادگی میزبان ندارد و بقای خویش را در تکثیر هر چه بیشترش  میداند. فرقی نمیکند شهروند کدام کشور هستید یا فرزند کدام وزیر و رئیس، کرونا در کمین شماست تا در اولین فرصت پیش آماده بوسیله ی بی احتیاطی خودتان یا ترک غیر ضروری و بی دلیل قرنطینه ی خانگی همچون میهمانی ناخوانده خودش را به میزبانی شما بخواند.

اما در این میان هستند کسانی که نه طاعون را می شناسد نه وبا و نه حتی کرونا برایشان اهمیت چندانی دارد. براستی آن ها براساس چه پشتوانه ای اینقدر بی اهمیت با ویروسی که خصوصیات میزبان برایش مهم نیست برخورد میکنند.

از یکی از آن ها پرسیدم چرا در خانه نمی مانی؟ پاسخ داد : اگر در خانه های خود بمانیم ویروس ما را به تدریج میکشد .

حقیقت ترسناکی که امروز ما در کشور خود با آن مواجه هستیم وجود چنین خانواده ها و افراد کثیری است که در این هیاهوی کرونا و تدبیر اندیشی های مسئولان، در زیر پونز ترین حالت غیر قابل ممکن خود قرار گرفته اند.

خانواده هایی که از کارگران بیمه نشده، کولبران، دست فروشان، کودکان کار و حتی افرادی که آن ها را با عنوان زباله گرد ها می شناسیم تشکیل شده اند. این طبقه از جامعه سال هاست که دچار ویروس فقر هستند. اگر امروز ما طبقه ی متوسط یا برخوردار جامعه ی ایران در حال جدال با یک ویروس بر سر جان خود و عزیزان خود هستیم.

این طبقه از جامعه مقابله با مرگ سالها ست که تبدیل به کسب و کار آن ها شده. به باور من در صورت عدم یاری رسانی به این قشر از جامعه حتی به مقدار کم ، ما نیز در سرعت بخشیدن به مرگ تدریجی آنها به نوعی شریک هستیم.

* فعال دانشجویی