به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ سعید مستغاثی از مستندسازان و کارشناسان حوزه سینما طی یادداشتی در صفحه اینستاگرامی خود نوشت:

سی و نهمین جشنواره فیلم فجر درحالی امروز 12 بهمن 1399 آغاز به کار می کند که به دلیل شیوع بیماری کرونا، برگزاری بسیاری از مهمترین جشنواره ها و مراسم سینمایی جهان لغو یا به تعویق افتاده و یا به صورت آنلاین و خیلی محدود برگزار شده و می شود.

اما در حالی که جشنواره فیلم فجر طی سالهای گذشته به دلائل مختلف بارها زمان برگزاری اش جا به جا شده (حتی دوره ای در اسفندماه برگزار شد و دوره ای در اواخر بهمن یا بخش بین الملل آن که اصلا به اردیبهشت منتقل گردید) و بی نظمی در نمایش فیلم ها و برنامه سالن ها و حتی زمان دریافت نسخه نهایی آثار و جابجایی فیلم ها و ... از جمله خصوصیات آن محسوب گردیده، امسال علیرغم توصیه خیرخواهان و دوستان، با اصرار غریبی متولیان آن تصمیم گرفتند جشنواره را کاملا منظم و سر موقع و بدون حتی یک ساعت تقدم و تاخیر آن را برگزار کنند! در حالی که آمار مبتلایان و فوت شدگان کرونا مجددا سیر صعودی گرفته و نظر کارشناسان و متخصصین پزشکی از جمله در وزارت بهداشت این است که با این سهل انگاری ها و عادی پنداشتن ها، موج چهارم این بیماری بسیار سخت تر کشور را گرفتار خواهد کرد.

از طرف دیگر گفته شد که 110 فیلم برای حضور در جشنواره فیلم فجر، ثبت نام کرده که از آن میان 62 یا در اعلام بعدی 57 فیلم پذیرفته شدند ولی آنچه در برنامه نمایش جشنواره برای رسانه ها و مردم اعلام شد، فقط 16 فیلم بود که گفتند در واقع این شانزده فیلم، آثاری هستند که از سوی داوران کاندیدای دریافت جایزه شده اند!

در واقع رسانه ها و منتقدین و روزنامه نگاران، فیلم هایی را به تماشا خواهند نشست که سلیقه یک هیئت داوران 7 نفره برای اعطای جایزه آنها را تعیین کرده است!! یعنی آنچه اساسا مفهوم و معنی یک جشنواره و فستیوال فیلم را بوجود می آورد که رسانه ها و خبرنگاران و منتقدین و همچنین مردم به طور مستقل به تماشا و قضاوت درباره فیلم های نشسته و انتخاب های خود را با برگزیدگان هیئت داورانی که مدیریت هر جشنواره انتخاب می کند به محک بگذارند، در جشنواره فیلم فجر سی و نهم کاملا نادیده گرفته شده است!

در حقیقت در این دوره از جشنواره، رسانه ها و خبرنگاران و منتقدین و مردم، فیلم هایی را دیده و قضاوت می کنند که هیئت داوران برای آنها برگزیده است و این یک دیکتاتوری سینمایی و استبداد هنری و یک توهین آشکار به جامعه رسانه ای و منتقدین و مردم محسوب می شود که یک گروه هفت نفره به عنوان قیّم، برایشان تصمیم بگیرند چه فیلم هایی را تماشا کرده و چه آثاری را نبیند!

به این ترتیب به طور خیلی واضح و روشن، امکان قضاوت و داوری و نقد و تحلیل مستقل از جامعه تاثیر گذار منتقدین و خبرنگاران سلب شده است.

یک وجه این توهین و تحقیر صریح جامعه نقد و رسانه ای این است که منتقدین و خبرنگاران نمی توانند فیلم هایی که هیئت داوران نپسندیده اند را تماشا کنند. در حالی که درمیان این فیلم ها ممکن است اثری وجود داشته باشد که علیرغم ضعف روایتی و ساختاری، تنها به دلیل نامزدی جلوه های ویژه یا موسیقی و یا چهره پردازی، به جمع 16 فیلم راه پیدا کرده  و در عین حال آثار قوی شایسته حضور در میان نامزدهای بهترین فیلم وجود داشته اند که به دلیل محدودیت تعداد کاندیداها برای هر رشته، در میان این 16 فیلم نیستند!

با این نوع نمایش فیلم در جشنواره براساس سلیقه هیئت داوران، ما هرگز نمی توانستیم در جشنواره های قبل فیلم هایی همچون "لاتاری" و "شیار 143" و "بوتیک" و "ماجرای نیمروز" و ... را دیده و در مقایسه با دیگر آثار حاضر در دوره های جشنواره مربوط، مورد داوری قرار دهیم، چرا که هیچ کدام از آنها مورد پسند داوران آن دوره از جشنواره نبودند!!

با این حساب جشنواره هایی مانند برلین و کن و ونیز و ... که تعداد جوایزشان هم محدود است، در هر دوره می بایست تنها 4-5 فیلم را در جشنواره به نمایش بگذارند!!

و دیگر اینکه آنچه گفته شد علاوه بر سایر رویکردهای غیر استاندارد جشنواره فیلم فجر است که سالیان سال ادامه داشته. مثل همین ریختن فله ای تعدادی فیلم کوتاه و مستند در سبد هیئت داوران فیلم داستانی بلند در حالی که هر یک از شاخه های مستند یا فیلم کوتاه، تخصص و کارشناسی ویژه خود را برای داوری می طلبد!!