به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» روح‌الامین سعیدی*// در دیدار اواخر سال گذشته با آقای وزیر خارجه از ایشان پرسیدم نظرش درباره انتقاداتی که به وی و حلقه مشاوران و همکارانش در خصوص بی‌توجهی به همکاری‌های شرقی وارد می‌شود چیست؟ ایشان قویاً این انتقاد را درباره خودش رد کرد و اظهار داشت دو بار در جلسات هیأت دولت گفته است که طی ده سال آینده اتکای استراتژیک ما به چین و روسیه خواهد بود.
سپس گلایه کرد از تصویر غربگرایی که دیگران از او برساخته‌اند و قاب‌بندی کرده‌اند و گفت وقتی روس‌ها و چینی‌ها این مدعاهای مخالفین مرا درباره غربگرایی من می‌شوند، چه‌بسا به خود بگویند لابد ظریف در جلسات خصوصی به ما فحش می‌دهد!
به عبارت دیگر آقای دکتر ظریف خود را کاملاً از اتهام غربگرایی و بی‌میلی به همکاری با شرقی‌ها مبرا ساخت و همه تقصیر را به گردن منتقدانش انداخت. دیشب که ناباورانه صوت مصاحبه ایشان با سعید لیلاز را که معلوم نیست – بخوانید معلوم هست - چگونه سر از رسانه‌های اجنبی درآورده بود شنیدم، از تلاش وی برای تخریب چهره مسکو و مقصر جلوه دادن آن در ناکامی برجام مبهوت شدم و با خودم گفتم اگر مقامات کرملین این مصاحبه را بشنوند چه خواهند گفت؟
این‌جا هم پای منتقدان و قاب‌بندی از چهره ظریف در میان است؟ مگر می‌شود وزیر خارجه یک کشور در یک مصاحبه بگوید اتکای استراتژیک ما به فلان کشور است و در مصاحبه‌ای دیگر همان کشور را به بدترین شکل ممکن تخریب کند؟ تناقض از کجا تا به کجا؟ واقعاً در وزارت خارجه ما چه می‌گذرد؟ کدام قوه عاقله‌ای حاکم است؟ مقامات ما در کجا درس خوانده‌اند؟ چه خوانده‌اند؟ اگر دانستید مرا خبر کنید.
*عضو هیأت علمی دانشگاه امام صادق (ع)