به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» مونا ذاکر*// نکاتی درباره نشست امشب کاندیداهای ریاست جمهوری در ذهن من با رویکرد تحلیل محتوای کیفی: از میان کاندیدا ها فقط سه نفر به نخستین پرسش پاسخ دادند و حاشیه نرفتند: اقایان رئیسی، جلیلی و قاضی زاده هاشمی و این ملاک مهمی برای تشخیص صلاحیت بود.

بجز آقایان رئیسی، قاضی زاده و جلیلی، سایر کاندیداها در 3 دقیقه ی نخست، به دیگران توهین کردند که عدم شایستگی خود را به طرفه العینی نشان دادند. پرستیژ برای یک رئیس جمهور، امر بسیار مهمی است که در گفتار نیک، ذهنی آرام و ظاهری دلنشین نمود می یابد.

اهانت به رقبای انتخاباتی، در نهایت حکومت را تضعیف می کند زیرا تمام کاندیداها از عوامل حکومتی هستند و در ابتدا نشان می دهد که ایشان، برنامه ای اثباتی نداشته و به سمت حمله ی سلبی تمایل دارند که با رویکرد هابرماسی، ویران گر ترین اتفاق سیاسی است.

خواندن شعر ترکی توسط آقای مهرعلیزاده برای گرفتن رأی به جای تدوین برنامه ای ملموس، توهین به شعور ملت بوده و یادآور آغاز رفتارهای افراطی پیشینیان است.

اشاره ی آقای همتی، به در حاشیه رفتن زنان و جبران شدن این مسئله با رای دادن به ایشان، با مزه ترین حرف ایشان بود.

پذیرفتن دو وزیر زن در کابینه ی آقای رضایی، تاییدی مینیمال بر حفظ بیضه ی اسلام بود!

تهدید های سلسله وار آقایان همتی، رضایی و زاکانی، نسبت به یکدیگر، اصلا در شٱن حکومت داری نبود.

این جمله ی آقای قاضی زاده لویاتان را به هوا پرتاب کرد: دولت زانویش را از گلوی ملت بردارد!

آقای رئیسی، از هوش بالایی برخوردار است و این را می توان در علم کلام ایشان، به وضوح دریافت. هر چند به نظر می آید تخصص ایشان بیشتر مناسب حوزه قضا باشد تا اجرا.

کم هوش ترین و بی مبالات ترین کاندیدا در این نشست آقای همتی بود که فکر می کرد فقط خودش می فهمد. امروزه سیستم یهودی بانک در ایران، یهودی تر از هر جای دیگر دنیا است و حتی از اصول اساسی این بیزینس هم گذشته است.

اما نزاکت، جوانی، برنامه و تمرکز ذهنی آقای قاضی زاده، قابل توجه بود، هر چند تخصص ایشان پزشکی بوده و همین جای غور دارد. نبود هیچ فارغ التحصیل علوم سیاسی در بین کاندیدا ها، نشان از فکتی غم انگیز دارد و این پرسش را مطرح می کند که چرا جایی برای عالمان علم سیاست وجود ندارد؟ سیاست مسئله ای به ذات و به واقع، بنیادین است و باید روند درست خودش را داشته باشد تا کشور شاهد ظهور نوابغ برتر حکومت داری باشد.

من به دنبال تایید یا رد کسی نیستم و فقط با رویکردی زبان شناسانه به این رویداد نگاه کردم.

باشد که بزرگ باشیم.