به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» حسین شمسیان// دعوای قدیمی هلیا با چند دوست هم‌سن و سالش، بر سر موضوعی به قول خودش پوچ و بی ارزش، چند روزی است دست‌مایه بحث و گفتگو شده است. عده زیادی اورا نماد سقوط و انحطاط و به لجن کشیده‌شدن جامعه و نسل جوان می‌دانند! گودزیلایی که ناگهان آبروی نظام و جامعه را برده است!
نه هیجانات جوانانه و نه تأثیرات فضای مجازی و... هیچ‌یک مورد بحث قرار نمی گیرد!
برعکس، انگار خیلی‌ها دنبال خنک کردن دلشان و منکوب کردن این دختر جسور و نشان دادن او به عنوان یگانه‌شرور اجتماع هستند و چنین وانمود می‌کنند که با مجازات حداکثری او، ریشه جرم و جنایت (!!) برای همیشه برکنده می‌شود!
هلیا بدون قمه با دوستش دعوا کرد و بعد از دعوا، قمه‌اش را نشان داد، او همان چیزی است که نشان می دهد نه کمتر و نه بیشتر و البته معتقدم او و اغلب دختران و پسران این روزها با هر شمایلی، در باطن خیلی بهتر از ظاهرشان هستند و تنها ممکن است از این جهت بین ظاهر و باطن‌شان تفاوت و پنهانکاری باشد!
اما او که ظاهر و باطن یکسان دارد، جرمش بیشتر است یا آنکه سر سفره جمهوری اسلامی، با ریش تیغ می زند و به روی ارزش ها قمه می‌کشد!؟ حسین قمه‌کش (حق) بد تر است یا هلیا قمه‌کش(هق) !؟ همه تمرکز بر روی مجازات یا حتی درمان را متوجه حق کنیم یا هق ؟!
به‌جد معتقدم «هلیاها» و خیلی دیگر از «بچه‌ها» ،با اندک ملاطفت و توجهی، از هق به افراد مفید و مهربان و بدردبخور تبدیل می شوند. معتقدم آنها محبت ندیده اند حالا یا از ما یا خانواده یا هردو! اما چه کنیم با حق و داعیه دارانی که همه عمر محبت دیدند، مهر دیدند، بالا نشستند، تعریف و تمجید شنیدند، تشویق شدند و بعد از اینهمه محبت، قمه‌کش شدند و به صغیر و کبیر فحش می دهند!؟
پشیمانی هلیا همین است که دیگر دعوا نکرد و قمه‌اش را غلاف کرد و زشتی کارش را فهمید، بر این اساس او را مستحق مجازات نمی‌دانم. اما کسی که مدتهاست از علامه مصباح تا حاج حسن شایانفر و...را بی محابا زیر تیغ کینه گرفته و بر آن اصرار و تاکید تکرار دارد چه!؟ او چه بیماری‌ای دارد؟ درمان یا مجازاتش چیست!؟ بیمار را درمان می‌کنند. اگر بدحال است، بستری می‌کنند. اگر خودزنی می‌کند، دست و پایش را می‌بندند و اگر تمارض می‌کند تا از مجازات بگریزد، تنبیهش می‌کنند تا جامعه در امان باشد.
نباید اجازه داد الفاظ مقدسی مثل شهید و فرزند شهید، دست‌مایه قداره کشی قرار بگیرد و آبروی سیصدهزار شهید و چند میلیون فرزند شهید، بی‌حساب به جیب کسی که در خوش‌بینانه‌ترین فرض، نیازمند درمان است ریخته شود.