به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»، تیم ملی فوتبال زنان ایران با هدایت مریم ایراندوست برای نخستین بار جواز حضور در مرحله نهایی مسابقات جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۲ را به دست آورد. ایراندوست و شاگردانش تاریخ سازی کردند و آماده رقابت با حریفان جدی در قاره کهن می‌شوند. رویدادی که گامی جدی در مسیر حرفه‌ای شدن فوتبال زنان ایران دارد. مریم ایراندوست با روحیه جنگندگی و مطالبه گری‌اش خون تازه‌ای در رگ‌های فوتبال زنان ایران تزریق کرده است.

ایراندوست با حمایت‌های عزیزی خادم و موسوی برنامه‌های خوبی برای فوتبال زنان در سر دارد که اگر اجرایی شود روزهای خوبی در انتظار فوتبال زنان ایران است. سرمربی تیم فوتبال زنان صعود به جام جهانی را دست یافتنی می‌بیند چراکه ایران را سرشار از پتانسیل و استعداد می‌داند که در صورت حمایت‌های مالی و برگزاری دیدارهای تدارکاتی با تیم‌های سطح اول جهان امری شدنی است.

مریم ایراندوست پس از تاریخ سازی با حضور در خبرگزاری مهر از مسیر آماده سازی تیم و اتفاقاتی که برای نخستین بار در اردوی زنان افتاد صحبت کرد. ایراندوست از برابری اردوهای ملی زنان و مردان و برنامه‌ریزی برای برگزاری دیدارهای تدارکاتی با تیم‌های بزرگ گفت که در ادامه مشروح صحبت‌های سرمربی تیم فوتبال زنان را می‌خوانیم.

قدران زحمات مربیان استان‌ها هستم

دست تک تک مربیان استان‌ها را می‌بوسم که با کمترین امکانات، بازیکنان را آموزش می‌دهند، در غیر این صورت مربیان ملی که با وجود همه امکانات اگر تمرین دادن را هم بلد نباشیم باید چمدان‌هایمان را ببندیم و برویم. مربیانی مانند سحر رمضانی که نگین زندی را پرورش داد یا سارا قمی که رکسانا معصومی را از یک بخش کوچک در استان گیلان پرورش داد. من و سایر مربیان ملی قدردان زحمات این عزیزان هستیم.

به جام جهانی صعود خواهیم کرد

مطمئن باشید که به جام‌جهانی صعود خواهیم کرد. ملی‌پوشان نشان داده‌اند اگر حمایت خوبی از آنها صورت گیرد، می‌توانند بهترین عملکرد را به نمایش بگذارند. همیشه گفته‌ام اگر به ورزش زنان بها داده شود، چه در المپیک و چه سایر رویدادهای بین‌المللی، قطعاً می‌تواند افتخارآفرین باشد.

سه رمز موفقیت تیم فوتبال زنان

دلیل موفقیت تیم فوتبال زنان در مسابقات انتخابی جام ملت‌های آسیا در سه بخش توصیف می‌شود. بخش اول حمایت خوب از تیم ملی چه از نظر سخت‌افزاری و نرم‌افزاری صورت گرفت. بخش دوم مدیریت خوب کادر فنی و سرپرستی و بخش سوم بازیکنانی که دو سال همه چیز خود را از دست داده و تشنه موفقیت بودند؛ می‌خواستند خود را اثبات کنند تا دیگر از رنکینگ حذف نشوند.

قرعه آسان نبود

قرعه کمکی به صعود نکرد، قرعه‌های آسان‌تر از گروه ایران نیز وجود داشت مانند گروه فیلیپین، نپال و بوتان که گروه بسیار آسانی بودند و اگر ایران در آن گروه قرار می‌گرفت، کار آسان‌تری در پیش داشت. اگر نگاهی به گذشته داشته باشیم، یک شکست یک بر صفر مقابل بنگلادش داشتیم، بنابراین قرعه آسانی نداشتیم. کسانی که فوتبال زنان را دنبال می‌کنند، به خوبی می‌دانند که اردن تیم خوبی است؛ کمپ‌های برگزارکننده، بازی‌های اروپایی و تدارکاتی که دارد، تیم کاملاً آماده‌ای از اردن ساخته بود که حدود یک سال با پشت سر گذاشتن ۱۸ بازی تدارکاتی به مسابقات آمد بنابراین نمی‌توان گفت قرعه آسانی داشتیم.

فعل «خواستن» نقطه قوت تیم بود

اما درباره عملکرد تیم پیش از اعزام اعلام کرده بودم که فرصت چهار ماهه در اختیار داشتیم و با توجه به اینکه لیگ از کیفیت کمتری (به دلیل پاندمی کرونا) برخوردار بود، شرایط بازیکنان در اُفت قرار داشت. در چهار ماه تلاش کردیم تیم را از نظر فنی، بدنی و تاکتیکی به بهترین شکل پیش ببریم. تقریباً می‌توان گفت ملی‌پوشان به ۸۰ درصد آمادگی بدنی رسیده بودند و این در مدت زمان چهار ماه طبیعی است. در کل تأکید می‌کنم مدیریت خوب و فعل «خواستن» نقطه قوت تیم بود. ما ایرانی‌ها می‌توانیم در بحث روانی کار کنیم چرا که می‌دانستیم از نظر بدنی و فنی کار سختی در پیش داریم و شاید نتوانیم مقابل اردن خیلی پایاپای پیش برویم.

درودیان روانشناس تیم در این زمینه بسیار کمک کرد. صحبت‌های من و کادر فنی با کلیپ‌های انگیزشی از نظر روحی و روانی تیم ملی را کاملاً آماده کرد. ۹۰ دقیقه پرس کردن حریف کار بسیار سختی است. حتی در بحث ضربات پنالتی و نحوه آمدن بازیکنان آنها خود را صعودکننده می‌دانستند و با روحیه پشت ضربات پنالتی آماده می‌شدند. تمام اینها نشان می‌دهد که تیم ملی از نظر روحی و روانی در سطح بسیار بالایی قرار داشت و نتیجه آن را نیز شاهد بودیم.

بازیکنان هنوز کند هستند

میانگین قد بازیکنان ایران از بنگلادش و اردن بلندتر بود اما عدم چابکی بازیکنان به دلیل فرصت زمان کم آماده‌سازی تیم ملی بود. فقط چهار ماه برای مسابقات فرصت داشتیم. لیگ برتر در سال ۹۸ به صورت نیمه‌کاره رها شد، فصل بعد به خاطر کرونا در دو گروه برگزار شد که سطح رقابت‌ها پایین آمد. بازیکنان در شهرهای خود شرایط تمرینات بدنسازی را نداشتند، تمرینات به صورت حرفه‌ای پیش نمی‌رفت. همچنین چون اردوهای تیم ملی برگزار نمی‌شد، بازیکنان انگیزه‌ای نداشتند. تمام اینها دست به دست هم داد تا بازیکنان حدود دو سال از شرایط بدنی ایده‌آل فاصله بگیرند و در چهار ماه گذشته توانستیم به ۸۰ درصد آمادگی برسیم. هنوز جا برای کار کردن وجود دارد، می‌دانیم که بازیکنان هنوز کُند هستند و باید کار بیشتری روی آنها صورت گیرد.

ایران، استعدادهای بسیار خوب با پتانسیل بالا در اختیار دارد. اینکه حمایت مداوم باشد و تیم‌های پایه با یک کار برنامه‌ریزی شده در طول پنج سال با هدفگذاری مشخص کار کند، در سال پنجم به نتیجه ایده آل خواهیم رسید اما با چهار ماه و یک سال تفاوت چشمگیری با سایر کشورها خواهیم داشت. حتی مقابل تیم بنگلادش که پنج بر صفر پیروز شدیم، آنها از نظر سرعت و بدنی از تیم ایران برتری داشتند و تا دقیقه ۹۰ همچنان می‌دویدند. شاید از نظر قدرت بدنی و تنه به تنه ایرانی‌ها برتر باشند، اما باید کار بیشتری کنیم و این یکی از نقاط ضعف ما است.