به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» حامد سرلکی*// مردم بعد از شکست تلخ تختی در المپیک ۱۹۶۴ توکیو، بیشتر از گذشته او را دوست داشتند. تختی آنجا حتی نتوانست مدال برنز بگیرد. اما پس از ورود به تهران برای او کاری کردند کارستان.

اساساً هیچ اسطوره‌ای نیاز به تکریم رسانه‌ها ندارد، رسانه‌ی آنان قلب‌های مردمی است که تشخیص داده‌اند او با همه «متفاوت» است. به نوعی مردم در چهره اسطوره‌های خود، بخش دور افتاده یا فراموش شده‌ای از هویت ملیشان را می‌بینند.

و حسن یزدانی نیز همان حال و هوای توکیو ۱۹۶۴ را در توکیو ۲۰۲۰ تجربه کرد. گردن‌های افتاده از شرم ملت همیشه گردن‌فرازانی هستند که چون طلبی از مردم ندارند اسطوره می‌شوند. تفاوت میان یک قهرمان سیاسی، ورزشی و غیره‌ی طلبکار با یک «همیشه بدهکار به وطن و ملت»، به اندازه‌ی «اسطوره شدن» و به «زباله‌دان تاریخ رفتن» است.

*مؤسسه مطالعات راهبردی و دیپلماسی‌ دفاعی