به گزارش خبرنگار سرویس زنان «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ از دیرباز تا کنون یکی از دغدغه های جامعه بشریت موضوع پوشش بوده است. حجاب یکی از زیر شاخه های پوشش است که میتوان آن را نوعی از انواع مختلف پوشش نامید.

معنای پوشش در گذشته با مفهومی که امروز از آن مطرح است فرق داشته و انسان ها در گذشته برای محافظت از خود در برابر سرما و گرما و آسیب های مختلف، بر حسب نیاز به این دغدغه رسیدند که باید خود را بپوشانند که در ابتدا از برگ بزرگ درختان استفاده میکردند تا آرام آرام با پیشرفت های نسبی به لباس های از جنس چرم و سپس نخ روی آوردند.

در میان تمام اتفاقات و پیشرفت های بشریت همان گونه که از نقش و نگارهای بجامانده از دوران هخامنشی مشخص است زنان ایرانی همواره حجاب ظاهری خود را داشته اند تا امروز که حجاب نقشی اساسی در روابط و تعاملات پیدا کرده است و بود یا نبود آن دغدغه گروه های مختلف شده است.

در تمام این کشاکش ها و پیشرفت همزمان شبکه های اجتماعی عده ای که در ظاهر و مطابق با ادعای خودشان دغدغه حجاب داشتند با عنوان بلاگر مذهبی پا به عرصه اینستاگرام گذاشتند و با شعار حجاب محدودیت نیست در بیوهای خود شروع به ترویج حجاب کردند. فعالیتی که زیست آن گرچه ابتدا با ترویج افکار اسلامی بود اما از نقطه ای به بعد جای خود را به خودنمایی ها و شهوت فالوور داد و مجبور شدند برای حفظ دنبال کننده های خود، خودسانسوری کنند و نسبت به ارزش های قبلی خود عقب نشینی کنند.

زیستی که در ادامه کار خود بیش از آنکه دغدغه حجاب و مذهب داشته باشد، با شعار هایی مانند مردم را شاد نگه داریم و انرژی مثبت انتقال دهیم سعی کردند به راحتی هدف ابتدایی خود را فراموش کنند و بیش از آنکه آنان بر مخاطبان اینستاگرام تاثیر بگذارند، خود تأثیر گرفتند.

رسانه خصوصا اینستاگرام که ابزاری برای انتقال مدیا محور محتواست، فرصت خوبی برای بیان و نمایش اعتقادات خود است. چیزی که تا الان استفاده ای از ظرفیتش نشده است.

وقتی ما حجاب را پذیرفتیم، اگر این پذیرش بر حسب اجبار و احساسات نباشد و عقلانی بوده باشد قطعا میدانیم در تعاملات اجتماعی خود خط قرمز داریم. به عنوان مثال پذیرفته ایم که خودنمایی چه در فضای حقیقی و چه مجازی اشکال دارد و حال اگر به اسم تعامل با مخاطب از ارزش های خود عدول کنیم، اولین مرحله شکست اعتقادی است. وقتی به اسم ترویج مذهب به فضای مجازی آمده ایم و از جایی به بعد برای جذب مخاطب مجبور به عقب نشینی می‌شویم، یعنی ما جذب شده ایم. شاید دنبال کننده ما افزایش پیدا کرده باشد و خیال کنیم چند هزار نفر را با یک کلیپ جذب کرده ایم اما وقتی آن کلیپ با عقاید روز اول ما در تضاد باشد یعنی خود ما جذب یک ایدیولوژی فکری شده ایم که عقاید ابتدایی ما را مزاحم رشد در اینستاگرام می داند.

اگر مذهب ما اینقدر جذابیت ندارد که مجبور به خود سانسوری می شویم، یا ما درک درستی از مذهب نداریم یا خدا و اعتقادش جذاب نیستند که بررسی سیر تاریخی می گوید مورد دوم صحیح نیست. اینکه برای به اسم ترویج اسلام به روزمره نویسی روی بیاوریم درست است اما اینکه روزمره جات ما تبدیل به عشق بازی با نامزد و همسری یا دنیای صورتی و عاشقانه و شوخی های خاص شود یعنی شکست اعتقادی. وقتی بلاگر های مذهبی بجای اینکه اعتقاد خود را وسیله جذب مخاطب کنند، صورت و اندام خود با لباس های شاید پوشیده اما جذاب را وسیله رشد اکانت و فالوور خود کنند یعنی هیچ گاه درک عمیقی از مفاهیم مذهبی خود نداشته اند.

اگر امروز بلاگر های به ظاهر مذهبی دیگر عکس های جذاب و صداهای دلنشین از خود به اشتراک نگذارند؛ چند درصد مخاطبان آنان را همچنان دنبال خواهند کرد و اصلا بعد از این کار چقدر به مخاطبان آنان اضافه میشود؟

سوال اساسی اینجاست که مخاطبان بلاگران به ظاهر مذهبی امروز چقدر آنان را بخاطر محتوا دنبال می کنند و چقدر بخاطر زیبایی صورت و اندام و عشوههای خاص؟ چند درصد از استوری و پست های سالیانه بلاگر ها مذهبی و چند درصد عشق بازی و رونمایی از دنیای صورتی خود است؟

امروز نیاز ماست که در مفاهیم بلاگر های مذهبی تغییر حاصل کنیم و به اسم مذهبی بودن فعالیت نکنیم یا اگر می‌خواهیم فعالیت کنیم به شکل اصلی آن فعال باشیم. البته ریشه حضور این نوع بلاگر ها در همان تفکری است که میخواهد افراد را به جملات کلیشه ای در یک لحظه و با لرزاندن دل آنان با حجاب کند و لذا درکی از اعتقادات ندارند.