به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ فرض کنید مهریه شما ۱۴۰۰ سکه تمام بهارآزادی است و شما بدون اینکه اختلافی با همسرتان داشته باشید حق خود را مطالبه می کنید و همسر شما که بسیار هم به شما علاقمند است، توانایی پرداخت تمام مهریه را به صورت یکجا ندارد بنابراین دادگاه مبلغ مهریه را با توجه به وضعیت مالی او تقسیط می کند؛ به این ترتیب، قرار است هر سه ماه یک سکه تمام بهارآزادی به شما پرداخت شود؛ پس از دریافت اولین قسط از مهریه قیمت سکه بالا می رود و دادگاه اقساط مهریه را به درخواست شوهرتان تعدیل می کند و حالا شما هر شش ماه یکبار یک سکه تمام بهار ازادی دریافت می کنید.

اگر قیمت سکه بالاتر نرود و او بتواند هر شش ماه یک سکه شما را پرداخت کند؛ حدودا ۷۰۰ سال طول می کشد تا ۱۴۰۰ سکه ای که برای مهریه تعیین کرده بودید و حق شماست، دریافت کنید.

همه چیز از جایی شروع شد که زنان قوانینی را که برای حمایت ازآنها وضع شده بود، ناکارآمد دیدند و نتوانستند به حقوق غیرمالی و مدنی خود در جامعه دست یابند بنابراین به تنها ابزاری که دراختیار داشتند و ضمانت اجرای خوبی هم داشت، روی آوردند و مهریه های خود را افزایش دادند.

بنابراین مهریه که کارکرد اصلی اش طبق آنچه در قرآن آمده صداق و هدیه است به جبران حقوق مدنی و اجتماعی زن و جلوگیری از ستم ناروا علیه زنان، تغییرکرد، درحالی که عدالت اقتضا می کند که حقوق و تکالیف طرفین متناسب باشد و اصل عدم محدودیت زوجین برای شرکت در فعالیت های اجتماعی باشد.

زنی که شوهرش به او اجازه نداده برای سفری کاری از کشور خارج شود برای جبران خسارتی که به او تحمیل شده و حقی که از او ضایع شده مهریه اش را به اجرا می گذارد و تبعات این اقدام طرفین ممکن است از بین رفتن زندگی مشترکشان باشد.

اما تمایل به افزایش مهریه بین خانواده ها و تعیین مهریه های غیرمنطقی نه تنها حمایتی از زنان نکرده بلکه مشکلی نیز به مشکلات انها افزوده است و در پاسخ به این مشکلات، چون امکان شرعی و قانونی محدود کردن میزان مهر وجود نداشت؛ قانون گذار ضمانت اجرای مهریه را به ۱۱۰ سکه محدود کرد اما هنوز می بینیم که مهریه های سنگین وضع می شود و افزایش قیمت ها خصوصا قیمت سکه، این مقوله را بیشتر پیچیده کرده و یکی از دلایل کاهش تمایل به ازدواج شده است.

کارشناسان مربوطه اظهار داشته اند، تعداد زیادی از زنانی که مهریه خود را مطالبه کرده و به اجرا گذاشتند، قصد طلاق یا مشکلات مالی نداشتند بلکه چون در حقوق غیرمالی خود حین زندگی مشترک دچار مشکل شده بودند، از مهریه خود به عنوان اهرم فشار استفاده کردند و به طور معمول در فرهنگ خانواده های ایرانی هر مشکلی که به دادگاه برسد عاقبت خوشی برای خانواده رقم نمی زند.

اما در شرایطی که از هر سه ازدواج یکی به طلاق منجر می شود شاید بد نباشد به فکر حفظ زندگی خود پیش از ازدواج باشیم و واقع بینانه تر به این مسئله نگاه کنیم و مهریه را به هدف و شان اصلی خود نزدیک کنیم یا به سمت و سویی برویم که تمام مهریه ها حال شود و زوج در بدو عقد ازدواج به میزانی که توانایی پرداخت دارد، به همسرش تقدیم کند.

البته باید در نظر داشت که این روزها وضعیت اقتصادی باعث رشد اختلافات و مشکلات در پرداخت مهریه شده و این مسئله ناکارامدی نهاد مهریه را بین خانواده بیشتر کرده، از طرفی زندانی کردن مردان به دلیل بدهی مالی مهریه صحیح نیست و معضلات گسترده ای را برای مردان و خانواده ها ایجاد می کند، همانطور که رییس قوه قضاییه اشاره کرد اگر بررسی‌ها نشان داد که شخصی توان مالی ندارد، باید برای او شرایطی در نظر گرفت که بتواند دِین خود را بپردازد؛ در رویه  قضایی قوه قضاییه نیز قضات در تعیین اقساط پرداخت مهریه به وضعیت مالی زوج نگاه می کنند.

بنابراین در بسیاری از موارد زنان نمی توانند به تمام مهریه خود دست یابند پس زمان آن رسیده که رویکرد خانواده ها نسبت به مهریه، یک هدیه باشد و در مقابل حقوقی که در طول زندگی مشترک می خواهند را در قالب شروط ضمن عقد نکاح و یا شروط خارج از عقد نکاح درخواست و بر آن توافق کنند تا از بروز مشکلات در زندگی مشترک جلوگیری کنند.