به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از علی صدری نیا/// ماجرایی در نقطه مشخصی از شهر رخ داده، فیلم دوربین مداربسته موجود است، شاهدان عینی ماجرا حضور دارند، رهگذران و مغازه داران هم هستند؛ اما یک طرفِ ماجرا، عشقش کشیده که زمین خوردن معمولی‌اش را هم بیندازد به گردن جمهوری اسلامی! کسانی که او را به این کار تشویق کرده‌اند، تجربه‌اش را داشته‌اند که اگر یک دروغ بزرگ را با اعتماد به نفس بگویی، خیلی‌ها باورش می‌کنند! نه فقط فلان رسانه و آدمِ ضدانقلاب، حتی خیلی‌ها در داخل هم شک می‌کنند که نکند ماجرا واقعی باشد و ظلمی رخ داده باشد؛ و برای دفاع از مظلوم شروع می‌کنند به نشر آن داستان در صفحات مجازی خود!

بعد از چند روز همه اسناد و شواهد ماجرا منتشر می‌شود، و جای ظالم و مظلومِ داستان عوض می‌شود! آن طرفِ ماجرا که بدون هیچ توضیح اضافه‌ای فقط ادعای دروغش را تکرار می‌کند! مهم نیست؛ مهم این است که چهره‌های داخلی که دلسوزانه اصل دروغ را نشر داده‌اند، اینجا هم برای دفاع از طرف دیگر ماجرا که به آن ظلم شده، این فیلم را منتشر می‌کنند؟ یا اینجا دیگر احساس تکلیف نمی‌کنند که از مظلوم دفاع کنند و سوت می‌زنند و از کنار ماجرا رد می‌شوند؟! یا مثل برخی دیگر لج‌بازانه به در و دیوار چنگ می‌زنند که چون دفعه قبلی و سر فلان ماجرای دیگر، فیلم دوربین‌ها را منتشر نکردید، این بار هم ما شک داریم! در صورتی که ماجرا برعکس است؛ به هر حال در هر ماجرایی که ادعای دروغی مطرح می‌شود، که دوربین مداربسته و شاهدان عینی و اسناد عمومی وجود ندارد؛ وقتی این افراد و رسانه‌ها همین ماجرا را که فیلم و اسناد و شاهدانش حاضرند را هم نمی‌پذیرند، معلوم است که وضع بقیه ادعاهای‌شان هم چطور است!

شما آن ادعای اول را در صفحات مجازی چه کسانی دیدید؟ آنها را دعوت کنید که منصف باشند و این فیلم را هم منتشر کنند!