به گزارش خبرنگار سرویس زنان «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ حق رای یک درام تاریخی است که به جنبش طرفداران حق رای برای زنان می پردازد آغاز فیلم در رختشویی خانه ای‌ است در لندن؛ جایی که زنان کارگر از هر سن و سال در حال کارگری هستند و در این میان ما با دختر جوان ۲۴ ساله ای به نام مود آشنا می شویم که به همراه همسرش کارگری می کند تا امورات خانواده کوچکشان را بگذرانند به واسطه  اتفاقی با سافرجت ها آشنا می شود تصمیم می‌گیرد که به آنان بپیوندد. (سافرجت اصطلاحی است که به اعضای جنبش حق رای زنان در اواخر قرن 19 میلدی به خصوص در انگلستان اطلاق میشود.) همسر مود اما نسبت به کارهای همسرش خوشبین نیست و علاقه ای ندارد تا به خاطر حقوق همسرش خودش را به دردسر بیندازد و مود در واقع نه همسر حمایتگری دارد و نه پشتوانه مالی ای.

در بخش هایی از فیلم کارگردان به درستی به سوء استفاده های کارفرما از کارگران زن می پردازد. زنان کارگر برای آن که درآمدهای ناچیز و اندک شان قطع نشود مجبورند در مقابل دست درازی ها و سوء استفاده های جنسی کارفرما سکوت کنند تا اخراج نشوند. استتثمار زنان کارگر کم‌برخوردار که از اقشار ضعیف جامعه هستند از جمله مسائلی است که عموماً در پیگیری مطالبات کارگران نادیده گرفته می‌شود. نکته حائز اهمیت فیلم آن است که برای روایت این جریان به سراغ زنان مشهور و نامدار این جنبش که عموما از طبقه متوسط و مرفه بودند نرفته و داستان حول محور یک زن کارگر میچرخد.

در ادامه فیلم روند خشونت آمیز شدن فعالیت سافرجت ها را می بینیم که به دلیل عدم توجه پارلمان بریتانیا و مسئولین حکومتی به خواسته هایشان مجبورند با زبان جنگ با مردان سخن بگویند. سافرجت ها با منفجر کردن باجه های پستی، پرتاب سنگ به شیشه پنجره ها و برگزاری تجمع می خواهند صدایشان را به گوش مسئولین حکومتی برسانند. دستگیری و به زندان افتادن های متعدد اعتصاب غذا و شکنجه از جمله چیزهایی است که زنان فعال در جنبش حق رای تجربه کرده‌اند.

اما شخصیت اصلی داستان مود واتز از جایی به بعد مصمم تر می ایستد. او که به واسطه جدایی از همسرش و به دلیل قوانین بریتانیا حقی بر پسرش ندارد بعد از آن که شوهرش فرزندشان را به خانواده ای ثروتمند می فروشد و مود از جانب قانون برای پس گرفتن پسرش هیچ حمایتی نمی بیند مبارزه اش را بیش از پیش دنبال می کند.

مود در یکی از تجمعات با "امیلین پانکهرست"آشنا می شود، زنی که لیدری این جریان را بر عهده دارد. از جمله سخنان مشهور امیلین پانکهرست این است که؛ «من ترجیح می دهم یک شورشی باشم تا یک اسیر.» او در سال ۱۹۱۲ طی سخنرانی در مورد ضرورت برخورداری زنان از حق رای گفت؛ «نداشتن حق رای به معنای مخوف ترین شکل برده داری است گرچه این مهم در مقایسه با برده داری سیاه پوستان بی اهمیت است.»

حق رای به کارگردانی سارا گاورون فیلمی خوش ساخت و باورپذیر با فضای آن روزهای لندن است و در بسیاری از صحنه ها مخاطب را با خود همراه می‌کند علی الخصوص پرداخت های درستی که در مورد وضعیت زنان کارگر و قشر فرودست جامعه انگلستان دارد، از جمله نقاط قوت چشمگیر این فیلم محسوب می شود. هرچند که روایت فیلم از مسیر تلاش زنان برای گرفتن حق رای روایت کامل و عاری از ایرادی نیست و در بسیاری از موارد از پاسخ به سوالات ذهنی مخاطب طفره رفته اما فیلمی در خور تحسین در حوزه زنان محسوب می شود.

گزارش از ریحانه پناهی