به گزارش سرویس فرهنگی اجتماعی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ این روزها جنجال های رسانه ای و محفلی زیادی پیرامون صحبت های حسن عباسی در مورد فوتبالیست ها شنیده اید، بحث هایی که همزمانی ناخوانده ای با دستور دادستان مشهد برای جلوگیری از استفاده خانم های بدحجاب از مترو داشت.
عباسی در بخشی از صحبت هایش درباره فوتبالیست‌ها گفته بود "اگر دین داشتند، فوتبالیست نمی‌شدند". وی در بخش دیگری از سخنرانی‌اش گفت: "آن‌ها بالاترین درآمد را در جامعه دارند و همیشه هم ناراضی هستند، اما هیچ کدامشان لیاقت ندارند که شهید شوند".
همین صحبت کافی بود تا فعالین رسانه ای و سیاسی با اشاره به این که شهید مهدی رضایی مجد کاپیتان پیشین تیم ملی فوتبال جوانان ایران در زمان شهادت، زیر لباس نظامی، گرمکن و ساق ورزشی پوشیده بود صحبت‌های عباسی را زیر سوال ببرند.
این بار اما پاسخ های تند به حسن عباسی از سمت یک طیف خاص نبود و خیلی ها با گرایشات متفاوت به او و صحبت هایش تاختند:
حمید رضا علیمی از مداحان و شاعران مذهبی را هم به واکنش وا داشت و او در توییتی در پاسخ به صحبت‌های حسن عباسی نوشت: «به حسن عباسی باید بگم که من چندتا رفیق فوتبالیست دارم که هرگز تا خرخره نمیخورن و مقید به نماز و هیئت و شرعیات هستند و در آخر بسیار با شرف‌تر از تو هستند.»
وحید شمسایی که اتفاقا همسر او چادری است و اعتقادات مذهبیش بر کسی پوشیده نیست در ویدیویی گفت: «من ناراحتم تو کشوری دارم زندگی می‌کنم که تو توش داری زندگی می‌کنی.»
اتهام به یک جامعه ممنوع!
فارغ از سیل عظیمی از پاسخ های مردمی و چهره ها آنچه مهم است این نوع حمله کردن به یک طیف از انسان با شخصیت های متفاوت است، این سبک کلی گویی و زیرسوال بردن یک طیف گسترده از افراد کاملا نکوهیده و غلط و یکی از ضعیف ترین نوع استدلال هاست.
در جامعه فوتبالیست ها، هنرمندان، بازاریان، کارمندان یا هر جامعه دیگری طیفی از افراد با سلایق، شخصیت ها، مدل رفتاری، اخلاقیات و تعهدات متفاوت وجود دارد که هرگونه کلی گویی در مورد کلیت آن جامعه را زیرسوال می برد.