به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از علی خضریان*/// مرور رفتار اصلاح طلبان در دوماه اخیر، حاکی از شواهد متعددی است که نشان‌دهنده همراهی این جریان با کسانی است که توأمان با اقدام علیه ایرانیت و اسلامیت، دچار رادیکالیسم مضاعف شده‌اند. رفتاری که از مهمترین پیامدهای آن، انسداد مضاعف در اقدام و انتخاب‌های ناگزیر در عرصه سیاسی است.
تجربه عینی اصلاح‌طلبان در همراهی با رادیکال‌ها نشان می‌دهد که این راهبرد نه‌تنها موجب پیشبرد اهدافشان نشد؛ بلکه از موضع عبور از خاتمی و رفراندوم، ناچار به پذیرش پدرخواندگی اکبر هاشمی رفسنجانی شدند، که روزگاری با برچسب عالیجناب سرخپوش به‌دنبال حذف او از صحنه سیاست بودند.
وضعیتی که باعث شد تا اصلاح‌طلبان بعد از یک تجربه رادیکالیسم در دوران دوم خرداد و همچنین در انتخابات سال ۱۳۸۸، به انتخاب ناگزیر ترکیبی از افراد جریان رقیب همچون علی‌اکبر ناطق نوری، حسن روحانی و علی لاریجانی برسند که زمانی درصد مخالفت با ایشان معیاری برای سنجش اصلاح‌طلبی بود!
سرنوشت اصلاح‌طلبان در آینده نیز به موضع و عملکرد امروزشان در قبال وقایع این روزها گره خورده است. لذا آنان که همراهی با رادیکالیسم را در بستر دوقطبی سازی اجتماعی و در نهایت یک پروژه انتخاباتی تحلیل می‌کنند، در حقیقت از دست دادن همین امکان حداقلی خود را به تماشا نشسته‌اند.
*نماینده مجلس