به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از حمزه دستیار*// مردم کوچه و خیابان، مردم واقعی، مردم معمولی و همان ها که در جملات ملت، امت، جامعه و ... خوانده می‌شوند آن ها مالامال اعتراض و گلایه و دغدغه اند.
مردم نه اقلیت اغتشاشگر و نه اقلیت گل و بلبل اند، از پیشرفت موشکی گفتن مثل سابق خوشحال‌شان نمی‌کند، از برداشتن روسری و زن، زندگی، آزادی هم خوشحال نمی‌شوند.
در چشم ملت وضعیت کشور سیاه و بن بست نیست، دنبال براندازی نیستند، روشن روشن هم نیست و دیگر در دفاع از تمامیت نظام رگ‌شان باد نمی‌کند.
این تصویر واقعی مردم است، چیزی که سالهاست از دریچه رسانه فیلتر می‌شود، بیشتر از هر فیلترینگ دیگری!
مردم عادی همین ها هستند که در به در دنبال اجاره خانه‌اند، دنبال شغل، دنبال زندگی اند، همین ها که چرخ کارخانه ها، سازمان ها و پیشرفت ها را می چرخانند، نه سنگ به دست دارند نه کوکتل مولوتوف، نه ماله!
شعار مردم «زن، زندگی، عدالت» «مرد، میهن، کرامت» است. نه آن خزعبلات مبتذل و نه این شعارپردازی حکومتی های شکم سیر!
سالهاست اکثریت در جامعه ما می‌میرد، اکثریتی که نجیب است، در خیابان فریاد نمی زند، سنگ پرتاب نمی‌کند، رسانه ندارد، باندهای توئیتری و مجازی حرفش را وایرال نمی‌کنند و در یک کلام دیده نمی‌شود.
اکثریت سالهاست در جامعهٔ پول، فحاشی، قدرت و ... به اقلیت بی صدا تبدیل شده و چپ و راست از سوداگران غوغاسالار لگد می‌خورد.
مردم، این اکثریت معتدل و دوستدار وطن، این فداکارهای در وقت سیل و زلزله، این شهید پرور های اوضاع جنگ و ناامنی، این خسته های امیدوار، این راهپیمایی های «حق مسلم ماست»، این بچه های جهادی، این کارمند و کارگر و بازاری و ... صدای این مردم عزیز را در رسانه های شخصی خودمان تبلیغ کنیم.
اینقدر صدای اقلیت سیاه و سفید که برای هر کلمه اش چند تومن یا دلار کنتور می‌اندازند را تبلیغ نکنیم. چند روزی دیگر این اغتشاش می‌خوابد اما مردم اعتراض دارند، بشنویم، بشنوید و به گوش همه برسانید. این اغتشاش به هیچ وجه نماینده اعتراض مردم نبود، اعتراضات مردمی معیشتی است.
*فعال سابق دانشجویی