به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از میکائیل دیانی*// اگر مستند عابدان کهنز را دیده بودند می دانستند او خودش ورزشکار است؛ اهل زورخانه و تشک کشتی است.

اگر این بریده فیلم منتشر شده از مهمان برنامه جهان آرا و حرف اشتباهی که در مورد علی دایی زد؛ بجای مدیوم شات؛ در لانگ شات بود حتما مواجهه ها فرق می‌کرد کما اینکه اگر میدانستند او فرمانده جانباز مدافع حرم است مواجهه ها فرق می‌کرد.حتما رضا کیانیان آن یادداشت را نمینوشت یا حتما با ملاطفت بهتری می نوشت.

اینها البته توجیه کننده اشتباه بیانی آن رزمنده مجاهد که همه ما مدیون او هستیم نیست؛ او نباید در این باره حرف میزد و نباید اینگونه حرف میزد اما به نظرم پیش از اشتباهی که او مرتکب شده است؛ مدیریت رسانه خطا کرده؛ مدیریتی که او را در میزانسنی اشتباه قرار داده است؛ سوال نادرست یا مسیر بحث غلطی را طراحی کرده است و این چاله را جلوی پای او قرار داده است! شک ندارم که همین پهلوانی که امروز نمی تواند روی پا بنشیند؛ روزگاری بخاطر گلهای علی دایی به کره جنوبی و پاس گلش به خداداد در آن بازی تاریخی که پرچم ایران را برافراشته کرده به هوا پریده است حالا اما اتفاقی در جامعه افتاده خطاهایی صورت گرفته در این وانفسا علی دایی هم مستثنی نبوده و شاید او هم خطایی کرده که در این بین وظیفه مدیریت رسانه باید ترمیم کننده شکافهای آن باشد نه تعمیق دهنده همانطور که جانفدا ملت ایران اینگونه بود و در این مدت مدام از او و مشی و مرامش سخن رفته است.

نگاه سیاست زده پشت برنامه این جانباز را در مسیر غلطی سوق میدهد که شکافها را عمیق تر کند؛ غافل از اینکه نمیدانند دارند چه بلایی بر سر سرمایه اجتماعی جمهوری اسلامی می آورند هنر حاج قاسم این بود که برای حفظ تمامیت ایران؛ تمام تلاشش بر حفظ وحدت ملت ایران بود و تا آنجا که می شد جلوی شکاف و دو قطبیهای غلط را می گرفت؛ از خطاها چشم پوشی میکرد که کلیت حفظ شود و اینگونه او برای نام مدافع حرم» یک مفهوم با ارزش ساخت؛ اینگونه او با دفاع از حرم سرمایه اجتماعی جمهوری اسلامی را تقویت کرد و حالا تفکر سیاست زده یکی از همان سرمایه ها را ابزار شکاف میکند؛ ابزاری که اصل سرمایه او را هم میسوزاند.

*روزنامه‌نگار و مستندساز