به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» محمد فخرا، فعال رسانه‌ای نوشت: در سالی که گذشت نه انقلابی صورت گرفت، نه آرمیتایی کچل شد، نه پای حسین رونقی شکست، نه امینی نامی کشته شد و نه مسئولی به ونزوئلا پناهده شد. اما کوموله در تهران دستگیر، عامل داعشی گوهرشاد محاکمه، بمب‌های سرگردان پایتخت خنثی، برخی از عوامل مسمومیت دختران دستگیر و صدها پروژه عمرانی نظیر بیمارستان تخصصی سرطان افتتاح شد. دلیل آنکه خلاف اولی‌ها را بیشتر از اصل دومی‌ها شنیدید جنگ رسانه‌ای و عملیات‌های روانی دشمن است.
اصول خبری در شرایط جنگی فقط برای رسانه‌های جوگیر و استخوان قورت داده‌ی داخلی است وگرنه به وقت شلوغی‌ها باشد برای «بی‌بی‌سی فارسی» حرفه‌ای نه ارزش خبری مهم است نه دروازه بانی خبر! اگر یک الاغ مانع عبور ماشین‌ها شود تیتر یک تمام رسانه‌های ضدانقلاب می‌شود «الاغ‌ها هم علیه جمهوری اسلامی بپاخاستند». در همان لحظه رسانه‌های داخلی ما نگرانند مبادا پوشش خبری فلان رئیس و مدیر فلان شهرستان از دهن بیافتد و سوخت شود!
«من‌وتو» با نشان دادن ساق پای یک آمر منکر و فریاد نکره‌اش القا می‌کند «انقلاب جدید» در ایران شکل گرفته و آنقدر موفق است که من و تو نیز از دیدن آن کلیپ عمق استخوانمان بسوزد! اما اگر ذکر یک میلیون نفر در خیابان لبیک یا خامنه‌ای باشد جزو خبرهای کلیشه‌ای حساب می‌شود!
پرسید در نشریه برای دانشجو چه بگویم گفتم فقط بگو. نثر ثقیل و آرایه‌ی ادبی نمی‌خواهد، با همان متن خودمانی بدیهیات را تکرار کن. مسلمانی که روزی سه بار در نماز با خدای‌ش حرف می‌زند اگر زیر لب ذکر نگوید یادش می‌رود خدای‌ش بزرگتر از مشکلات است. انسان همین است، سه بار بشنویم جمهوری اسلامی با تحصیل دختران مخالف است باور می‌کنیم حتی آن دانشجوی دختر ترم آخر دکترا!
برای ما کار رسانه‌ای آنقدر پرهزینه و مقدمه‌طلب تعریف شده که خیلی اواسط راه کنار می‌زنند. یک تصویر دختران با رهبرشان یک تنه برساخته‌های شناختی دشمن را نقش بر آب کرد. نه بودجه میلیاردی خرج شد نه حرف عجیب و غریبی گفته شد؛ یک واقعیت با پتک بر سرمان کوفته شد. ما در سال ۱۴۰۱، در میانه یک جنگ رسانه‌ای تمام عیار، آرایش‌مان جنگی نبود! ما هنوز جنگ رسانه‌ای را باور نکرده‌ایم و این خودش یک مسئله است!