«خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از مصطفی ساجدی*// یک. حدود ۴ سال پیش فیلم سینمایی «کفرناحوم» توجه دوستداران سینما را به خود جلب .کرد فیلمی از یک کارگردان لبنانی که قرار بود داستان کودکی به نام زین الحاجی را روایت کند که به دلیل فقر و تنگدستی خانوادهاش شاهد ازدواج زودهنگام خواهرش بوده و طعم آوارگی را چشیده است. چند دیالوگ از آن اثر در فضای مجازی چرخید و تا به امروز ماندگار شده است. زین در دادگاه خطاب به قاضی میگوید میخواهم از پدر و مادرم شکایت کنم چرا میخواهی از آنها شکایت کنی؟ به خاطر به دنیا آوردنم

دو.  برادران لیلا اثر سعید روستایی نیز داستان شکایت فرزند از پدر را روایت می.کند چه اثر را سیاسی ببینیم و پدر را نماد حاکمیت بدانیم و چه اثر را اجتماعی ببینیم که صرفا میخواهد داستان بگوید در تعریف یک خطی فیلمنامه تغییری رخ نمیدهد و باید بگوییم هرکدام از فرزندان به نوعی از بی عقلی و یا توهم پدر ضربه خوردهاند و قرار است طعم بدبختی را بچشند.

سه. «برادران» «لیلا» و «کفرناحوم» که هر دو در جشنواره کن تقدیر شده اند و جایزه گرفتهاند در یک چیز مشترک هستند و آن نادیده گرفتن عاملان تحمیل بدبختی است. هم کارگردان لبنانی «کفرناحوم» و هم کارگردان ایرانی برادران لیلا در دادگاهی که ترسیم میکنند در کفرناحوم در ابتدای فیلم و در  برادران لیلا در هنگام سیلی زدن به پدر یک چیز را به مخاطب منتقل میکنند و آن این است که شما حق زندگی طبیعی را ندارید در کفرناحوم فرزند از پدر و مادر شکایت میکند که چرا او را به دنیا آوردهاند و از آنها میخواهد که دیگر بچه به دنیا نیاورند و در برادران لیلا فرزندان از پدر چه حاکمیت بدانیم و چه پدر یک خانواده میخواهند که بزرگ بودن و بزرگ شدن را کنار بگذارند در هیچکدام از این موارد ما هیچ شورش و خیزشی علیه عاملان بدبختی که در منطقه خاورمیانه هر دو خارجی هستند نمی بینیم.

چهار. برادران لیلا از ابعاد مختلف قابل بررسی است البته اگر ضعف در فیلمنامه و کارگردانی و تدوین را گنار بگذاریم اما مهمترین خیانتی که برادران لیلا میکند این است که در پس پیامهای خود همچون کفرناحوم خوب زندگی کردن و بزرگ زندگی کردن را از ما میگیرد و هیچگاه صدای مطالبه را بر سر عاملان تحمیل بدبختی بلند نمیکند؛ و خب بعید نبود که چنین اثر بی دردی که پدر را عامل بدبختی مینامند تحسین شود.

* فعال اجتماعی