به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از مهدی جمشیدی*// مراسم سالگرد درگذشت دعایی، 9 خرداد 1402 در مؤسسه‌ی روزنامه‌ی اطلاعات.

1.او حداد عادل است؛

رئیس شورای ائتلاف نیروهای «انقلاب».
که به‌جای «برهه‌های انقلابی»، در «برهه‌های انتخاباتی» آفتابی می‌شود.
کدخدای محافظه‌کاران است و‌ می‌کوشد با «منطق سهمیه‌بندی»، اجتماع ناگفتمانی و اتحاد شب‌انتخاباتی بیافریند.

۲. اینک که یکی از «سران فتنه» را دیده، این‌گونه به وجد و شوق می‌آید و دو دستی، دست این «فتنه‌گر» را می‌فشرد و اظهار ارادت و مودت می‌کند؛
بی‌اعتنا به مصائب و خسارات برآمده از فتنه‌ی سال هشتادوهشت.
و بی‌اعتنا به خون شهدای مظلوم و گمنام آن.
و بی‌اعتنا به تذکر رهبر انقلاب که گفتند فتنه، خط قرمز نظام است.
محمد خاتمی، نه‌فقط نماد «لیبرالیسم ایرانی» است، بلکه «چهره‌ی مرکزی فتنه» در دوره‌ی پساهاشمی است.

۳. البته، آن‌گاه که فصل بازی قدرت می‌رسد، او ما را از امکان «رأی‌آوری اصلاح‌طلبان» می‌هراساند و به این بهانه، سبد ائتلاف را پر می‌کند. تنها توجیه نیز برای تحمیل فهرست چندپاره و تکه‌بندی‌شده‌اش، «خطر اصلاح‌طلبان» است. اما در اینجا، او با در آغوش گرفتن «خطر»، فاصله‌ای ندارد.

۴. زهی خیال باطل که جبهه‌ی انقلاب، بار دیگر به فهرست‌سازی عمل‌گرایانه‌ی او و محافظه‌کاران دیگر تن در دهد و تقدیر انقلاب را به «توافق پدرخوانده‌ها» بسپارد. عهد تازه‌ای آغاز شده که در آن، معیار عبارت است از تعهد راستین به «اصالت‌های انقلابی». زین‌پس، جبهه‌ی انقلاب به عروسک خیمه‌شب‌بازی محافظه‌کاران تبدیل نخواهد شد و «بازی‌گردانی شبه‌انقلابی‌ها» را نخواهد پذیرفت.

*کارشناس مسائل سیاسی