به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛  مدل‌های یادگیری ماشینی نشان می‌دهند که این موشک بالقوه می‌تواند یک فضاپیما با جرم حدود ۱۰۰۰ کیلوگرم را در 4سال به سمت پلوتون پرتاب کند. این مقدار کمتر از نیمی از زمانی است که ماموریت جدید ناسا با پیشرانه‌های یونی معمولی نیرو می‌گرفت.

به جای پرتاب هر بار از زمین، چندین موشک سان برد در مدار پایین زمین لنگر می‌اندازند و آماده می‌شوند تا به فضاپیماها متصل شوند و آنها را به اعماق کیهان ببرند. این موشک هسته‌ای، مجهز به Duel Direct Fusion Drive)) خواهد بود که یک موتور همجوشی هسته‌ای فشرده است و می‌تواند نیروی رانش و نیروی الکتریکی را برای فضاپیماها فراهم کند.