خبرنامه دانشجویان ایران: فاطمه سادات میری // "پایی که جا ماند" یادداشت های روزانه سید ناصر حسینی پور از زندان های مخفی عراق است.

صفحات ابتدایی این کتاب با روایت دلیرمردی جوانان ایرانی در مقابل دشمن ورق می خورد. مقاومتی با دست خالی و متوسل شدن به سنگ و کلوخ در برابر دشمنِ تا دندان مسلح. سنگ و کلوخی که در نظر بعثی ها نارنجک و خمپاره دیده میشد و آن ها را مثل همیشه میترساند...

در ادامه، روایت به اسارت رفتن مردان این سرزمین بازگو می شود. روایتی منحصر به فرد از قساوت قلب دشمنان و در مقابل ایستادگی و قدرت ایمانِ رزمندگان اسلام.

هنگام ورق خوردن این صفحات احساس های متناقضی سراغت می آیند. آن جا که از شکنجه های نگهبانان و افسران عراقی میخوانی و در واقع در مقابل چشمانت می بینی، پر از غم و نفرت می شوی. گاه این صحنه ها تو را به حال و هوای زمان پیغمبر می بَرد. شکنجه هایی که عربِ جاهلی با عمار یاسر و...  روی شن ها و سنگ های داغ عربستان می کردند و گاه واقعا در "انسان" بودن عده ای در عجب می مانی.. آنجا که بعد از کلی شکنجه و بازجویی، مجروحان و رزمنده های ایرانی را در راهروهای دستشویی اسکان میدهند. گاه برای تحیقر از مجروحان ایرانی بجای .... حتی بازگو کردن هم سخت است.

سید ناصر شانزده ساله یکی از این اسیران مجروح است. سید ناصر حسینی پور بعد از آن خمپاره ای که در پد خندق به پایش می خورد، و بعد از 16 روز که در وضعیت اسف باری در زندان هارون الرشید بغداد بود به بیمارستان! منتقل می شود، کارش بجایی می رسد که مهمترین آرزویش قطع سریعتر پایش است. همان پایی که حدود بیست روز بعد از اصابت خمپاره و درحالی که از عفونت بوی تعفن گرفته بود و کرم زده بود، قطع می شود و جا می ماند...

اما این کتاب قسمت دیگری هم دارد، صفحاتی را در کنار این غم و نفرت حس غرور می کنی. آن جایی که استقامت و روحیه این مردان را می بینی. جایی که بعد از آن که افسر عراقی صرفا به خاطر نوشته روی لباس رزمنده ای که فقط نام خمینی اش برای افسر آشنا بود، او را به کتک می گیرد و از او میخواهد با فندک لباسش را بسوزاند... وقتی با مخالفت این مرد مواجه می شود او و چند نگهبان دیگر اسیر ایرانی را تا حد مرگ زیر ضربه های باتوم و کابل می گیرند؛ رزمنده که نقش بر زمین شده بود و نایی برایش نمانده بود با قلمی که انگشتش بود و جوهری که از خون سر و صورتش بود روی دیوار کناریش می نویسد: خمینی..... آن افسر و نگهبانان عراقی در حیرت می مانند و در خشم به خود می پیچند...

به خود می بالی وقتی در دل دشمن بین بعثی ها، نظامی عراقی را می بینی که عاشق خمینی است و با اشاره می گوید خمینی در قلب ماست...

تا کنون هیچ روایت یا کتابی از جنگ نخوانده بودم که این چنین دردآور باشد. این کتاب در نهایت صداقت و صراحت بیان شده است و این از ویژگی های کم نظیر آن است...

***

اما سخنی دیگر...

این سه روایت از 8 سال دفاع جانانه و یک جنگ تمام عیار مجموعه تقریبا کاملی از این تاریخ را کنار هم جمع میکند. هر کدام خاطرات سه سید بزرگوارند که آنچه در آن روزگار گذشته را از سه جنبه به نحو احسن روایت می کنند.

کتاب "دا" خاطرات سیده زهرا حسینی است، این کتاب در کنار خاطرات این عزیز، به خوبی حال و هوای شهرها و مردم را در خلال جنگ، خصوصا روزهای ابتدائی جنگ نشان میدهد. بعدها وضعیت اهالی شهرهای خرمشهر و سوسنگرد و برخی شهرهای دیگر که در چنگال دشمنان افتاده بود و آن ها مجبور به ترک خانه هایشان شده بودند و در ارودگاه و... سکونت داشتند را به تصویر می کشد.

کتاب "نورالدین پسر ایران" خاطرات سید نورالدین عافی است. این کتاب به دلیل حضور این جانباز بزرگوار در اکثر عملیات های مهم و در اغلب مناطق جنگی، حال و هوای بچه ها در خط مقدم، وضعیت عملیات ها، امکانات و آموزش های قبل از عملیات ها و چگونگی چند عملیات مهم را به خوبی بیان کرده است.(+)

و اما کتاب "پایی که جا ماند" خاطرات سید ناصر حسینی پور است. همچنان که در بالا ذکر گردید، روایت اسارت مردمان این سرزمین، در چنگال بعثی هاست و یک روایت منحصر به فرد از این وقایع است.

این سه کتاب در کنار هم یک تاریخ فراموش نشدنی را به خوبی نشان می دهند.

***

یادم هست در پایه اول دوم و سوم راهنمایی، هفته ای یک ساعت درس پرورشی! داشتیم. ساعاتی که جزو بی مصرف ترین و غیر مفیدترین بخش سیستم آموزشی بود و اغلب هیچ کاری انجام نمیدادیم، جز چند خط تحیقیق نوشتن و در کلاس خواندن در مورد موضوعات به شدت تکراری و غیر مفید. این ساعات آنقدر بی مصرف بودند که گاهی در حلال بودن حقوق معلم این ساعت شک می کنم، که برای کاری که نمی کند پول می گیرد. به گمانم این ساعت آموزشی تحت همین عنوان یا عناوین مشابه هنوز هم وجود داشته باشد،

کاش، کاش، کاش .... هفته ای یک ساعت در هر پایه، بخشی از این تاریخ و این سه کتاب فقط خوانده شود و دانش آموزان این سرزمین که حالا حالاها قرار نیست این روایت ها به سریال هر شب شان تبدیل شود، این تاریخ را فقط بشنوند...

یاد بخشی از "دلتنگی های یحیی" افتادم که در صفحه ای از دفترش نگرانی اش این بود که آنچه دردناک تر از این جنگ است، آینده است؛ که خواهد گفت "مهدی باکری" و امثال او فقط یک فرمانده بودند، یک شهید، همین...

کم کم این غفلت و کم کاری کار را به جایی می رساند، که تنها فهم جوان ما از یک جانباز و آزاده و شهید، فقط سهمیه است...