ما همواره دو موضوع مهم را در تاریخ انقلاب پشت سر گذاشته‌ایم؛ یکی مبحث قطعنامه 598 و دیگری موضوع رسیدگی به برجام، البته نحوه تصمیم‌گیری در رابطه با برجام در حوزه اختیارات مقام معظم رهبری بوده و دیگران هم در مقاطعی در این موضوع نقش‌آفرینی کردند، اما در رابطه با نامه مشروط مقام معظم رهبری در رابطه با برجام به رئیس‌جمهور باید گفت که این نامه مجموعه‌ای از تائیدیه‌ها و دغدغه‌های رهبری بود که در مباحث تائیدیه ها به اقدامات کمیسیون برجام، تصمیمات مجلس و شورای عالی امنیت ملی اشاره شد که بنده معتقدم مقام معظم رهبری اقدامات مجلس در رابطه با برجام را در این نامه محتاطانه قلمداد کردند، چرا که مجلس باید پیش از 9 بند مورد ذکر رهبری، شروط دیگری را هم مورد اهمیت قرار می داد و اگر مجلس شورای اسلامی دقت بیشتری در بررسی مواد طرح "اقدامات متناسب دولت در اجرای برجام" داشت. این طرح با استحکام بیشتری تصویب می‌شد. بنابراین با یک نگاه کلان و کلی به نامه رهبر معظم انقلاب می‌توان متوجه شد که معظم له در نامه مذکور خود، هم وضعیت فعلی کشور و هم وضعیت آینده را ترسیم کرده‌اند تا از این طریق مشخص شود که دولت باید به چه نحوی در مسیر برجام و سایر مسائل مربوط به تحقیق و توسعه فناوری هسته‌ای حرکت کند و همچنین در اخذ تضامین مربوط از کشورهای 1+5 در مقابله با عهدشکنی‌شان، چگونه عمل کند، تا پس از آن، نهایتا به محصول نهایی برجام که برداشته شدن تحریم‌هاست، دست پیدا کند.
یقینا؛ چرا که جایگاه نامه مذکور جایگاه برجسته‌ای داشته و این نامه، نامه‌ای عادی نیست.
تائید مصوبه شورای عالی امنیت ملی درباره برجام آن هم به صورت علنی از سوی رهبری به دلیل ابعاد امنیتی بود، چرا که این مسئله باید به طور شفاف در جامعه بیان شده و در حقیقت این تاریخ است که قضاوتی در رابطه با اجرای برجام از سوی طرف غربی خواهد داشت، بنابراین برجام موضوعی نیست که به مانند سندی محرمانه تلقی شود و همچنین انتشار این نامه در مسیر تائید مشروط مصوبه شورای عالی امنیت ملی به خودی خود می تواند پیامی را به امریکا و 5+1 در جهت شفاف سازی موضوعات معطوف به برجام ارسال کند، تا از این طریق کشورهای مذاکره کننده از دیدگاه نظام جمهوری اسلامی در رابطه با برجام آگاه شوند و همچنین جامعه ایرانی هم در مسیر شفاف تصمیات نظام قرار گیرد.
معتقدم اگر نامه مقام معظم رهبری در رابطه با برجام به رئیس جمهور و شورای عالی امنیت ملی به صورت علنی صورت نمی پذیرفت تفاسیر مختلفی از این موضوع شکل می گرفت؛ تفاسیری که حتی در موضوع بررسی برجام در مجلس هم اتفاق افتاد و در آن جلسه هم گفته می شد که یکی از اعضای بیت رهبری با رئیس مجلس در رابطه با طرح برجام مذاکراتی داشته است که نهایتا تمامی موارد تکذیب شد. بنابراین بنده معتقدم صدور نامه از سوی مقام رهبری در رابطه با اجرای مشروط برجام به رئیس جمهور امری هوشمندانه بود.
عدم تایید مشروط برجام می توانست در آینده مشکلات جدی در جهت منافع ملی برای کشور ایجاد کند. در حقیقت این شروط راه‌های نفوذ آمریکایی‌ها به داخل کشور را سد کرد و همچنین رهبری با در نظر گرفتن این شروط، در حقیقت به دنبال این بودند که اگر طرف های غربی در موضوع برجام عهد شکنی کردند حقی از ملت ضایع نشود.
ما باید موضوع اجرای برجام را جدی تلقی کنیم، چرا که اگر ما در مرحله‌ای از اجرای برجام کوتاه بیاییم قطعا طرف‌های مذاکره کننده در مراحل بعدی هم منتظرند تا ایران در اجرای برجام کوتاه بیاید. بنابراین ما باید به طور جدی، گام به گام و متوازن و با در نظر گرفتن تضامین لازم به سمت اجرای برجام حرکت کنیم و از اصول مد نظر رهبری تخطی نکرده و آنچه در نظر می گیریم همواره در راستای منافع ملی و نه منافع گروهی و جناحی باشد.
* گفتگو از سعید ابراهیمی