به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ روز یکشنبه هفته جاری مورخ 22 مرداد بود که دکتر حمید اکبری قائم مقام معاونت آموزشی وزارت بهداشت طی مصاحبه ای با خبرگزاری مهر از احتمال افزایش 10 درصدی شهریه سال تحصیلی دانشجویان پردیسهای دانشگاههای علوم پزشکی خبر داد.
همچنین وی با اشاره به میزان شهریه رشتههای مرتبط با علم پزشکی اعم از پزشکی، دندانپزشکی و داروسازی اضافه کرد: "برای دانشگاه های علوم پزشکی مستقر در شهر تهران شهریه دکتری حرفه ای برای یک سال تحصیلی ۱۹ میلیون و ۷۰۰ هزار تومان در نظر گرفته شده بود و برای سایر دانشگاه با ۱۲ درصد کاهش، مبلغ شهریه سال تحصیلی ۹۶-۹۵ به میزان ۱۷ میلیون و ۶۰۰ هزار تومان برای دکتری حرفه ای پزشکی، دندانپزشکی و داروسازی درنظر گرفته شده بود."
آنچه که در اظهارات قائم مقام معاونت آموزشی بیش از بقیه موارد برجسته شده است، همین مبالغ هنگفت تحصیل در پردیسهای دانشگاهها است که میزان این مبالغ خود معرف سطح اقتصادی دانشجویانی است که در این پردیسها مشغول به تحصیلاند. نکته دیگری که در رابطه با پردیسهای خودگردان لازم به ذکر است این است که علی رغم تحویل مدرک آموزشی بدون ذکر عنوان "پردیس" به دانشجویان، رتبه کنکوری که برای تحصیل در دانشگاههای پردیس نیاز است بسیار پایینتر از رتبهای است که موجب پذیرش در همان دانشگاه میشود. برای مثال رتبهکنکوری که برای تحصیل در دانشگاه علوم پزشکی تهران نیاز است قابل مقایسه با رتبهای نیست که تحصیل در پردیس دانشگاه علوم پزشکی تهران را به دنبال دارد. به عبارت بهتر در تفسیر عامیانه، این فاصله رتبههای کنکور میان دانشجویان "دانشگاهها" و "پردیس دانشگاهها" را هزینهای کم میکند که دانشجویان پردیس میپردازند و در واقع آنها عدم موفقیت کامل در جلسه کنکور را به کمک تمکن مالی جبران میکنند و در نتیجه رونق روز افزونِ این پردیسها رفته رفته تلاش علمی داوطلبان کنکور ارزش حقیقی خود را از دست داده و جای خود را به اسکناسهای آموزش عالیِ پولی میدهد.
بنظر میرسد با این مبالغی که از آن یاد کردیم، به خوبی میتوان دریافت که فعالیت این پردیسها تا حدود زیادی مشابه فعالیت بنگاههای اقتصادی است و بدیهی است که در چنین شرایطی بعد سود اقتصادی این بنگاههای اقتصادیِ شبهِ دانشگاه در گذر زمان از سایر ابعاد آموزشی این مراکز علمی پیشی میگیرد و ارزش علمی مدارج دانشگاهی را تحت تاثیر اثر منفی خود قرار میدهد.
نارساییِ توسل به تاسیس پردیسها جهت تامین منابع مالی مورد نیاز برای اداره دانشگاههای سراسر کشور امر غلطی است که در بهترین حالت کم کم دارد از "غلط محض" تبدیل به "غلط مصطلح" میشود در حالیکه متولیان وضعیت دانشگاهها نسبت به آن تا حدود زیادی بیتوجهند.