خبرنامه دانشجویان ایران: محمد طاهری*// صحبت های اصلی و حواشی فرعیِ جلسات اخیر دانشجویان با مقامات قوه قضاییه به عنوان پرشبهه ترین نهاد حکومتیِ این روزها، از چند وجه قابل تأمل و بررسی است:
1) زبان دانشجو، زبان اختصاصی ست و ادبیات خاص خودش را دارد. ادبیاتش نه شبیه رئیس قوای سه گانه ست نه شبیه فقهای شورای نگهبان، نه نمایندگان مجلس، نه فرمانده سپاه و نه خطیبان نماز جمعه؛ ادبیات دانشجو حتی شبیه ادبیات رهبری هم نیست! آن قدر این ادبیات، اختصاصی ست که می شود حدس زد آیا این حرفِ اصیلِ یک دانشجو ست یا این حرفِ بیرون از دانشگاه هست و صرفاً به بیان دانشجو در آمده است.
2) این ادبیات فراز و نشیب های متعددی در دوران های مختلف زمانی داشته است. در دوره ای ادبیاتش به ادبیات جامعه اش نزدیک شده، در دوره ای دور شده؛ دوره ای عبارات و مفاهیم وادادگی و غرب زده به ادبیاتش هجوم آورده، در دوره ای گزاره های ارزشی و انقلابی و جهادی تسلط لازم بر اردبیاتش پیدا کرده؛ دوره ای ادبیاتش، ادبیات دعوت به فعالیت و مبارزه و حرکت بود، دوره ای ادبیاتش به سکوت و جمود می زد. با همه فراز و نشیب هایش، اما اصل و اساس ادبیات دانشجویی، همچنان زنده است.
3) ادبیات دانشجویان با مقامات قوه قضاییه در دیدار های اخیر، فارغ از نگاه ارزشی که محاسن و معایبی داشت، کاملاً طبیعی بود! در زمانی که بیشترین شبهه ها از سوی جریان های مختلف داخلی و خارجی علیه دستگاه قضا مطرح می شود و شفافیت لازمی برای تنویر افکار عمومی وجود ندارد طبیعی ست که ادبیات دانشجویی تندتر و برنده تر از هر زمان دیگری می شود. باید دقت شود که اگر نقدی به محتوای صحبت های رد و بدل شده وارد است آن را با نوع ادبیات دانشجویی خلط نکنیم؛ با توجه به فضای به وجود آمده، تند و تیزی ادبیات دانشجویی طبیعی بود هر چند برخی محتواها غیر طبیعی!
4) مسئولان حکومتی، باید شأن پاسخگویی در برابر سالم ترین و صادق ترین ادبیات موجود در کشور یعنی ادبیات دانشجویی، برای خود قائل باشند. اگر تعداد این قبیل جلسات بیشتر می بود بدیهی ست که ادبیات دانشجویان این قدر تنش زا نمی بود! عدم پاسخگویی مسئولان، مهم ترین علت ادبیات پر تنش دانشجویان بوده است هرچند همان طور که عرض شد کاملاً طبیعی بود!
5) با این که این ادبیات، کاملاً طبیعی بود اما بخشی از محتواهای مطرح شده خارج از چارچوب منطق بود. قضاوت های بدون علم و مطرح کردن آن نه به صورت پرسش و سوال بلکه با یقین کامل و به صورت اتهام زنی از معایب محتواهای مطرح شده بود.
این جلسات اخیر دستگاه قضا را می توان از بابت های گوناگون به فال نیک گرفت؛ این جلسات نشان داد که ادبیات دانشجویی همچنان زنده و پویا است اما در محتوای خود دچار چالش هایی ست که برای برطرف کردن آن نیاز به جلسات گفت و گوی منظم و مستمر دانشجویی با مسئولان حکومتی ست تا ضمن تمرین نحوه مطالبه گری، آرمان هایش را محکم تر از همیشه پیگیری نماید.
* دبیر سابق انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه شیراز