به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از افکار، حدود یک سال پیش در چنین روز‌هایی بازار مسکن دچار تنش بزرگی شد؛ نقدینگی سرگردان در کشور که راه خود را به سمت هر بازاری کج می‌کرد در یک بازه زمان کوتاه به سمت بازار مسکن کشیده شد و مشکلاتی را برای این بازار به وجود آورد.
افزایش قیمت در بخش مسکن تقریباً با جهشی ناگهانی شروع شد؛ از یک سو وام‌های بانک مسکن برای مسکن اولی‌ها آزاد شده بود و امکان خرید مسکن را به مسکن اولی‌ها می‌داد و از طرف دیگر در سال‌های اخیر میزان ساخت و ساز مسکن به حداقل رسیده بود.
در کنار این مشکلات خوابیدن و مسکوت ماندن پروژه‌های مسکن مهر تقاضا بر عرضه پیشی گرفت تا جایی که افزایش قیمت و تورم موجود در این بخش از ۲۰۰ درصد نیز بالاتر رفت و مسکن که تقریباً برای بخش زیادی از جامعه قابل دسترسی نبود یکباره به کالای لوکس و غیر قابل دسترس برای بخش اعظم جامعه تبدیل شد.
سیاست‌های اقتصاد آزاد در حوزه مسکن که با تفکر و عملکرد آخوندی در این حوزه همراه شده بود در نهایت باعث شد از سال ۹۲ تا سال ۹۷ سالانه کمتر از ۴۰۰ هزار واحد مسکونی در کل کشور تولید شود و این مسکن‌ها در قالب طرح‌های بزرگ مسکن مانند مسکن اجتماعی و یا پروژه امید اجرا نشد و این پروژه‌ها نیز با شکست مواجه شدند. این در حالی بود که بر اساس طرح جامع مسکن که آخوندی و مشاورانش آن را بازنگری کرده بودند قرار بود سالانه حدود ۱ میلیون و ۶۰ هزار واحد مسکونی در کشور ساخته شود.
در طول ۵ سال گذشته سالانه ۶۰۰ هزار مسکن کمتر از برنامه‌ها تولید شده است به عبارت دیگر در سال ۹۷ کشور با یک کمبود ۳ میلیون واحدی در حوزه مسکن رو به رو شد و همین مساله در کنار تنش‌های زیادی که در حوزه نقدینگی سرگردان در کشور وجود داشت منجر به افزایش قیمت مسکن در برخی از نقاط کشور حتی تا بیشتر از ۲ برابر قیمت قبل شد.