«خبرنامه دانشجویان ایران»؛ محمدرضا باقری// در یک نگاه خوشبینانه اینستاگرام زندگی را زیبا کرده است، به ما یادآوری می‌کند که زیبایی وجود دارند، غذاهای خوب می‌خوریم، جاهای خوب می‌رویم، مطالعه می‌کنیم، فیلم می‌بینیم، رفقای خوبی داریم، در زندگی خوشبختیم.
اما این مسابقه ی نفس‌گیر نمایش خوشبختی مخاطبان اینستاگرام را به سمت یک نمایش کاذب پیش برده، نمایش خطرناکی که به زندگی ها جهت داده است. انسان‌های زیادی را میشناسم که در زندگی شخصی مشکلات فراوان دارند، اما هر چند روز یک‌بار در اینستاگرام قربون صدقه همسرشان می‌روند، آدمهایی که در جلساتی حاضر می‌شوند که فقط یک پست یا استوری برای اینستاگرام‌شان آماده کنند، کسانی که می‌شود با چند کامنت به رفتارشان جهت دهد یا درکشان از مسایل را دچار تغییر کرد، آدمهایی که از بیداری تا خواب دغدغه شان این است که چه تصویری پست کنند.
در مقاله ای از قول سارا فریدر خبرنگار بلومبرگ و نویسنده کتاب بدون فیلتر درباره اینستاگرام این را می‌خواندم:«اینستاگرام معیاری برای سنجش سرمایۀ فرهنگی شده است و حتی آن‌هایی که فالوئر کمی دارند نیز جو رقابت را حس می‌کنند و خود را تحت فشار می‌بینند تا خانه و زندگی‌ای بسازند که در فضای مجازی زیبا به نظر برسد»
اینستاگرام با سرعت در حال نابودی حقیقت زندگی آدم‌هاست. شاید فکر کنید که این حرفها به خاطر شرایط کشورما و محدودیت‌ها و نوع نگاه‌ها به اینترنت است، اما بد نیست بدانید سازمان بریتانیایی «انجمن سلطنتی سلامت عمومی» طی پژوهشی که در سال ۲۰۱۷ میلادی انجام داد، اینستاگرام را مخرب‌ترین اپلیکیشن برای سلامت روانی معرفی کرد، زیرا کاربران جوانش را بسیار مضطرب و ناخشنود می‌کرد.
امروزه در دنیا هزاران مقاله علیه این شبکه اجتماعی و آثار مخرب آن در زندگی مردم تولید شده، که البته به دلایل مختلف صدایشان در کشور ما شنیده نمی‌شود