خبرنامه دانشجویان ایران: پخش برنامه های مناسبتی در ایام ماه مبارک رمضان، فرصت مناسبی برای صدا و سیما بود، تا خود را نونوار کند.

به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ تلاش های تهیه کنندگان برنامه ها برای چینش آیتم های جذاب و البته تاثیر گذار و نه بی فایده و خنثی، همه و همه کمک کرد تا مخاطبان برنامه های مناسبتی ماه رمضان را بپسندند. البته سریالها تعریفی نداشت. به غیر از مدینه که فیلم تر بود و برایش زحمت بیشتری کشیده شده بود. اگرچه این روزها صدا و سیما و بیشتر از بقیه شبکه سه تلاش می کند که با دعوت از بازیگران این سریالها، آنها را مخاطب پسند و خوب جلوه دهد، اما در واقع اینطور نیست.

سریالها، در حدی نبودند که حتی با یکدیگر رقابت کنند، چه برسد به اینکه با دیگر برنامه های سیما... . برنامه های چند آیتمی و سابقه دار مثل «ماه عسل» و «جشن رمضان» پرمخاطب تر بودند. به خاطر اتفاقات محیر العقولی که در این برنامه ها می افتد، خیلی ها دوست دارند آنها را تماشا کنند.

اتفاقاتی مثل هیجان زده کردن لحظه ای مردم همانطور که احسان علیخانی در برنامه زنده به آن اذعان کرد، شاید فاقد تاثیر گذاری مستمر روی مخاطبان باشد. اما تبدیل مفاهیم به غربت رفته (البته در صدا و سیما) به کلیدواژه هایی که اتفاقا مخاطب پسند هم باشد، کمترین کارویژه این برنامه های مناسبتی است.

ایثار، گذشت، فداکاری، ازخودگذشتن، تلاش، کار، لقمه حلال، گره گشایی از کار خلق الله، محبت های موثر و ارتباطات مفید در این یکماه مدام به اذهان و افکار تماشاچیان تلویزیون منتقل شد و به همه یادآوری کرد که افرادی در جامعه وجود دارند که مشکلاتشان از سطح مشکلات خیلی از آنها(مخاطبان) بیشتر است، اما هنوز زنده اند و به زندگی ادامه می دهند و از همه مهم تر با امید هم به زندگی ادامه می دهند.

اینها خیلی خوب است که تلویزیون شخصیتهای تحقیر شده ساختمان پزشکان و مسافران را به عنوان اسطوه تبلیغ نکند و فضا برای آدم های معمولی با مشکلاتی که ممکن است «برای هرکس اتفاق بیافتد» فراهم شود تا به تلویزیون بیایند و برای هفتاد و خرده ای میلیون نفر که آنها را تماشا می کنند، بگویند که چطور نجات یافتند، یا چطور با مشکلاتشان مواجهه کردند یا مثلا یک مادر شهید یا همسر جانباز چطور توانستند در میان این همه روزمرگی ایثار و گذشت را هر روز تکرار کنند.

فداکاری های احسان برای سولماز، ایثار همسر عموحسن برای شوهرش، ازخودگذشتگی پدری که در گرمخانه می خوابید و فرزندانش نمی دانستند، همه و همه یعنی تلویزیون سوژه برای کار کردن کم ندارد که می رود دنبال شخصیتهای غیرایرانی خانواده مدرن و بومی سازی غیر حرفه ای آنها در «هفت سنگ»!

جشن رمضان اگرچه همان روال همیشگی اش را تکرار می کرد، باز مخاطبان خودش را داشت. چرا که مردم از تماشای حل شدن فوری مشکلات دیگران خرسند می شوند. از«گره گشایی در لحظه» میهمانان جشن رمضان که بگذریم همین که در این ماه مردم با دیدن صحنه های موثر کمک کردن را در خود بازتعریف می کنند ارزشمند است.

در این میان اما یک اتفاق به آرامی در حال رخ دادن است که شاید با کمی تامل به تهدید نیز تبدیل شود. اینکه همه تلویزیون بخواهد به «ماه عسل» تبدیل شود. اگرچه سوژه های «گمنام» ماه عسلی هزار بار تماشایی تر از چهره های «مشهور» نچسب و ستاره های بی دغدغه سینما و تلویزیون هستند، اما اینکه همه بخواهند با شناساندن انسانهای خارق العاده، البته با کارنابلدی، کار را خراب کنند و به خاطر رعایت نکردن ظرافت های خاص این برنامه ها، میهمانان خود را تحقیر کنند، اثر عکس این برنامه ها غیر قابل جبران تر خواهد بود.

شاید همه متفق القول هستند که برای نهادینه کردن اثرات این ماه، امتداد برنامه های رمضانی برای تلویزیون لازم باشد، اما تبدیل شدن این برنامه ها به «شو» ی ستاره ها در کمک به فقرا و نیازمندان، اتفاق جالبی نیست.