به گزارش خبرنگار صنفی – آموزشی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ جمعی از دانشجویان دانشگاه هنر تهران در رابطه با مشکلات صنفی و آموزشی تجمع اعتراض آمیزی برگزار کردند.

اصلی‌ترین دلایل برگزاری این تجمع مشکلاتی اعم از روند آموزش بی کیفیت، هزینه‌های سرسام‌آور ترم‌های سنوات و دانشجویان سنوات و پردیس‌های پولی، مشکلات دانشجویان تحصیلات تکمیلی در دفاع از پایان نامه، کمبود امکانات، نبود تجهیزات مناسب کارگاهها و تجهیزات بسیار قدیمی و ناکارامد، حذف اساتید مطرح، افزودن اعضای نامناسب به هیئت علمی دانشگاه، کمبود فضای کلاسی و‌ فعالیت درکارگاه‌های غیر استاندارد عنوان شده است.

گفتنی است دانشجویان مجسمه سازی این دانشگاه نیز چندی پیش در طی اعتراضی مبنی بر  تقسیم نامناسب فضای کارگاهی، درب اتاق مدیر گروه را با آجر پلمپ کرده بودند.(اینجـــا)

دانشجویان تجمع‌کننده همچنین بیانیه‌ای صادر کردند که در بخش مهمی از آن آمده است: سالهاست که شعبه باغ ملی که تصویرش نماد دانشگاه هنر برای مردم است شبه ویرانه ای بیش نیست، دانشجویان پردیس فارابی که مسئله آنها نالیدن از هزینه هایی است که جز کالایی سازی وپولی کردن آموزش چیزی در بر ندارد، امکانات کاری برای بچه های نقاشی، مجسمه سازی، گرافیک که براساس ذات رشته بر کارعملی استوار است به هیچ عنوان در شان آنها نیست.

متن کامل این بیانیه را در ادامه می‌خوانید:

بسم الله الرحمن الرحیم
ن وَالْقَلَمِ وَمَا یَسْطُرُونَ(قلم-آیه 1)
قسم به قلم و آنچه می نویسد.

دانشگاه هنر تهران در طول سالیان از جمله مراکز آموزش هنر درکشور بوده و مانند تمامی دانشگاه‌های کشور فراز و نشیب های زیادی در دوره های مختلف و دهه ها به خود دیده است.این دانشگاه که در اساسنامه و اهدافش آنچنان که مسئولین آن در این سالها می گویند در نظر داشته که به مهم ترین مرکز اموزشی هنر در کشور و خاورمیانه تبدیل شود لکن به خاطر بی تعهدی و بعضا بی مسئولیتی مدیران آن و البته مدیران بالا دستی در وزارت خانه وغیره تماما از این اهداف در عمل عدول کرده است.

سالیان پیش در زمانی که مدیریت های نابه جا و غیرفرهنگی به عینه در دانشگاه حاکم بود شاهد آن بودیم که از جنبه های مختلف، حقوق انضباطی دانشجویان، امکانات رفاهی، حقوق فردی که در بعضی دانشگاه های کشور حتی جزء ابتدایی ترین حقوق هستند در دانشگاه هنر احقاق نشدند.تا به دوره ای رسیدیم که تصور بر این بود که با رای به قانونمداری و اعتدال می توان این وضع را تسلی بخشد. با تغییر نسبی مدیران خوشحال بودیم که می توان فضایی مناسب برای تحقق روحیه علمی و اسایش و رفاه دانشجویان را اجرا کرد و به این مهم امیدوار بودیم، اما حال که فارغ التحصیلان و دانشجویان درحال تحصیل مشاهده می کنند ثمره این اعتماد و امیدواری متاسفانه چیزی جز رویایی پوشالی و سرخوردگی نبوده است.) و در دل یاد دانشجویانی می کنند که قرار است سال های بعد با کلی امید همانند خودشان وارد این مکان شوند و تلخندی به وضع آنها میزنند (دانشگاه هنر در ساختار هیئت علمی گروه های آموزشی، فضای معماری و ساختمان دانشگاه، امکانات عملی و علمی برای دانشجویان در بدترین وضع خود قرار دارد.

سالهاست که شعبه باغ ملی که تصویرش نماد دانشگاه هنر برای مردم است شبه ویرانه ای بیش نیست، دانشجویان پردیس فارابی که مسئله انها نالیدن از هزینه هایی است که جز کالایی سازی وپولی کردن اموزش چیزی در بر ندارد، امکانات کاری برای بچه های نقاشی، مجسمه سازی، گرافیک که براساس ذات رشته بر کارعملی استوار است به هیچ عنوان در شان انها نیست.

فضای کارگاه های نقاشی و گرافیک همچنان نامناسب و فقر امکانات اولیه برای کارگاه دانشجویان را اذیت می کند، دانشجویان رشته مجسمه سازی امکاناتی مانند سوله های بزرگ ندارند و در کارگاه هایی با وضعیت خطرناک آموزش می بینند و کار می کنند . تکیه گاه علمی برای رشته های تئوریک و نیمه تئوریک من جمله فلسفه هنر، ادبیات نمایشی، پژوهش هنر دانشجو را از انگیزه ای که قبل از ورود به این رشته داشتند سرخورده می کند و زمانی هم که به هیئت علمی ها نگاه می‌کنیم چیزی جز همان تلخند به صورتمان نمی نشیند.

البته که حساب استادان متعهد، با سواد و دلسوز که کم هم نیستند از این موارد جداست. رشته های دیگر نیز وضعی از این بهتر ندارند رشته موسیقی که به امکانات عدیده ای برای پرورش دانشجویان نیازمند است بعضی امکانات حداقلی را ندارد و جدا از جنبه و نبود فضای آگوستیک برای کار، اموزش بر اساس سازهای از رده خارج چیزی جز اتلاف وقت و استعداد دانشجویان این رشته ندارد، رشته های موسوم به هنرهای کاربردی مانند طراحی پارچه، فرش، همچنین طراحی صنعتی امکاناتشان نه در حد نام دانشگاه است و نه در حد یک مکان علمی.

تا چه زمانی دانشجویان عکاسی باید چشم به راه امکانات کارگاه های خود باشند تا به بهانه انتقال به باغ ملی تمام شود. حاصل این ها فقط خجالت و شرمندگی را برای مدیران در پی دارد.) ای کاش که این شرمندگی موثر بود!( رشته صنایع دستی به گفته خود دانشجویان: نبود فضای کارگاهی و تجهیزات مناسب، رفتن استادان خوب، نبود متریال، از دغدغه های اصلیشان است. ایا رواست که یک دانشجو فکرش به جای درگیری با علاقه و رشته اش درگیر حقوق ابتدایی خود شود؟

دانشجویان ارشد نیز که مشکلات ارائه پایان نامه و پرداخت مبلغ های زیاد در دوره سنواتشان که در توان بیشتر دانشجویان نیست مسئله ای نیست که بتوان از آن ساده گذشت.

فضای دانشگاه چقدر محدود است که مجبور هستند کارگاه های مختلف را بین بچه ها تقسیم کنند؟ پلاتو های تئاتر هنوز تجهیز نشده و در وضعیت بدی بچه ها تمرین می کنند و کارهای کلاسی را ارائه می دهند. اگر محدودیت وجود دارد چرا در جهت رفع آن کوششی نمی شود؟ و اگر می شود چرا ما دانشجویان ماحصلی نمی بینیم؟

در کنار این موارد کلاسهای بعضا غیر اصولی که تنها وقت دانشجو را می گیرد نیز از دیگر مشکلات مشترک بین تمامی بچه های هنر است. دانشجویی که با هر نوع فکر و عقیده باید خود را درگیر با دغدغه های خودش و هنر کند چرا باید خیلی از کلاسهای غیر لازم را از سر بگذارند و حس ابطال وقت و زمان را به دانشجو بدهد؟

مشکلات این مهم ترین مرکز اموزشی هنر (باصطلاح)، کم نیست . چند سال است که دانشجویان شعبه کرج قرار است به تهران منتقل شوند؟ پولی شدن برخی دروس چه علتی دارد؟مسائل دیگری نیز وجود دارد که جای بررسی و نظر دارد اگر واقعا مسئول متعهدی وجود دارد و درد دانشجو را می فهمد.

- اخراج اساتید خوب و جایگزین با برخی اساتید که سواد آنها در حد هنرستان ها و یا کم تر از خود دانشجو است.
- مشکلات دفاعیه دانشجویان تکمیلی
-  هزینه های گزاف ترم های سنوات
-  کم شدن سنوات مجاز کارشناسی
- حذف شدن بسیاری از جشنواره ها به بهانه نبود بودجه
-  حذف شدن اردوهای دانشجویی
-  نبود ترم اموزشی تابستان
-  وضعیت نامناسب و اسفبار باغ ملی و دانشکده های دیگر که فضایشان در تناقضی خنده دار با اسم دانشگاه است.
-  درگیری حراست و دانشجویان بر سر پوشش فرد که موجب نقص حقوق فردی دانشجو می شود.
-  نبود امکانات ورزشی مناسب
-  پروژه های ناتمام عمرانی که علت تعلل در انها مشخص نیست و همچنین شهریه دانشجویان شبانه که هر ترم بیشتر می شود و در مقابلش تنها کیفیت اموزشی پایین می اید!

بعضی از این مشکلات شاید ابتدایی و مضحک به نظر برسد ولی ما در اینچنین فضایی قرار است استعدادهای خود را بالفعل کنیم.

نیمسال اول تحصیلی به سر امده، و ما دانشجویان امیدواریم که در این بین تا نیمسال دوم به مشکلات رسیدگی حداقلی شود . ریاست دانشگاه و تمامی سلسله مراتب ذیربط ایشان موظف هستند که اقدامی برای اصلاحات ساختاری در بسیاری از موارد مذکور داشته باشند تا دانشجویان و همچنین خود مسئولین در فضایی در حد نام دانشگاه هنر برای اعتلای هنر و بالقوه کردن استعداد ها از هیچ تلاشی فروگذاری نکنند. باشد که هم دانشجویان و هم مدیران این مرکز مهم آموزشی در کشور تعهد خود به فرهنگ، کشور، و اخلاق انسانی را فراموش نکنند.

در آخر ما دانشجویان خواستار پیگیری تمام موارد ذکر شده که مطالبه بر حق ماست هستیم و تا احقاق این مطالبات دست از پیگیری برنخواهیم داشت.

دانشجویان دانشگاه هنر تهران