به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ پس از اعلام انتقال سفارت ایلات متحده به قدس و به رسمیت شناختن پایتختی بیت المقدس برای رژیم صهیونیستی از سوی آمریکا واکنش منفعلانه و توام با سکوت کشورهای عربی که با دادن پالس‌های مثبت جهت رابطه با رژیم صهیونیستی همراه بود گمانه‌زنی‌ها برای بحث انعقاد معامله قرن جهت صلح اعراب و اسرائیل با محوریت آمریکا قوت گرفت.

در این زمینه هرچند که از جزئیات چنین توافقی اطلاع کاملی در دست نیست اما با توجه به رویکرد ترامپ و هم چنین مواضع دولت راست گرای رژیم صهیونیستی به نظر می رسد این توافق فاجعه بار عقب نشینی از تمام مواضع پیشین اعراب برای صلح است و به همین جهت و با توجه به ماهیت سازشکارانه ی توافق به نظر می رسد این توافق با محوریت کشورهای عرب حوزه ی خلیج فارس و بدون رضایت گروه های فلسطینی(حتی گروه های سازشکار مانند فتح)در حال پی گیری است.

در این زمینه باید توجه داشت که در تاریخ جنگ های اعراب و اسرائیل دو جنگ 1948 و 1967 نقش محوری داشته اند چرا که در جنگ اول نیمی از سرزمین های فلسطینی و درجنگ دوم نیم دیگر آن به اشغال صهیونیست ها درآمد.

هرچند که متصرفات جنگ اول به دلیل مواضع انفعالی کشورهای عرب و مسلمان در آن مقطع تاریخی مورد تایید مجامعه بین المللی و قطعنامه های سازمان ملل قرار گرفت اما در مورد متصرفات جنگ دوم که بیت المقدس نیز جز آن محسوب می شود هیچ گاه چنین تاییدی صورت نگرفت و کف درخواست اعراب در این سالها بازگشت به مرزهای 1967 و تشکیل دولت مستقل فلسطینی در کنار دولت اسرائیل بوده است.

در واقع طی سالهای متمادی پس از اشغال سرزمین های فلسطینی راهکارهای مختلفی برای صلح توسط محافل مختلف عربی، اسلامی و بین المللی داده شده است که این راهکارها طیف مختلفی از راهکارهای رادیکال صهیونیستی تا راهکارهای میانه تر را شامل می شود.

راهکارهای رادیکال صهیونیستی که هیچ گاه با اجماع جهانی نیز همراه نبوده است عمدتا بر حق حاکمیت اسرائیل بر سراسر این سرزمین ها اشاره دارد و اساسا فلسطینیان را فاقد هرگونه حق حاکمیتی تفسیر می کند. اما راهکارهای میانه تر که با پیشنهاداتی مانند تشکیل کشور واحد فدرال یهودی-فلسطینی و یا تشکیل اتحادیه اردنی-فلسطینی همراه بوده است نیز تا کنون موفق به اجماع کامل منطقه ای و جهانی نشده و به دلیل ضعف هایی که دارد با شکست مواجه شده است.

در این بین راهکار اصولی و منطقی جمهوری اسلامی ایران که بارها از سوی رهبر انقلاب نیز مطرح شده مبنی بر برگزاری یک انتخابات آزاد در سراسر سرزمین های فلسطینی و بین تمامی مذاهب و اقوام بر اساس اصل اساسی حق تعیین سرنوشت نیز به دلیل وحشت صهیونیست ها از نتایج انتخابات رد شده است. در این بین اما راهکاری که مجامع غربی و بین المللی طی سالهای اخیر به آن تاکید داشته و دولت های عربی منطقه نیز همواره آن را کف خواسته های خود می دانسته و به آن راضی شده اند راهکار دودولتی مبنی بر تشکیل دولت مستقل فلسطینی بر اساس مرزهای 1967 در کنار دولت اسرائیل و توفق شهرک سازی های صهیونیست ها در اراضی فلسطینی است.

اما جالب است توجه کنیم همین راهکار حداقلی و به ظاهر ساده که پشتیبانی محافل غربی را نیز به همراه دارد از سوی صهیونیست ها رد شده و پس از چندسال مذاکره به نتیجه نرسیده است. این اتفاقات و عقب نشینی های گام به گام اعراب شرایطی را به وجود آورده که هم اکنون گمانه زنی ها از مفاد معامله قرن همان راهکار رادیکال صهیونیست ها می باشد که بر اساس آن حاکمیت صهیونیست بر سراسر اراضی اشغالی تثبیت شده و تنها امتیازی که به فلسطینی ها داده می شود توقف شهرک سازی و چند امتیاز حداقلی اقتصادی است.

این وقایع و پیشروی گام به گام صهیونیست ها با پشتیبانی آمریکا یک بار دیگر موید این مساله است که راهکار حقیقی آرمان فلسطین نه در محافل دیپلماتیک که در میدان مبارزه و توسط گروه های مقاومت قابلیت تحقق دارد.

* گزارش از محمدکاظم عبدالحمیدی