به گزارش سرویس صنفی و آموزشی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در باب اینکه گزینش، قاتل آزادی و نافی صداقت است و یا اینکه سودمند است و گام اول اصلاحات؛ حرف بسیار است و جدل فراوان. اما به راستی گزینش (آنچه هست) تا گزینش (آنچه باید باشد) چقدر فاصله دارد و اصلا با نگاه کارکردگرایی، مقوله ای مطلوب است یا نامطلوب؟ تاریخچه گزینش قدمتی طولانی شاید به اندازه خلقت آدمی دارد. انسان همواره دست به گزینش های متفاوت میزند، از انتخاب کلمات برای سخنان خود گرفته تا گزینش غذا، لباس و همسر و... این مفهوم در سیر تحولی بشر، تبدیل به یک ابزار برای بهینه سازی نیروی انسانی شده است.
دانشگاه فرهنگیان نیز بیگانه با این ابزار نیست اما فاصله ای با مطلوبیت دارد که به برخی از آن اشاره می شود: انسان مدام در حال تغییر است اما جایگاه گزینش در ساختار دانشگاه فرهنگیان، سنجشی چند ساعته از انسان است که عامل تولید و توجیه انسانی می شود که در همان چند ساعت، ظاهری متین و موقر به خود گرفته و با مطالعه ی سوالات کاملا قابل پیش بینی از فیلتری که قرار بود اهل را از نااهل تشخیص دهد، گذر میکند و حال که گزینش مطلوب، اهل تداوم است و محدود به یک روز و یک ساعت نمیشود.
به راستی در گزینش تخصص مهمتر است یا تعهد؟ زمانی که شما به این سوال فکر میکنید، کاربر با شمارش ارکان نماز و تعداد شرکت در راهپیمایی 22 بهمن و صحبت از فوج فوج علاقه اش به معلمی؛ پرونده تعهد و تخصصش را با هم مهر و موم میکند و راهی دانشگاه مسأله محور فرهنگیان میشود!
سوالات در گزینش مطلوب، دانش و مهارت فرد را مورد پرسش قرار می دهد و از روزمرگی خارج است. گزینش شایسته و بایسته آموزش و پرورش، در جستجوی مهارت های پداگوژی افراد، تخصص، تعهد و ویژگی های اخلاقی و شخصیتی است که از مهارت تست زنی و بازگوکردن پاسخ سوالات سطحی و کلیشه ای سنجیده نمیشود.
صلاحیت گزینشگران اهمیت دوچندان دارد، اما گاهی به تناسب مسائل جناحی و اخلاقی و شخصیتی، گزینشگران نظر شخصی خود را اعمال میکنند. در حالی که گزینش، حقیقتی جدای از تفسیر هر فرد است و باید با معیار درستی سنجیده شود. مطلوب آن است که هرگونه دخالت شخصی و سلیقه ای و جریانی از گزینش حذف شود تا به تبع آن، میزان خطا کمتر شود.
افراد گزینش را معیار خود قرار دهند؛ نه اینکه گزینش دست مایه افراد شود! ضعف تنظیم و مدیریت ورود و خروجمنابع انسانی آموزش و پرورش نهایتا باعث کمبود معلمان شده است و نیاز مفرط به معلم، نظام آ.پ را وادار به تساهل در گزینش و استخدام کرده است. همچنین مسئله بیکاری بدنه جوان جامعه این تسهیل گری را تشدید میکند و با کمال تاسف، نقش کاریابی به دانشگاه فرهنگیان و آ.پ تخصیص داده میشود!
به نطق دکتر بشیری عضو کمیسیون آموزش مجلس دقت کنید: «امروز جوانان تحصیل کرده بسیاری هستند که باید به تدریج به آموزش و پرورش تزریق شوند!» درواقع تبعیت گزینش از مسائل محیطی سبب اختلال کارکردی آن می شود و اثرات سوئی به همراه دارد. در پایان نهاد آموزش و پرورش جهد و جدیت فراوانی می طلبد. اصلاحات گام به گام نیازمند آگاهی بدنه با نظام مسائل آ.پ است تا فهم از ساختار، زمینه جایگزینی مطلوب با نامطلوب را فراهم کند.
دانشجومعلم فضا ندارد
کیفیت در آموزش یکی از موارد اساسی و حیاتی محسوب میشود که تاثیر بسزایی بر سرنوشت کشور دارد. هدف دانشگاه فرهنگیان، تربیت معلمانی باسواد و توانمند در امر آموزش است و لازمه رسیدن به چنین هدف والایی، توجه به نیازها و نیز رفع کاستی ها برای تربیت هرچه بهتر آنهاست. هر چه بیشتر در این امر مهم سرمایه گذاری شود، آموزگارانی پر شور تربیت خواهد شد و به تبع آن، کیفیت تعلیم و تربیت افزایش خواهد یافت.
آموزگاران آگاه، دانش آموزان باسوادی تربیت خواهند کرد و دانشآموزان باسواد، جامعه ای پیشرفته خواهند ساخت؛ جامعه ای که در عرصه علم و در سطح جهانی حرفی برای گفتن داشته باشد. همچن ن دانشگاه و خاصه دانشگاه فرهنگیان، خانه بزرگی ی می باشد که با توجه به شبانه روزی بودن آن، دانشجویانِ بسیاری دوران طلایی عمر خود را در آن میگذرانند.
بنابراین این مکان باید برای او جذابیت لازم را داشته باشد تا مبادا به مرور دچار دلزدگی شود و در نتیجه اشتیاق خود را برای یادگیری دست بدهد. خانه جایی است که فرد در آن احساس آرامش و تازگی می کند، اکنون که دانشگاه به منزله یک خانه برای دانشجوست بنابراین می‌بایست چندین مسئله رعایت شود تا همان حس را به فرد انتقال دهد. فضای آموزشی به عنوان عاملی پویا در کیفیت فعالیت آموزشی فراگیران ایفای نقش میکند؛ به این معنا که فعالیت های آموزشی باید در محیط های مناسب و مورد علاقه دانشجویان انجام گیرد تا استاد در تدریس و دانشجو در یادگیری، انگیزه کافی داشته باشد.
نمیتوان تاثیر فضای فیزیکی بر روحیه افراد را نادیده گرفت و نیز تاثیر آن در یادگیری مفید را انکار کرد. بنابراین محیط فیزیکی مناسب از عوامل موثر در فرایند آموزش می باشد که متاسفانه طبق نظر دانشجو معلمان، دانشگاه فرهنگیان بطور کلی حداقلِ آن را هم نتوانسته فراهم کند. طنز تلخی است که بگوییم فضای آموزشی این دانشگاه گاها از مدارس عادی نیز کوچکتر است!
خوابگاه ها، نبود محوطه و فضای سبز برای استراحت دانشجویان و همچنین نداشتن سالن اجتماعات از دیگر کمبودها و نواقص این دانشگاهِ مهم در غالب پردیس ها و مراکز محسوب می شود. حال آنکه کلاس های درس باید از نور کافی برخوردار باشند، فضایی برای استراحت دانشجویان بویژه دانشجویان ترددی در محیط فیزیکی و حیاط ها باید در نظر گرفته شود، کتابخانه های مجهز به کتاب های روز دنیا و مورد علاقه و نیز کاربردی برای دانشجویان فراهم باشد، آزمایشگاه ها و کارگاه های با کیفیت در دسترس باشد، همچنین خوابگاه ها در اندازه و کیفیتی باشند که فضا و امکانات کافی برای زندگی راحت و در شأن دانشجویی را فراهم کنند و... تمامی این‌ها در بهبود و کارایی بیشتر امر یادگیری و آموزش تاثیر بسزایی دارند.
در این میان، یکی از برنامه های دانشگاه فرهنگیان در زمینه توسعه دانشگاه، طرح 10031 است که بنابر گفته های دکتر خنیفر، معنا و هدف آن این است که «هر استان یک دانشگاه فرهنگیان مدرن و پیشرفته در 100 هکتار زمین داشته است.»
محمدرضا توحیدی پور کارشناس آموزش با نقد این طرح میگوید: «تحقق این طرح مستلزم خرید زمین و بودجه عمرانی سنگین است. از سویی در دانشگاه های دولتی میانگین مساحت 5 هکتار است و حالا قرار است دانشگاه فرهنگیان، پردیس هایی تاسیس کند که حتی بزرگتر از دانشگاه های آموزش عالی است!»
او معتقد است با اجرای طرح 10031 بودجه چندساله وزارت آموزش و پرورش بلعیده میشود، همچنین میانگین اجرای پروژه های عمرانی در کشور 9 سال است و اگر بخواهد همزمان تاسیس 31 پردیس 100 هکتاری را آغاز کند 8 سال زمان میبرد و مشخص نیست در آن ایام آموزش و پرورش تا این حد به معلم نیاز داشته باشد. پیک کمبود معلم در آموزش و پرورش تا سال 1403 می باشد و باید در این ایام تلاش کرد تا نیازها جبران شوند.