به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» سیدمهدی حاجی‌آبادی// «یدو»، بیست و سه نفر نیست،  واقعیت این است که «یدو» را نیز جعفری ساخته است و همچون دیگر موارد، این فیلم هم عرصه حیات اوست.

یدو یا یدالله، نوجوانی که همراه خواهر و برادر کوچک خود به همراه مادر میانسالش در محاصره آبادان شهر را ترک نکردند.

فیلم «یدو» تجربه تازه ای است که جعفری به آن نیازمند بوده است. جنگ طبیعتاً عرصه ای مردانه است اما این بار دشمن جبهه جنگ را به شهر ها کشانده است تا مشکلات و مسائل همراه با جنگ همچون ترس و بی خانمانی و مرگ... از اصل جنگ اهمیت بیشتری پیدا کند و ما را به تسلیم بکشاند و این بار نیز نتیجه کار همان شد که دشمن می خواست: زنها و بچه ها، پیرزنها و پیر مردها و بیماران... زندگی در وحشتی همیشگی از مرگ که بال بر آسمان شهر گسترده بود و نابه هنگام فرو می افتد و زندگی را تکه تکه می کرد، بی خانمانی و رنج تحمل ناپذیر شرایط تعلیق.

تصویر مردم در زیر باران مرگ تیر و خمپاره کاری است بسیار دشوار. فیلم «یدو» در این کار توفیق نسبی دارد و تماشاگر خمپاره و ترس را به خصوص در سکانس انفجار بمب در بازار یا سکانس کامران در خنثی‌سازی خمپاره باور می‌کند اما از آنجا که این ترس قرار است که تم اصلی فیلم را تشکیل دهد این توفیق نسبی برخی سکانسها مانند قبرستان را تهی می کند و باورناپذیر.

منطق کش و قوس مادر با یدو در ماندن یا رفتن از آبادان، نیز به خوبی در فیلم درنیامده است تا تماشاگر را راضی به پذیرش دلیل مقاومت مادر کند.

پیوستگی بیانی فیلم هم لنگ می‌زند و برخی سکانسها منفک از یکدیگر باقی مانده اند، چرا که فیلم از یک «قصه کامل» نیز برخوردار نیست، روایت یکنواختی است از ماجرایی کم اوج و فرود با بخش هایی منقطع از یکدیگر.

کارگردان نشان داد سابقه فیلمبردار بودن چقدر به دردش می‌خورد، دوربین خوب و قاب‌های زیبای آن بسیار به کمک انتقال حس فیلم آمده است، به خصوص در سکانسی که دوربین بدون کات مشغول روایت 24 ساعت خانواده است، معمولا در سینمای ایران جایی ندارد.  فیلم جدید جعفری نه در روی صفحات فیلم نامه که در حین فیلم برداری شکل می گیرد، شاهد مثال سکانسی است که خمپاره عمل نکرده یا حمله دشمن در بازار.

پایان غافلگیرکننده فیلم و معرفی نکردن قهرمان (مادر یا فرزند) تا انتها نقطه اوج و هنر کارگردان است.