به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ کتاب «سقوط برگزیدگان» نوشته علی خضریان، فعال دانشجویی که به بررسی سیر تاریخی قوم بنی اسرائیل می‌پردازد، به پایان رسید و قرار است در مرکز مطالعات و بررسی های استراتژیک جنبش دانشجویی مسلمان به چاپ رسیده و در روزهای آینده طی مراسمی رونمایی می‌شود.

در پیشگفتار این کتاب آمده است:
آیین یهود، یکی از سه دین بزرگ دارای کتاب آسمانی است و پیامبران بسیاری برای هدایت و راهنمایی آنان از جانب خداوند آمده که همگی در دوران زندگی و رسالت خویش متحمل رنج های فراوانی شده اند، تا بتوانند مردم زمان خویش را از خواب غفلت بیدار و متوجه مبدأ هستی و روز جزا کرده و در پرتو عمل به احکام الهی به سعادت و خوشبختی همیشگی نایل شان کنند.

یهود از روز نخست تشکّل قومی خود، واکنش های ناشایستی به دعوت پیامبران الهی نشان داده و در زمان هر پیامبری به گونه ای نافرمانی و مخالفت خود را ابراز داشته اند که صفحات تاریخ گواه گویا و شاهدی بی طرف، بر این مدعاست.

آنچه اما اکنون شناخت سیر تاریخی قوم بنی اسرائیل را بیش از پیش برای نسل حاضر ضروری می سازد، تبیین دلایل دشمنی بخشی از مدعیان پیروی از حضرت موسی(ع) با پیروان واقعی دیگر ادیان است، چرا که اسلام به صراحت بیان داشته که همه پیامبران الهی با یک پیام و مأموریت مشترک به هدایت بشر همت گماشتند و قطعاً می بایست تناقض های اعتقادات امروز را در انحراف های تاریخی بوجود آمده در ادیان دنبال کرد.

نکته مهم دیگر اینکه، یکی از مهمترین منشاء های تاریخی انحراف یهود در طول تاریخ این بوده است که یهودیان خود را تافته ای جدا بافته می دانسته اند و همیشه این تصور را داشته که بنده ممتاز خداوند فقط آنها هستند؛ حتی چنین ادعا دارند که ما پسران خدا هستیم و یا می گویند که ما دوستان خاص پروردگار می باشیم، چنان که قرآن کریم از زبان آنان نقل می کند: «وَ قالَتِ الیُهُودُ وَ النَصارَی نَحْنُ اَبْناءُ اللّهِ وَ اَحْبّاءُهُ» «و یهودیان و نصاری (مسیحی ها) گفتند: «ما پسران خدا و دوستان او هستیم!»

به همین جهت در میان یهودیان نوعی خودخواهی و خودپسندی که از اوصاف زشت است، رایج شده است.

اما نظر قرآن در مورد امت برگزیده بودن یهود چیست؟ در ابتدای امر به نظر می رسد که قرآن کریم ملت یهود را قومی برگزیده معرفی کرده است، ولی با دقت نظر در می یابیم که قرآن کریم ملت یهود را در زمانی خاص به عنوان ملت ممتاز و برگزیده دانسته، چنان که در ذیل آیه شریفه «...اَنّی فَضَّلْتُکُمْ عَلی العالَمینَ» (بقره-47) از ابن عباس اینگونه نقل می کند که مراد از «العالمین» مردمان زمان بنی اسرائیل می باشد، چون که امت محمد(ص) به اتفاق همه، برترین امت هاست، چنان که پیامبر اسلام(ص) افضل پیامبران است؛ (طبرسی، ج 1، پیشین، ص 102) چون در قرآن کریم آمده است: «کُنْتُمْ خَیْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ تَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ تُوءْمِنُونَ بِاللّهِ وَ لَوْ آمَنَ أَهْلُ الْکِتابِ لَکانَ خَیْراً لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُوءْمِنُونَ وَ أَکْثَرُهُمُ الْفاسِقُونَ»(آل عمران- 110)؛ «شما بهترین امتی هستید که برای مردم پدیدار شده اید به کار پسندیده فرمان می دهید و از کار ناپسند باز می دارید، و به خدا ایمان دارید و اگر اهل کتاب ایمان آورده بودند قطعاً برایشان بهتر بود، برخی از آنان مؤمنند (ولی) بیشترشان نافرمانند.»

روح نژادپرستی یهودیان زاده همان خیال و تصور باطل خودبرتربینی آنهاست که منشأ بسیاری از انحرافات و تصورهای باطل از جمله نژاد پرستی گردید تا بدان حد که «گفتند: هرگز آتش دوزخ، جز چند روزی به ما نخواهد رسید.» (بقره- 80)

این امتیاز طلبی و اعتقاد به برتری نژاد ملت یهود با هیچ منطقی انسانی سازگار نیست؛ چون هیچ گونه تفاوت میان انسان ها در پیشگاه الهی وجود ندارد؛ افزون بر آن معیار برتری در منطق قرآن پرهیزگاری است، «اِنَ اَکْرَمَکُمْ عِنْدَاللّهِ اَتْقاَکُمْ» (حجرات- 13)؛ «که برتری، از آنِ متقین است.»

چنانکه اشاره شد روحیه ستمگری و تجاوز در سرشت یهود ریشه دوانیده و موجب شده است تا آنان در تاریخ با هیچ ملّتی سرسازش و صلح نداشته و همواره با دیگران در جنگ و دشمنی باشند؛ همچنان که با انبیای خویش ناسازگاری کرده و نافرمانی از دستورهای آنان را به حد اعلا می رسانده اند.

لذا بررسی سیر انحراف بخشی از مدعیان پیروی از حضرت موسی(ع) برای درک بهتر شرایط امروز و همچنین شناخت دلایل فسادها و جنایت های آنان در دوران معاصر و علت اهمیت انسجام مسلمانان در برخورد با آنها، قابل اهمیت می باشد.

نگارش و جمع آوری محتوای این کتاب در مدت حدود پنج سال، برای نگارنده برکات فراوانی به همراه داشته و مهمترین آنها همنشینی بیشتر با قرآن کریم -آن کلام پاک و مطهرخداوند متعال- و بهره مندی ناچیز از این اقیانوس علم الهی بوده است که خاضعانه و خاشعانه به درگاه احدیت شکر و سپاس به جای می آورم و امید آن دارم تا این بضاعت اندک را از بنده سراپا تقصیرش بپذیرد و کاستی ها و کمی های آن را که نتیجه نقصان آدمی است، با لطف و رحمت واسعه خود ببخشاید.