خبرنامه دانشجویان ایران: حضور ابراهیم حاتمی کیا در دانشگاه تهران و اکران فیلم جدید تازه ساخته شده او یعنی «چ» حاشیه های جالبی به همراه داشت.
آنچه در ادامه می آید حاشیه نوشت این برنامه توسط خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران» است.
چهارشنبه 30 بهمن ماه به همت انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه تهران اولین اکران دانشگاهی فیلم چ رأس ساعت 1:30 بعدازظهر قرار بود انجام شود. اکرانی که عجیب بود ولی باور کردنی.
از در 16 آذر با همکاری و تماس اعضای انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه تهران وارد دانشگاه می‌شوی. دانشگاهی که آنقدر رفت و آمد زیاد است بیشتر خیابان هایش به پیاده رو خیابان ولیعصر شبیه است.
چهار راه اول که پشت مسجد است همزمان با صدای اذان بنر بزرگ اکران چ در تالار فردوسی دانشکده ادبیات به چشم می آید. ازدحام مقابل درب دانشکده نشان می دهد خبری در راه است. جلوتر که می روی میز و صندلی هایی به تفکیک جنسیت گذاشته شده است برای فروش بلیط های برنامه.
با مسئولان برنامه هماهنگ می کنیم که بدون دادن پول وارد سالن شوم. سالنی که خالی است و به نظر کوچک می آید. در ذهنم این را تکرار می کنم که ای کاش سالن چمران اکران فیلم چ انجام می شد. به یکی از دانشجویان عضو انجمن مستقل که برگزار کننده این برنامه است این حرف را می زنم و می گوید تعداد صندلی های سالن فردوسی بیشتر است. البته تعجبم به این ادعا را اینگونه جواب می دهد که شیب سالن چمران دلیل بیشتر فرض کردن تعداد صندلی های آن سالن است.
تعدادی دانشجو در حال چیدن و برپا کردن دوربین هستند و عکاسی. می خواهند مستند بسازند از حضور ابراهیم حاتمی کیا و اکران «چ».
2 ردیف جلویی صندلی ها قرار است که هیچ کس ننشیند و متعلق به مهمانان است. البته فضای خالی سالن اینگونه به آدم القا می کند که نصف سالن هم پر نمی شود.
درهای سالن فردوسی که باز می شود انبوهی از دانشجویان که البته بیشتر دختر هستند وارد می شوند صندلی ها یکی پس از دیگری پر می شوند و دیگر جایی نیست.
مسئولان برگزاری مراسم هم دنبال دعوا نیستند اما می خواهند نگذارند کسی 2 ردیف جلویی بنشیند که آنقدر حجم حاضران زیاد است که بعضی ها مجبور می شوند روی پله‌ها کف زمین بنشینند.
سالنی که تا چند دقیقه پیش خالی بود، دیگر جایی نداشت.حتی طبقه بالایش. یاد گزارشگرهای بازی های فوتبال می افتی که برای استادیوم هایی که جا دارند هنوز می‌گویند جا برای سوزن انداختن ندارد. اما اینجا اکران «چ» تالار فردوسی دانشگاه تهران دیگر جایی برای سوزن انداختن واقعاً ندارد.
در این گیر و دار چشم آدم به سازنده قلاده های طلا که می افتد، هیجان بیشتر می‌شود. ابوالقاسم طالبی سازنده فیلم واقعیت فتنه 88 در جمع دانشجویان نشسته و نه در ردیف جلو و محل نشستن میهمانان ویژه.
"به ناو خلقی قهریمان کورد" صدای مهدی سلطانی به عنوان نقش بازیگر دکتر عنایتی که رئیس یکی از گروه های ضدانقلاب است .عجب ابهتی دارد، حتی در آنونس فیلم که چند بار دارد پخش می شود.
مشتاق «چ» باشی و فیلم را ندیده باشی مجبوری روی پله های سن بنشینی و کل فیلم را نگاه کنی. قرائت قرآن که تمام می شود و سرود ملی و کف زدن هیجان انگیز تعداد زیادی دانشجو. حالا نوبت اکران فیلم است.
مجری برنامه که اضطرابی در لحن و بیانش نهفته بالا می رود و تشکر می کند و از حضور ابراهیم حاتمی کیا و مریلا زارعی خبر می دهد.
و حالا اکران فیلم! یک بار قطع می شود بخاطر کیفیت بد و نامطلوب! اما دوباره که فیلم از "یا لطیف" شروع می شود دانشجیان کف می زنند. آنها که فیلم را در جشنواره دیده اند از کیفیت بد تصویر فیلم در سالن گلایه در گوشی به مسئولان برگزاری برنامه می کنند.
فیلم جلوتر می رود و صدای فوق العاده و جاذبه های بصری واقعی پاوه و آنچه که فیلم ساز به آن اضافه کرده است تو را مجذوب می کند.
البته لحن ضعیف بازیگران فارسی زبان روی فیلم که سعی می کنند کُردی حرف بزنند برای کسی که کُردی بلد است و می داند ساکنین مناطق اورامانات کُردی سوران و گوران و جافی حرف می زنند توی ذوق می زند.
البته بعضی از بازیگران که مشخصاً محلی هستند، خوب می توانند ادای کلمات کنند.
کنار دستی سئوال می کند که کردستان چقدر زیباست و چقدر مظلوم بوده با علامت سکوت می گویم بعد از فیلم با هم حرف می زنیم.
رفت و آمد مسئولان برنامه و چند نفر مستند ساز زیاد است. نیمه آخری فیلم است که مردی را می بینم که با محاسن سفید وارد سالن می شود دقت که می کنم برادر همان کسی است که «چ» برای او ساخه شد. مهدی چمران یواش یواش در فضای تاریک سالن جلو می رود و روی صندلی می نشیند.
صحنه سقوط هلیکوپتر بعضی ها را واقعاً متعجب کرده است. بهت، حیرت و شاید بغض!
پیام امام(ره) درباره پاوه که با صدای وحید رونقی (داماد ابراهیم حاتمی کیا) از رادیو پخش می شود، با آنکه فیلم همچنان ادامه دارد دانشجویان به مدت یک دقیقه مدام کف می زنند.
فیلم هم که تمام می شود دوباره کف های ممتد انبوه دانشجویان حاضر در جلسه ادامه دارد.
مجری تازه کار بالای سن می رود، بابت اشکالات تصویری عذرخواهی می کند و قسمتی از سخنان شهید چمران را می خواند. هیجان صدایش را بالا می برد برای دعوت از حاتمی کیا و زارعی برای حضور در سالن.
حاتمی کیا و زارعی وارد می شوند و دانشجویان ایستاده در حالی که بعضی ها کاغذهایی با عنوان "سلام بر چمران خمینی" در دست دارند برایشان کف می‌زنند. کف و سوت های تشویقی ممتد. برای خالق آژانس، خالق چ، خالق بوی پیراهن یوسف.
حاتمی کیا می آید و روبوسی گرمی با مهدی چمران و ابولقاسم طالبی که به اصرار دانشجویان به ردیف جلو آمده است، می کند.
مریلا زارعی هم به احساسات دانشجویان پاسخ می دهد و خانم کاظم زاده همسر شهید اصغر وصالی که نقشش را بابک حمیدیان بازی کرد او را در آغوش می گیرد.
مجری از مهدی چمران دعوت می کند برای حضار سخنرانی کند. چمران هم اگرچه از دعوت برای سخنرانی تعجب می کند اما از برادر شهیدش و کتاب کردستانی می گوید که مصطفی آن را در خانه یکی از اقوام امام موسی صدر شروع کرد و ادامه اش را مهدی نوشت.
چمران در انتها از حاتمی کیا تشکر می کند. اشتباه مهدی چمران که حاتمی کیا را ابراهیمی کیا می خواند نشان می دهد حضور جمعیت چه فشاری برای سخنران زبردستی مانند چمران دارد حال وای به حال مجری جوان و تازه کار!
مجری هم سوتی می دهد و برای دعوت از خانم کاظم زاده به جای سرکار خانم می گوید جناب خانم!! که با خنده تعدادی از همکلاس هایش و دوستانش در انجمن اسلامی همراه است.
همسر شهید وصالی از مظلومیت پاوه می گوید از دستمال سرخ های فراموش شده از شب آزاد سازی پاوه می گوید شبی که از گروه 60 نفره دستمال سرخ ها فقط 8 نفر زنده ماندند و از حاتمی کیا تشکر می کند.
مجری بالای سن می رود و دعوت می کند از ابولقاسم طالبی، مهدی چمران و سید محمدرضا حسینی (از اعضای مؤسس اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل) که برای تقدیر از حاتمی‌کیا و زارعی و زواری مدیر جلوه های ویژه و لشکری مدیر پروژه بالای سن بیایند.
پیش از حضور اهدا کنندگان لوح سپاس و هدایا، علی عبدی دبیر انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه تهران متن لوح را می خواند.
طالبی که بالای سن رفته از حضورش بالای سن تعجب می کند و از حاتمی کیا تشکر می‌کند و میکروفن را تحویل می دهد دوباره میکروفن را میگیرد و می گوید باید از مریلا زارعی هم تشکر کنم که با تشویق دانشجویان روبه رو می شود.
در حالی که لشگری بالای سن است مجری هیجان زده از وی دعوت می کند که بالای سن بیاید که با اشاره حاتمی کیا و زارعی میفهمد لشکری بغل دستش ایستاده.
نوبت به طراح جلوه های ویژه که می رسد جوانی بالای سن می آید تشکر می کند و می‌گوید کارش تمام ایرانی است و کنایه ای هم به اسکار گرفته هایی که سیمرغ جشنواره فیلم فجر را هم گرفتند می اندازد.
این حرف زواری با احسنت احسنت بلند دانشجویان هم همراه می شود که حاتمی کیا با خنده به دانشجویانی که احسنت می گویند نگاه می کند.
ابراهیم حاتمی کیا و مریلا زارعی که برای اهدای جوایزشان دعوت می شوند دوباره کل سالن به احترامشان قیام می کنند. مجری که معلوم است از جشنواره خبر دارد از اهدای جایزه مریلا زارعی به مادران شهدا تشکر می کند.
"ابراهیم دوست داریم" در سالن می پیچد صدایی که نشان می دهد دانشجویان هم از چ و هم از حاتمی کیا راضی هستند. همه می نشینند و ابراهیم برای سخنرانی پشت تریبون می رود.
حاتمی کیا شروع به سخنرانی می کند از علت نیامدنش به دانشگاه می گوید اینکه زبانش سرخ است و می داند که نمی تواند مصامحه کند.
از مردم اورامانات و کرمانشاه و پاوه می گوید و از مطلومیت نقاط حساس انقلاب و سوژه های دراماتیک. اشاره ای به مرصاد می کند شاید این حرف دلخوشی باشد که پروژه بعدی حاتمی کیا درباره مرصاد است.
اما حاتمی کیا حاتمی کیا است سفره دلش را جلوی دانشجویان که محرم هستند باز می‌کند چرا به اختتامیه نرفت چرا از شیار حمایت کرد چرا رد کارپت ها جلوی پایش پهن نمی شود از مدیران فرهنگی انتقاد کرد.
دانشجویان هم که از حضورش هیجان زده اند با هر بند از حرفهایش تشویقش می کنند. اما معترض به این تشویق ها خود حاتمی کیا می شود و می گوید از شما ممنوم ولی تشویق حواسم را پرت می کند. و دیگر دانشجویان سرتا پا گوش می شوند.
اشاره حاتمی کیا به علی معلم دلیلی شد تا از دانشجویان بپرسد چه صفتی را معلم به حاتمی کیا برچسب زده و دانشجویان گفتند که معلم گفته است "قیم"! حاتمی کیا پاسخ تندی را هم به معلم داد.
اما شاید مهم ترین قسمت آنجایی باشد که حاتمی کیا از مدیران فرهنگی که 24 ساعت مردانه روی حرفشان نمی ایستند انتقاد کرد و این انتقاد مقابلش کسی نبود جز حسن روحانی. به این فکر می کردم که حاتمی کیا هم می تواند در جرگه کم سوادها باشد یا نه؟! اما این انتقاد که شاید فکر می کردم حداقل با هوکردن حتی 1 نفر در سالن همراه شود با سوت و کف و ابراهیم دوستت داریم که همه نشانه تایید بود همراه شد.
برنامه تمام می شود با وعده نمایش فیلم خوش ساخت تنهای تنهای تنها توسط انجمن اسلامی دانشجویان مستقل در روزهای آینده.
کسی که وسط فیلم از من پرسید کردستان چقدر زیباست هم سریع رفت تا با ابراهیم عکس یادگاری بگیرد و یا امضایی از مریلا زارعی.
هنگام خروج از سالن دختری را دیدم که اشک از چشمانش سرازیر بود و همسر شهید وصالی را محکم در آغوش گرفته بود.
چند تا از دوستانم را که دیدم از ماشین حاتمی کیا پرسیدم. خندیدند و گفتند موتور داشت!! از حاتمی کیا شنیده بودم که موتور دارد و ماشین ندارد اما باورم نشده بود. اما حالا فهمیدم راست می گوید مانند راستی که در چ گفت.شاید آنقدر هوای جبهه و روایت فتح در مغزش می پیچد از موتور دل نمی کند و شاید چون چراغ قرمزهای محافطه کاری را قبول ندارد.
از سالن که بیرون می آیم همه راضی هستند؛ توی دلم می گویم ای کاش می شد این را بلند می گفتم: "ابراهیم مچکریم!"
