صدور اعلامیه بالفور توسط انگلستان در نوامبر 1917 مرحله جدیدی در ساختار فکری و عملی صهیونیست ها ایجاد کرد و از این تاریخ اقدامات آنها دارای یک توجیه قانونی نیز بود، که توسط قدرت اول عرصه بین الملل بعد از جنگ جهانی اول یعنی بریتانیا تأیید شده بود و این قدرت تماماً از آنان حمایت می کرد؛ لذا موج مهاجرت های سوم، چهارم و پنجم از سال 1919 تا 1939 به شدت افزایش یافت و حدود 500 هزار نفر و 33 درصد جمعیت سرزمین های اشغالی را در برگرفت. جالب اینکه جمعیت 33 درصدی یهودیان فقط مالک 6 تا 7 درصد زمین های فلسطین بودند و با این شرایط سازمان ملل در 29 نوامبر 1947 طرح تقسیم فلسطین به دوکشور جداگانه فلسطینی و یهودی را مطرح نمود، که 55 درصد زمین های حاصلخیز فلسطین را به یهودیان و 45 درصد زمین های نامناسب را به دولت فلسطینی اعطا می کرد. صهیونیست ها این طرح را یک طرح سیاسی و دیپلماتیک قلمداد کرده که مورد رضایت آنان بود و از این طریق سعی در القای این مطلب داشتند که ما مردمی مصلح و مسالمت جو می باشیم اما در نهایت فلسطینیان به شدت با این طرح مخالفت کردند و صهیونیست ها با تبلیغات شدیداین مخالفت را به صورت جنگ طلب بودن فلسطینیان تعبیر و منتشر کردند.
به طور رسمی در 14 مه 1948 دولت نامشروع و جعلی اسرائیل با از بین بردن سکنه مسلمان فلسطینی و تصرف زمین های آنان شکل گرفت؛ در این مسیر رژیم صهیونیستی نیز به شدت بر اقدامات غیر انسانی و وحشیانه خود یعنی قتل و غارت، مثل ماجرای کشتار و مثله کردن وحشیانه 200 سکنه روستای دیریاسین و انداختن آنها به چاه، ایجاد رعب و وحشت و جنگ روانی از طریق ریختن جزواتی از هواپیماها که فلسطینیان را با مخاطراتی همچون تکرار مجدد کشتار دیریاسین در سایر مناطق، که در صورت ماندن گریبان گیر آنان می شود و اقدامات نظامی شدید به منظور جمعیت زدایی فلسطین از مسلمانان و بومیان آن پافشاری کرد.
با توجه به تاریخ مختصر فوق حداقل در حدود 66 سال است که خنجری بر پیکره جهان اسلام وارد شده است و به تعبیر حضرت امام (ره) یک غده سرطانی منطقه خاورمیانه اسلامی را تهدید می کند، اما علی رغم اینکه تمامی کشورهای اسلامی و کشورهای عربی مدعی پیگیری آرمان فلسطین هستند ولی هیچکدام نتوانستند به موفقیت چندانی دست یابند و همگی آنان فقط در سیاست های اعلامی خود از مسئله فلسطین به عنوان ابزاری تبلیغاتی جهت حفظ مشروعیت داخلی و ساکت کردن ملت عرب و امت اسلامی خود بهره بردند و در سیاست های اعمالی با رژیم صهیونیستی و حامیان مشترکشان دوست و متحد می باشند و حتی خودشان زمینه حیات و شرایط بقا و ثبات رژیم صهیونیستی را فراهم کردند و بالعکس هرکشور و گروهی را که بخواهد امنیت این رژیم را تهدید و آرمان فلسطین را محقق نماید با مشکلات جدی روبرو می کنند؛ مثل اقدامات تروریستی گرو ههای سلفی_وهابی در محور مقاومتِ ایران، عراق، سوریه، لبنان، حزب الله و گروههای مقاومت فلسطینی که تنها جریان رسمی و حامی آرمان فلسطین در جهان می باشد.
از ابتدای شکل گیری مسئله فلسطین جریان های مختلفی تحت عناوین متفاوت خود را حامی مردم فلسطین معرفی می کردند ولی هیچ نتیجه ای کسب نشد، جمال عبدالناصر رهبر جهان عرب تحت لوای پان عربیسم اول حامی بزرگ فلسطین بود که سعی داشت با همراهی سایر کشورهای عربی تحت رهبری خود و ناسیونالیسم عربی اسرائیل را شکست داده و سرزمین فلسطین را باز پس بگیرد اما مشکلات و مسائل داخلی جهان عرب و انشقاق و چند دستگی آنها را به خود مشغول کرد و در نهایت در دو جنگ 67 و 73 عربیسم به تاریخ پیوست و در ادامه نیز عربستان سعودی، اردن، عراق، لیبی، مصر، سادات، قذافی، صدام، حزب بعث و تمام جهان عرب همگی تنها به استفاده تبلیغاتی از آرمان فلسطین بسنده کردند و در عمل هیچ اقدامی برای آزادی آن انجام ندادند.
این روند در سالهای اخیر کاملاً حفظ شده است و حتی روابط کشورهای عربی و اسلامی با رژیم صهیونیستی به صورت علنی تقویت و مردم مظلوم فلسطین کاملاً تنها مانده اند. حال تصور کنید؛ یک میلیارد مسلمان از جمعیت هفت میلیاردی انسان ها، حدود حداقل 30 کشور اسلامی که در حدود 17 کشور عربی را نیز شامل می شود که همگی مدعی حمایت از مردم فلسطین هستند، وجود بیش از 60 درصد منابع انرژی دنیا در جهان اسلام که دولت های اسلامی را ثروتمندترین دولت ها می کند، ولی تنها 4 دولت محور مقاومت را برای آزادی فلسطین اشغالی تشکیل داده اند و مابقی کشورها من جمله رژیم آل سعود که مدعی رهبری جهان اسلام است نه تنها برای تحقق آرمان فلسطین تلاش نمی کند بلکه تمام توان خود را برای تحقق آرمان صهیونیسم و نابودی مقاومت به کار می گیرد. در بین این 4 کشور نیز سه دولت به واسطه حضور در محور مقاومت ضد صهیونیستی و ضد آمریکایی با مشکلات شدید تروریستی روبرو هستند که موجودیت آنها را تهدید می کند، و فقط و فقط جمهوری اسلامی ایران است که از ثبات و امنیت مطلوبی برخوردار و از آزادی عمل بیشتری بهره می برد. حال مسائل ذیل را در نظر بگیرید:
- بحران اوکراین و بی ثباتی در شرق اروپا و تنش در روابط روسیه و غرب
- بحران سوریه و تلاش همه جانبه غرب به همراهی آل سعود، آل ثانی و تروریست های سلفی_وهابی برای سرنگونی رژیم مردمی بشار اسد که در تبلیغات غربی از تروریسم دولتی بهره می برد و فاقد دموکراسی است.
- بحران عراق و حضور گروه های تروریستیِ سلفی_وهابی مورد حمایت غرب و آل سعود با همراهی بقایای حزب بعث صدام به منظور تغییر حکومت شیعی عراق که در تبلیغات غربی بی ثباتی عراق را ناشی از نزاع های فرقه ای معرفی میکنند که ثبات منطقه را تهدید می کند.
- بمب گذاری و کشتارهای روزانه مردم پاکستان، افغانستان، یمن، لیبی و ... به بهانه حضور تروریسم در این کشورها
- مسئله هسته ای جمهوری اسلامی ایران و مذاکرات با گروه 1+5 در وین اتریش و متهم کردن ایران به تلاش برای دستیابی به بمب هسته ای که ثبات جهانی را برهم می زند.
- بحران مالی و اقتصادی در اروپا و آمریکا که منجر به برگزاری اعتراضات شدید مردمی می شود.
- از همه مهمتر، برگزاری جام جهانی فوتبال 2014 در برزیل که به حساس ترین مراحل خود رسیده است و در صدر اخبار تمام رسانه های دنیا قرار دارد.
حال با توجه به مسائل فوق مسئله حمله رژیم صهیونیستی به نوار غزه کاملاً در بایکوت خبری قرار دارد و مسکوت مانده است و رسانه های جهانی و سیستم ارتباطی جهانی که همگی در اختیار قدرت های حامی اسرائیل می باشند بیشتر بر روی مسائل فوق تأکید می نمایند منتها از زوایای دیگر و در صورت اشاره به مسئله فلسطین ماجرا را از دید مردم و شهروندان به ظاهر مظلوم صهیونیستی روایت می کنند که به واسطه حملات موشکی گروههای رادیکال فلسطینی چند روزی است که در پناهگاه به سر می برند و اصلاً هیچ اشاره ای به دزدیدن، کشتن و سوزاندن نوجوان فلسطینی توسط نیروهای صهیونیستی و بمباران و موشک باران نوار غزه و مناطق مسکونی که منجر به کشته شدن بیش از 200 نفر زن و کودک فلسطینی بی پناه که بیش از یک قرن است که سرکوب می شوند و در سانسور خبری شدید قرار دارند نمی کنند.
مردمی که بیش از 100 سال است هر روز خود را با بمباران و کشته شدن اعضای خانواده و هم وطنان خود سپری کرده اند و از ابتدایی ترین حقوق و امکانات مادی و سخت افزاری بی بهره اند و صدای یاری طلبانه آنها که با زبان روزه از گلوی خشکشان بیرون می آید به گوش هیچ دولت عربی_اسلامی نمی رسد و در تحریم و محاصره کامل همین دولت های عربی_اسلامی قرار گرفته اند.
لذا رسالت جمهوری اسلامی ایران برای انعکاس شرایط تاریخی و کنونی فلسطین بسیار حائز اهمیت است و باید این سکوت سیاسی سازمان ملل و مجامع بین المللی و بایکوت خبری و رسانه ای که در عرصه بین الملل در خصوص مسئله فلسطین حاکم است را از بین برد و به جای اینکه رسانه ملی کوچکترین و جزئی ترین حواشی جام جهانی فوتبال را پخش و پیگیری کند و تمامِ وقت و هزینه صدا و سیما را مصروف آن نماید، اصلی ترین و اساسی ترین مسئله جهان اسلام و خاورمیانه یعنی مسئله فلسطین و تجاوزات وحشیانه رژیم صهیونیستی را پوشش رسانه ای بهتری بدهد. از این رو حمایت از آرمان فلسطین که یکی از اصول جمهوری اسلامی ایران نیز می باشد، همت و تلاش بیشتری را می طلبد و ما که تنها حامی مردمِ مظلوم و زنان و کودکانِ ستمدیده و غریب فلسطینی هستیم باید ثابت قدم تر باشیم و در مقابل غول های رسانه ای جهان از آرمان فلسطین بهتر حمایت کنیم.
"به امید روزی که پرچم اسلام را در انتهای افق بر زمین بکوبیم و فلسطین این پاره تن اسلام را به آغوش بکشیم."
*دانشجوی کارشناسی ارشد علوم سیاسی و روابط بین الملل دانشگاه علامه طباطبایی(ره)
